Waarom moet mij dit overkomen?

Waarom moet mij dit overkomen? – Stel jij jezelf deze vraag weleens? Begrijpelijk, heel veel mensen doen het. Het is volgens mij alleen een compleet nutteloze vraag. De vraag stellen lost niks op. Het antwoord vinden is onmogelijk. En zelfs als je het antwoord zou krijgen, hoe zou het je helpen? Op geen enkele manier.

Bron: Shutterstock (“depression”)

Waarom moet mij dit overkomen?

Ik begrijp heel goed dat mensen iets meemaken en zichzelf deze vraag stellen, maar aan de andere kant… wat als Rogier en ik onszelf deze vraag elke keer opnieuw gesteld hadden? Dan hadden we er niet zo bij gezeten.

• Waarom heb ik een kindje met hypospadie gekregen?
• Waarom krijgt mijn kind een koortsstuip?
• Waarom heb ik die zeldzame een leveraandoening?
• Waarom groeit mijn lever nou zo snel?
• Waarom krijg ik nu juist zwangerschapsvergiftiging?
• Waarom is mijn man er net niet als ik beval?
• Waarom moet mijn baby opgenomen worden?
• Waarom heb ik een baby met Downsyndroom gekregen?
• Waarom zie ik er nog steeds hoogzwanger uit?
• Waarom regent het net als ik naar de bushalte moet lopen?
• Waarom heeft nou juist de trein die ik moet hebben vertraging?
• Waarom staat er net file als ik de snelweg op moet?

En dan heb ik het nog niet eens over alles wat er in ons leven gebeurd is, voordat Jim geboren werd.

“Het had iedereen kunnen overkomen”

Sinds Antonies geboorte proberen veel mensen ons gerust te stellen door antwoord te geven op “waarom dit ons is overkomen”. Zonder dat we de vraag stellen. Van “hier hadden jullie niks aan kunnen doen”, tot “domme pech”, en ook “het leven schotelt je alleen voor wat je aankan”. Allemaal goed bedoeld, maar niet nodig. We zijn lang geleden gestopt met onszelf deze vraag stellen.

Waarom zou het ons niet overkomen?

OK, eerlijk is eerlijk, ook onze eerste reactie is: “Aaaargh, waarom moet zoiets nou, álweer, ons overkomen?!” En dan zuchten we eens diep, en we kijken elkaar aan, en dan zeggen we: “Waarom zou het ons niet overkomen?” Wat is er zo speciaal aan ons, dat het ons niet zou gebeuren? Het is nou eenmaal zo. Het had veel erger kunnen zijn. Let’s deal with it. Dat betekent niet dat ik vind dat je niet mag klagen. Natuurlijk wel, het is juist goed als je je hart lucht, maar blijf er niet in hangen.

Ok, dan regent het net als jíj naar de bus moet lopen.

Pak een paraplu, zet een capuchon op, stel jezelf de vraag: “Op een schaal van 1 tot lekker belangrijk, wat voor cijfer zou je dit geven?” Als je alle dingen die gebeurd zijn in je leven op volgorde van naarheid zet, waar komt dit dan?

Het komt niet eens in de top drie

Mensen behandelen ons alsof het krijgen van een kindje met Downsyndroom het ergste is wat ons ooit is overkomen. Nou dat valt mee hoor. Het komt niet eens in de top drie. Wat mij betreft niet eens in de top vijf. Eigenlijk hoort het niet in een top van ergsten thuis, vind ik. En zelfs als er nooit iets ergs in mijn leven gebeurd was, zelfs dan… Laten we even relativeren. Mijn kind leeft en is gezond. Ik woon niet in Syrië of Zuid-Sudan. Ik ben niet ongeneeslijk ziek. Er is een bushalte in de buurt om naar toe te lopen. En ik heb een auto om mee in de file te staan.

Noem het omdenken, of noem het gewoon niet zeiken. Whatever. Deal with it.