Stop. Tijd om te verwerken.

Ik heb het een tijdje uit kunnen stellen, maar nu moet ik er echt aan geloven. Ergens dacht ik dat ik het gewoon over kon slaan, dat verwerken van een gebroken hart. Als ik het nou maar lang genoeg ontkende en me helemaal stortte op andere dingen, was het verwerken helemaal niet nodig. Helaas werkt het niet zo. Ik kan me nog zo storten op afleiding, zoals bioscoop, muziek, Netflix, en nieuwe mannen, het blijkt allemaal maar tijdelijk te werken. Hartstikke leuk, dat ophalen van mijn oude hobby’s, en het werkte zeker even om het rotgevoel te verdringen, maar nu is de tijd van ontkenning voorbij.

Wie is er nou ‘emotionally unavailable’?

Swipen op Tinder, gesprekken met vriendinnen, een heleboel tv, van Fleabag tot van Sex and the City, heeft me behoorlijk wat duidelijk gemaakt. Het is heel makkelijk om mannen de schuld te geven van mislukte dates of hele relaties. “Het is allemaal hun schuld, zij willen zich niet binden.” Helemaal in het huidige Tindertijdperk: er lijkt immers altijd iets beters te swipen te zijn. Nou vond ik het juist helemaal niet erg, dat soort Tindermannen. Ik deed zelfs mijn best om voor de ‘niet in voor iets serieus’ profielen te swipen. Dat werkte ook, tot ik erachter kwam dat er, soms, achter zo’n profiel iemand zat die eigenlijk hetzelfde deed als ik. En dat het eigenlijk best aardige interessante gasten waren. En dat zij eigenlijk niet het probleem waren, maar dat ik degene was die ‘emotioneel niet beschikbaar’ was, omdat ik duidelijk nog niet over mijn vorige relatie heen was. Oeps.

De Tinder-fix

Aandacht is een hele makkelijke fix voor liefdesverdriet. Sommige mensen stappen bijna meteen een nieuwe relatie in, of storten zich in uitgaan en casual seks. Je kunt op allerlei manieren aandacht krijgen, maar Tinder is wel héél makkelijk. Je zit gewoon in je eentje thuis op de bank, en je swipet net zolang tot je een match hebt. Instant validation. Als je begint te chatten krijg je al helemaal validatie, en tijdens een date nog meer. Het is zo makkelijk om je rotgevoel tijdelijk te verlichten. Als je wil kun je het eeuwig verdringen.

Ik wou dat ik het meteen gedaan had, dan was ik er nu misschien vanaf geweest.

Nu ik hier eenmaal achter ben, en ermee gestopt ben, kan ik het verdriet niet meer tegenhouden. Ik wou dat ik eerder aan die verwerking begonnen was, dan was het nu misschien over geweest. Ok, misschien niet helemaal over, want zo lang is het nou ook weer niet geleden dat het uit ging, maar dan was ik wel een aardig eind op weg geweest.

Ik moest er zelf achter komen

Ik snap ook wel dat ik dat niet kon, toen het net uit was. Ik was onzeker. Onzeker of er nog wel mannen waren die me wilden hebben. Onzeker of ik die mannen nog wel tegen zou kunnen komen. En ik was er absoluut niet zeker van dat er wel mannen waren waar ik een lange relatie mee zou willen. Wat blijkt? Ik hoef me geen zorgen te maken. Er zijn mannen. Genoeg mannen zelfs. Mannen die mij wel willen. Ik kan ze bereiken. Vrij gemakkelijk zelfs, met al die dating apps. Er zijn zelfs leuke mannen waar ik wel wat mee wil. Ik hoef me geen zorgen te maken. Niet over de mannen tenminste. Zij zijn het probleem niet. Op het moment ben ik dat.

Tijd om de apps te deleten

Dus, tijd om de apps te deleten. Wat begon met Tinder is in een kleine vier maanden uitgegroeid tot een verzameling van dating apps waar je U tegen kunt zeggen. Na Tinder volgde OKCupid, Inner Circle, Happn, Once, Kik, Snapchat… Alles voor een easy swipe + chat fix. Ze zijn allemaal van mijn telefoon verwijderd. Ik hoop dat ik het volhou om ze niet opnieuw te installeren. En ik hoop dat ik het volhou om de nummers in mijn telefoon die ik verzameld heb niet te gebruiken.

Dit heb ik veel te lang niet gedaan

Het voelt echt heel raar om even pauze te nemen voor het verwerken van liefdesverdriet. Kut, natuurlijk, maar ook heel raar. Als een soort onbestemd melancholisch gevoel van liefdesverdriet. Niet om één iemand, of voor één relatie. Gewoon, voor alles. Ik heb dit zo lang niet gedaan. De laatste keer was na mijn eerste echte relatie. Dat was eind 2005, begin 2006… Dat is echt heel lang geleden. En ik heb dat dus ook niet voor Rogier gedaan. Rogier ook niet voor mij, trouwens. We zijn allebei vrijwel meteen vanuit een niet zo’n fijne relatie, in een relatie met elkaar gestapt. Daar waren we ook heel eerlijk tegen elkaar over, hoor. We vonden het wel handig. En het leek ook best goed te werken. Ruim zeven jaar ‘werkte’ het ook wel aardig.

Geen excuses meer

Ik weet waarom ik me steeds weer in daten en een nieuwe relatie gestort heb. Ik voelde tijdsdruk. Ik wilde kinderen, en daar zit nou eenmaal een tijdslimiet op. Nu heb ik die drive niet meer. Mijn biologische klok doet me niks meer. Ik heb genoeg kinderen. Je zou zelfs kunnen zegen dat ik de jackpot gewonnen heb. Ik mag de rest van mijn (of Antonie’s) leven mama zijn. Geen smoesjes meer dus. Ik heb alle tijd om even pauze te nemen en alles rustig te verwerken.

Hoe lang gaat het duren?

Aaaaargh… dit is echt een kutgevoel, ik hoop dat het snel over is. Zal wel niet, aangezien ik jaren moet verwerken… dertien jaar aan mannen, en relaties. Inclusief eentje van ruim zeven jaar. Terwijl ik nog in hetzelfde huis woon als hij. Maar toch hoop ik dat het niet al te lang duurt. Het is gewoon een kutgevoel, en er zijn echt leuke mannen out there. Als ik mijn emoties nou weer een beetje de baas ben… wordt het weer net zo gezellig op Tinder. Ik heb er nu al zin in.