Waar ik tegen opzie bij een volgende zwangerschap

Als je vaker mijn blog leest weet je, ik ben heel open over zwanger worden en zijn. Dat kondigde ik alweer bijna een half jaar geleden aan in dit artikel, maar ik heb nog geen blijde aankondiging gedaan. Ik schreef zelfs dit artikel om te vertellen dat het tot op heden nog niet gelukt was. Ook nu is het nog niet gelukt. Eerlijk gezegd twijfel ik op het moment zelfs of er wel een volgende zwangerschap komt. Niet omdat het misschien niet zou lukken, tenminste, ik hoop echt dat het ons gegund is, maar omdat er op het moment nogal wat dingen zijn waar ik tegenop zie bij een volgende zwangerschap. Mijn vorige zwangerschap was relatief makkelijk, en mijn bevalling was al helemaal een droom. Ik ben echter bang dat dit bij een volgende niet zo zal zijn. Dit zijn de dingen waar ik tegenop zie bij een volgende zwangerschap.

Misselijkheid

Toen ik zwanger was van Jim had ik geen extreme last van misselijkheid. Tenminste, mits ik ieder uur maar iets at. Zolang ik dat deed was het weeïge gevoel in mijn maag te overzien. Sinds Jim geboren is merk ik dat ik vaak genoeg gewoon vergeet te eten. Gewoon omdat ik druk ben met hem. Zorgen dat hij ontbijt, eet, speelt, slaapt. En als ik tijd voor mezelf heb heb ik geen trek. Ik denk daarom dat het best een probleem zal worden als ik weer dezelfde soort misselijkheid krijg. En ik moet toegeven dat ik daar best een beetje tegenop zie.

Bekkenpijn

Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik al vrij snel last van bekkenpijn. Ik wist eerst  niet dat het dat was, ik had gewoon pijn in mijn stuitje en in mijn schaambeen. Ik dacht dat ik hard op mijn kont gevallen was ofzo! Toen ik het Googelde kwam ik erachter dat het er allemaal bij hoort. Ik koos ervoor om door te bikkelen en niet naar fysiotherapie te gaan. Dat was geen goeie beslissing. Uiteindelijk ben ik tien weken na de bevalling begonnen, want de pijn ging maar niet weg. Dat heeft wel enigszins geholpen, maar heel soms als ik lang loop en moet tillen heb ik nog steeds last van mijn schaambeen.  Ik ben bang dat als ik weer zwanger ben ik weer bekkenpijn zal krijgen. En deze keer kan ik niet zomaar stoppen met tillen of traplopen. Dat werkt niet met een kleine dreumes of peuter.

Kortademigheid

De laatste weken dat ik zwanger was had ik soms wat last met diep ademhalen. Het was allemaal heel goed te overzien hoor, maar ik ben bang dat het bij een volgende zwangerschap niet zo zal zijn. In het afgelopen jaar ben ik er namelijk achter gekomen dat ik een erfelijke leveraandoening heb. Deze beschreef ik een klein jaar geleden al op mijn blog, ik hoopte toen dat het allemaal wel mee zou vallen. Helaas is gebleken dat mijn lever erg snel groeit. Zo snel zelfs, dat ik nu zonder zwangere buik soms al kortademig ben. Dit komt door hetzelfde principe, mijn longen worden naar boven geduwd, alleen door mijn lever in plaats van mijn baarmoeder. Ik ben best bang voor het effect dat een hoogzwangere buik daar nog eens bij zou hebben. Dat wordt vast niet fijn.

Maagzuur

Ook van maagzuur had ik niet zo heel veel last, maar ook dat zal heel waarschijnlijk volgende keer anders zijn. Als de leverarts mijn buik nu voelt en bekijkt met het echoapparaat is hij erg verbaasd dat ik geen last heb van maagzuur en oprispingen. Hij waarschuwt dat dat misschien wel gaat komen, binnenkort. En dan ben ik nog niet eens zwanger! Best een eng idee vind ik het daarom.

Ingeleide bevalling

Natuurlijk heb ik gevraagd aan mijn arts of ik wel zwanger kan worden en wat de gevolgen zouden zijn. Hij zegt dat hij het zeker niet wil afraden, maar dat ik rekening moet houden met extra ongemakken zoals kortademigheid en maagproblemen. Hij kan zich zelfs goed voorstellen dat de veerloskundige of gynaecoloog met 36 of 37 weken aanraadt om de bevalling in te leiden. Natuurlijk in overleg met mij, maar als ik echt van die ernstige kwalen heb kan ik me goed voorstellen dat ik daarvoor zal gaan. Weeënopwekkers lijken me echter écht geen pretje…

Bevallen in het ziekenhuis

Of ik nou kies voor een ingeleide bevalling of om te wachten tot die vanzelf op gang komt, het is waarschijnlijk dat de verloskundige me al vrij snel door zal verwijzen naar de gynaecoloog. Thuis bevallen zit er waarschijnlijk dus niet in voor mij. Ik heb echt een beetje een horror voorstelling van ziekenhuizen als het gaat om bevallingen. Ik heb echt het gevoel dat je daar niet rustig je weeën op kan vangen en dat ze veel te snel ingrijpen met inknippen en vacuümpompen en dergelijke. Het enige positieve dat ik er aan zou kunnen bedenken is een geboortebad. Maar ook dat kan waarschijnlijk niet als ik bij de gynaecoloog moet bevallen. Dit lijkt misschien een beetje een zeurreden, maar voor mij is dit dus echt de belangrijkste. Ik wil zó graag net als bij Jim weer zo relaxed thuis bevallen…

En nu?

Op het moment is het zo slecht gesteld met mijn lever dat ik heb besloten even te stoppen met proberen zwanger te worden. Mijn lever is sterk gegroeid sinds Jim’s geboorte. Van een harde plek in mijn buik waar mijn lever zat, is die gegaan naar een bolle buik ter grootte van 6 maanden zwangerschap, alleen rechtsboven in mijn buik in plaats van onder in het midden. Op het moment is mijn leverarts aan het bekijken of er iets aan te doen is. Ik heb pas een nieuwe CT-scan gehad en hij gaat overleggen met de radioloog, chirurg en andere leverartsen wat de opties zijn. Misschien een operatie, misschien medicijnen. Hoe dan ook lijkt het de enige mogelijkheid om een zwangerschap tenminste een half jaar tot een jaar uit te stellen. En ook dan zijn er geen garanties dan mijn lever kleiner is geworden.

Ik heb er vrede mee

Ik vind het heel jammer, maar op het moment heb ik er vrede mee. Nu even geen zwangerschap. Misschien volgend jaar, dat hoop ik echt. Ik zou het niet leuk vinden als Jim geen broertje of zusje krijgt namelijk. Zit het er niet in dan zit het er niet in, maar ik blijf nog even hopen.

 

Mijn situatie is natuurlijk een beetje extreem, maar waar zien jullie het meeste tegenop bij een eventuele volgende zwangerschap?