Soms komt alles tegelijk

Soms heb je het druk. Als je kinderen hebt heb je het eigenlijk altijd druk natuurlijk, maar soms heb je het nog even drukker. Soms heb je een ziek kind, ben je zelf ziek, of ga je verhuizen. En soms krijg je dat allemaal tegelijk. En dan heb je het even heel druk. Dat hebben we nu even. Het lukte daarom even niet om te bloggen. Instagram wel, als je me daar volgt ben je waarschijnlijk wel up to date, maar bloggen schoot er een beetje bij in. Even een kleine update.

Hypotheek regelen

Ruim een maand gelden kondigde ik aan dat we een geweldig huis hadden gevonden. In IJmuiden, vlakbij het strand. We moesten wel de hypotheek nog regelen. En dat leek best een gedoe te worden. Nou, dat is het inderdaad. We hebben een hypotheekadviseur genomen, die had mondelinge toezegging van een hypotheekbank, dus het leek goed te komen. Na drie weken wezen die ons echter tóch af. Een week voor de ontbindende voorwaarden afliepen. Niet netjes van ze, vind ik persoonlijk, maar goed het schijnt allemaal te mogen.

We hebben halsoverkop verlenging van de ontbindende voorwaarden gevraagd, twee extra banken gevraagd, extra schenkingsgeld van ouders gevraagd, en het lijkt alsnog goed te komen. Maar man, man, man, wat een geregel…

Terug naar de leverarts

Misschien weet je dat ik een gekke zeldzame leveraandoening heb. Doet niks met mijn stofwisseling, ik ben er dus niet ziek van, maar ik heb een steeds groter wordende buik. Die steeds meer in de weg gaat zitten. In het dagelijks leven, maar ook in mijn lijf. Mijn darmen, nieren, milt, maag worden allemaal weg- of verdrukt. Tijd om terug te gaan naar de arts dus. Die zit helemaal in Nijmegen (en ik woon in Haarlem). Dat betekent dat ik ruim een dagdeel kwijt ben om er te komen. Niet erg, want ze zijn er gespecialiseerd in mijn aandoening en ze helpen me heel goed. Maar het kost ook weer tijd. Gelukkig zag de arts meteen dat er iets moest gebeuren. Dus, hij ging regelen dat ik een nieuwe afspraak met een CT-scan en intakegesprek voor medicijnen.

Nog een keer naar de leverarts

Die afspraak was acht dagen later. Supersnel geregeld dus, echt top van ze! Meestal ga ik alleen, met de trein, kan ik nog wat werken. En dan kan Rogier bij de kinderen zijn. Maar hij wilde (natuurlijk) graag mee. Als je vrouw zware medicijnen krijgt wil je ook wel weten wat dat precies inhoudt. Dus wij met zijn tweeën in een Greenwheels auto naar Nijmegen. CT-scan, topuitleg van de arts, die het zo positief mogelijk hield maar ons ook wel even liet schrikken soms. In het kort de boodschap: goede kans dat de medicijnen de groei van mijn lever vertragen, stoppen of misschien zelfs laten krimpen! Maar voor de zekerheid heeft hij ook mijn bovenarmomtrek gemeten. Want als die te laag wordt wijst dat op ondervoeding. En dan mag ik op de wachtlijst voor een levertransplantatie. Maar ik zit nog heel goed hoor, hoeven we nog lang niet aan te denken. Zo.

Zonder benzine

Nou, je kan je voorstellen dat je dan wel wat hebt om over na te denken op de terugweg. En dat ie je weleens wat over het hoofd. Zoals de benzinemeter. En toen deed het gas het ineens niet meer. En stonden we op een afrit. Wel op de vluchtstrook, maar absoluut niet veilig. Gelukkig regende het niet. En was het niet héél koud. En hadden we sjaals bij ons. Na anderhalf uur had de wegenwacht ons gevonden, en werden we naar een tankstation gesleept. Maak je dat ook eens mee, niet waar?

