Tijd maken voor Sanquin

Voor ik zwanger werd van Jim doneerde ik regelmatig bloed bij Sanquin. Toen ik in Amsterdam woonde was dat heel makkelijk, daar heb je in ieder stadsdeel wel een bloedbank, volgens mij. Ook had ik als student natuurlijk alle tijd van de wereld. Toen ik afgestudeerd was en naar Haarlem verhuisde werd het iets lastiger. Maar de bus die ik altijd naar mijn werk neem komt bijna langs de bloedbank in Haarlem (naast het Spaarne Gasthuis locatie Zuid) dus heel lastig was het niet. Alleen nu ik moeder ben lijkt het wel alsof ik er nooit tijd voor kan vrijmaken. De laatste keer dat ik geweest was was net voordat ik zwanger werd van Jim, en drie maanden na je bevalling mag je weer. Dat was 7 maanden geleden, dus ik heb een paar oproepen afgezegd, vergeten, kwijtgeraakt….

Kortom: smoesjes!!

Een paar weken geleden kreeg ik een sms of ik volgende oproep die ik kreeg alstjeblieft wilde gaan, want mijn bloedgroep was hard nodig. Ok, ik maakte een mental note om deze keer toch écht te gaan, maar ook die oproep belandde ergens onder in mijn tas en vergat ik weer. En toen werd ik gebeld, afgelopen vrijdag. Zelfde boodschap, er is een tekort aan mijn bloedgroep, en ze wilden weten of ik zou komen of niet, anders zouden ze andere donoren oproepen.

Bedankt Sanquin, nóg iets om me schuldig over te voelen als nieuwe moeder!

Nee hoor, grapje. Ze hebben gelijk, als je niet op een donor aankunt moet je anderen oproepen. Ik heb eens goed in mijn agenda gekeken en zag dat ik dinsdagochtend nog een gaatje had. Normaal is dat mijn ouderschapsverlofdag, maar deze week werkte ik toevallig een halve dag op mmaandag en een halve dag op dinsdag. Jim ging de hele dag naar opa en oma dus ik had precies tijd om even tussen 9:30 en 10:30 naar Sanquin te gaan.

Zo’n donatie is eigenlijk best relaxed…

Het was lekker druk, gezellig dus, en de dame die me gescreend en geprikt had wilde wel even een fotootje voor mijn blog maken. Helaas zie ik er niet zo mooi uit als ik gewild had, beetje witjes, we zullen er de schuld maar aan geven dat ik bloed aan het doneren was, toch?!

Ik vind, als je niet bang bent voor naalden en je mag bloed geven, dat je het eigenlijk gewooon moet doen. Het is ook best relaxed. Even een half uurtje rust, superaardige artsen en verpleegkundigen, en als je klaar bent krijg je standaard iets lekkers te drinken en snoepen. Hiephoi appelsap en een roze koek! En de koffiedame (of -heer) maakt even een gezellig praatje met je…

Wat nou als het fout gaat?!

Als je het een beetje eng vindt moet je het niet doen trouwens, maar volgens mij is er niks om bang voor te zijn. Als het ‘fout’ gaat zijn ze er als de kippen bij en komen ze je meteen redden. Echt helemaal verkeerd kan het eigenlijk niet gaan dus. Ik heb het weleens gehad, dat het niet lekker ging. Ik had namelijk het briljante idee om eerst een dag te gaan winkelen, niet te eten en daarna bloed te gaan doneren. Ja, dat trekt je lichaam niet zo goed. Ik kreeg een licht gevoel in mijn hoofd, trok helemaal wit weg (nog erger dan de foto) en ging bijna out. Ze zagen het meteen natuurlijk, en wat ze dan doen is eigenlijk best grappig. Je ligt in een stoel die een beetje lijkt op een tandartsstoel, maar dan zonder motortje. En hij kan niet alleen naar voren en platklappen, maar ook naar achteren kiepen. Als je niet goed wordt doen ze dat namelijk. Stroomt het bloed weer naar je hoofd. Bij mij was het flauwe gevoel toen heel snel over en ik kon de donatie gewoon afmaken. Phew, maak ik dat ook eens mee, dacht ik nog, haha. Toch drukten ze me op het hart om volgende keer tóch iets te eten, voor ik langskwam.

Vrouwen mogen vier keer per jaar doneren, mijn volgende oproep wordt dus waarschijnlijk in januari. Ga ik lekker weer voor de appelsap en roze koek 😛

Hoe zit dat bij jullie, doneren jullie bloed? En hoe maak jij daar tijd voor, als drukke moeder?