Rogier en ik waren er hele open over dat we graag nog een kindje wilden en zwanger probeerden te worden. Ook tegenover Jim, al begreep hij er natuurlijk niet zoveel van. We vroegen hem regelmatig of hij een broertje of zusje wilde hebben. Zijn antwoord was, uiteraard, altijd: “NEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!”.
“Als ik niet kijk gebeurt het niet…”
Contents
Eerste trimester
Toen we net wisten dat ik zwanger was hielden we het nog stil. We vertelden het zelfs niet aan onze ouders, broers en schoonzussen. Het was daardoor makkelijk om het ook nog niet aan Jim te vertellen. Bovendien leek ons dat ook het verstandigste. Als er iets mis zou gaan zou hij er al helemaal niets meer van snappen.
Vertellen aan familie
Toen ik tien weken zwanger was en we de termijnecho hadden gehad hebben we het aan onze ouders verteld. Toen wisten we behoorlijk zeker dat het goed zat, en was er nog maar een paar procent kans dat het fout ging. Omdat ik nog steeds een baan zocht hielden we het nog even geheim voor onze broers en schoonzussen, maar met veertien weken zwangerschap kon ik mijn buik écht niet meer verbergen dus vertelden we het aan de rest.
Maar wanneer vertellen we het aan Jim?
Eerlijk gezegd had ik liever nog even uitgesteld wanneer we aan Jim vertelden dat hij een baby broer of zusje zou krijgen. Alleen werd de keus voor ons gemaakt. Meteen nadat we het aan mijn schoonzus hadden verteld vroeg ze aan Jim: “Wat vind jij ervan, dat je een babybroer of -zus krijgt?”
Tsja, wat doe je eraan?
Ik had boos kunnen worden, maar ik denk dat ze het volledig onbewust deed. Rogier en ik zijn gewoon heel open over dingen, dus waarom niet hierover? En bovendien zag ik er echt al veel zwangerder uit dan 14 weken, meer in de richting van 28 weken. Het is een logische aanname dat Jim ook allang ziet dat mama’s buik wel heel dik is. Alleen ziet een kind, en zeker een peuter, die buik van mama gewoon niet. Het zal hem een worst wezen, mama is mama.
Jims reactie
Jims reactie was trouwens onbetaalbaar: “Nee toch? Echt niet!” Ongeloof en ontkenning. En een stevige afkeer. We hebben het maar een beetje weggelachen en zo gelaten. Hij moest gewoon een beetje aan het idee wennen. We hebben hem in de weken erna een paar keer vaker verteld over de baby in mama’s buik, en hij is er langzaam aan gewend. Hij is nog steeds niet dolenthousiast, maar hij heeft geaccepteerd dat het toch echt gaat gebeuren.
Nog maaaaaaaaaanden…
Al vind ik het nog steeds een beetje raar dat Jim al weet dat er een baby aankomt, want het duurt nog heel lang voordat die er daadwerkelijk is. Nog een kleine vier maanden! Dat is zo veel langer dan een peuter kan overzien. Volgens mij hadden we het net zo goed met zeven of acht maanden zwangerschap kunnen vertellen. Dan had hij nog ruim de tijd gehad om er aan te wennen en was het wat concreter geweest.
Wanneer heb jij aan je andere kind(eren) verteld dat er een broertje of zusje aankwam?
3 reacties
Wij hebben het hier meteen verteld, gelijktijdig met de opa’s en oma’s. Wij hebben onze peuter er vanaf het begin zoveel mogelijk bij betrokken. Tijdens de zwangerschap was hij ook erg blij en leek hij er naar uit te kijken. Maar toen de baby er eenmaal was, was het toch even wennen.
Haha geweldig die reactie! Hier hebben de kinderen het zelf geraden en vonden ze mama dus wél dik. Hij draait vast nog wel bij 😉
Ah, toch bijzonder om het aan de oudste te vertellen. Jims reactie is inderdaad onbetaalbaar 🙂
Wij hebben het met 11 weken verteld. De belangrijkste reden om het vroeg te vertellen was dat we waar onze dochter bij is over de zwangerschap wilden kunnen praten. Zo’n zwangerschap is inderdaad heel lang voor een peuter, die van ons zegt nu (bij 25 weken) regelmatig “Ik had verwacht dat de baby nu al geboren zou zijn”. Wat dat betreft is later vertellen inderdaad prima.