Wij adopteerden een Griekse straatkat

Wij adopteerden een Griekse straatkat – Het lijkt zo kort geleden dat mijn vriend zei toen we tijdens onze vakantie bij het zwembad lagen: “Kijk mopje, dat is een heel kleintje!” en ik antwoordde: “Ik wil het niet zien, ik ken mezelf, dan wil ik het redden en dat kan niet en dan word ik heel verdrietig.”

We waren op vakantie op Samos, en overal waren zwerfkatten. We lazen dat ze een plaag waren, dat ze tijdens het seizoen goed gevoerd werden door toeristen, maar dat 9 van de 10 in de winter doodging. En in de lente werden ontelbare nestjes geboren en begon het hele verhaal opnieuw. Survival of the fittest op zijn wreedst.

Ik ben normaal al een kattenliefhebber en heb een zwak voor dieren in nood. Als er midden op de weg een slak zit verhuis ik die naar de overkant, zeg maar. Bovendien was ik zwanger! Kortom, mijn hart was al helemaal murw en dat kleine katje hoefde me maar één keer aan te kijken en te zeggen: “Prrrrrrrauw”, en ik was verkocht. Er was geen ontkomen aan, het diertje zwierf rond ons appartementencomplex. Het is me drie dagen gelukt om het te negeren, maar toen ben ik gezwicht.

Het katje bleek een ontstoken oogje te hebben en het was helemaal uitgehongerd. Het wilde niet eens meer spelen, en dat is eigenlijk alles wat kittens doen! Je raadt het al, ik kon het niet buiten laten verhongeren. Ik heb het naar binnen gehaald in ons appartementje, wit brood in melk gesopt als improvisatie kattenvoer, en een handdoekje gegeven om op te slapen. Dat was het enige dat het wilde, ik dacht serieus dat het poesje dood zou zijn wanneer ik de volgende ochtend wakker werd.

Gelukkig was dat niet zo. ’s Ochtends ging het juist iets beter. Het beestje zat alleen nog wel helemaal onder het pus, omdat het een ontstoken oogje had. Ik heb er eens goed naar gekeken en er bleek een scherp takje in te zitten. Na een hoop gepriegel lukte het me om dat eruit te halen. Binnen een paar uur ging het oogje weer een beetje open en het katje knapte zienderogen op. Het wilde zelfs weer spelen.

Ok, het directe gevaar was geweken, maar hoe nu verder? Als we het nu weer naar buiten zouden zetten zou het alsnog omkomen van de honger. Wat te doen? Ik besloot dat het het beste was als ze (het bleek een poesje) zo sociaal mogelijk werd en bij iedereen zou bedelen. Als ik haar te eten gaf deed ik dat buiten en moedigde nieuwsgierige kindjes aan haar te voeren. Dan sloop ik weg en ging van een afstandje staan kijken. Hoe de kindjes al snel afgeleid werden en wegliepen, en er vervolgens altijd wel een volwassen zwerfkat langskwam, het kleintje wegjoeg en dat lekkere kattenvoer zelf opat.

Dit ging niet werken dus. Wanneer wij over een week weer naar huis waren zou het slecht aflopen met dit poesje. Plan B. Ik Googlede hoe het zat met zwerfkatten op Samos. Was er misschien een goed doel dat ze opving? Jahoor, Animal Care Samos. Nederlands nog wel. Ik belde het nummer, er nam een aardige mevrouw op, die heel goed begreep dat ik het ontzettend zielig vond. Alle asielen zaten alleen al helemaal vol op Samos. Maar als we het diertje mee naar Nederland wilden nemen en zelf adopteren wist ze wel een dierenarts die dat kon regelen voor ons.

Zelf hadden we al een kat, een bejaarde die een absolute hekel heeft aan andere katten. Voor ons was adopteren geen optie, maar thuis zou het vast wel lukken om iemand te vinden die dit schattige beestje hebben wilde. Wij naar die dierenarts dus. Nou, die regelde het wel inderdaad. Paspoort, inentingen, en een geboortedatum die er voor zorgde dat ze mocht reizen binnen de EU. Dat is met drie maanden, maar hij schatte dat ze in werkelijkheid zes weken was. Ze was dus vijf weken toen we haar vonden, zó zielig!

Nadat we een huisdierenticket (ja serieus!) voor haar hadden gekocht mochten we haar meenemen op onze vlucht naar huis. Tegen die tijd waren we natuurlijk zó verliefd op haar geworden dat we haar toch maar zelf hebben gehouden. Inmiddels heeft ze zich weten voort te planten, zijn we nog twee katten rijker, maar zouden we het zó weer doen. Ze is het allerliefste katje dat je je voor kan stellen. Superklein, nog geen twee en een halve kilo, maar heel beschermend tegenover mij en Jim. Als we gaan buitenspelen loopt ze altijd mee bijvoorbeeld, en gaat ze in de buurt liggen. Als er een andere kat aankomt waarschuwt ze door te miauwen.

Kortom, ik kan het zeker aanraden. Als je op vakantie bent en je wil toch al een kat nemen: adopteer een straatkat.

Dit artikel verscheen vorig jaar al op mijn blog, maar in het kader van #throwbackthursday heb ik het herschreven en opnieuw gepubliceerd.