Ziek kind

Antonie en Jim waren de hele dag gezellig bij opa en oma. Jim ging heel goed, maar Antonie leek toch een beetje ziekjes te worden. Hij kwakkelde al een tijd met verkoudheid, maar het ging maar niet over. De volgende dag op het kinderdagverblijf werd hij inderdaad ziek. Donderdag werd het niet beter, en hield hij op met eten. De nacht voor koningsdag dronk hij elke drie uur nog maar een paar slokjes. Op de ochtend van koningsdag zaten we daarom bij de huisartsenpost. De arts die we zagen vond hem echter nog niet ziek genoeg om door te sturen. En hij was ook nog niet uitgedroogd, want hij had elke paar uur wel een paar druppeltjes in zijn luier.

Gebroken weekend

Rogier en Jim zijn wel wat leuks gaan doen die middag, maar ik bleef bij Antonie. Zaterdag moest Rogier tot laat werken dus ik nam de nacht, dag en nacht die volgden voor mijn rekening. Zondag overdag nam Rogier het over, en ben ik met Jim naar mijn ouders geweest. Ik moest maandag werken, dus hij deed de nacht.

Antonie toch opgenomen

De maandag ben ik dus gewoon gaan werken, maar Rogier is voor de zekerheid toch nog maar bij onze eigen huisarts langs geweest met Antonie. En die vond het toch ernstig genoeg voor een longfoto. En toen bleek dat hij toch longontsteking had. En dan betekent een opname. In Haarlem wordt de kinderafdeling verbouwd, dus werd het Hoofddorp.

Busstaking

We zitten nu dus op maandagavond. Ik zit op kantoor in Bijlmer, ga naar huis terug in Haarlem. Met openbaar vervoer. Rogier zit met Antonie in Hoofddorp. Met de auto. En de bussen staken. Ik ben daarom niet die avond naar Antonie geweest, maar Rogier is blijven slapen. De volgende dag staakten de bussen nog steeds, maar gelukkig reden sommige buschauffeurs toch. Heel fijn, want ik moest Jim wegbrengen naar mijn broer, en daarna met de bus naar het ziekenhuis. Allemaal gelukt gelukkig.

Dagen (en nachten) in het ziekenhuis

Ik heb een erg relaxte werkgever. Ik kon daarom gelukkig een paar dagen nemen om in het ziekenhuis te zijn bij Antonie. Rogier is zzp-er, dus hij heeft zijn diensten wel gedraaid. Jim is gewoon naar het kinderdagverblijf geweest en naar opa en oma. En hij heeft daar twee nachtjes geslapen. Hij blijft er redelijk onder.

Beginnen met medicijnen

We zitten inmiddels op vrijdag. Dé dag dat ik zou beginnen met medicijnen. Het is een injectie, gezet in de bil. Er komt iemand aan huis om hem te zetten. Nou zat ik in het ziekenhuis natuurlijk, dus ik terug naar huis. Rogier was aan het werk, dus Antonie was even een middag alleen. Superzielig, maar het was even niet anders. Ik was gewaarschuwd voor bijwerkingen: voornamelijk een stijve bil, rode bult waar de injectie gezet is, en diarree. Vooral van dat laatste vooruitzicht werd ik niet blij, met al dat geren en gevlieg dat we steeds moeten doen. Het lijkt mee te vallen gelukkig. Ik zit hier nu in het ziekenhuis, ruim een dag later, redelijk rustig. En er is een toilet op Antonies kamer, dus als de nood hoog is, is redding nabij.

Even geen blog

Maar goed, ik was even niet bezig met mijn blog dus, de afgelopen weken. Helemaal niet erg, soms moet je je hobby gewoon even laten liggen als je het druk hebt. En nu heb ik even de rust in mijn hoofd om een artikeltje te tikken.

Volgende week is het ineens allemaal over…

Op dit moment zijn er nog slechts twee stressdingen over: Antonie is opgenomen, en de hypotheek is nog niet geregeld. Het einde van de drukte is echter in zicht. Antonie mag waarschijnlijk morgen, en anders overmorgen naar huis. En de hypotheek lijkt nu echt wel in zicht te zijn. Als het hoge bedrag bij de ene bank niet gaat lukken, dan het lage bedrag (plus schenking) bij de andere bank. Volgende week rond deze tijd hebben we dus ineens helemaal niks meer om ons zorgen over te maken.

 

Wat moeten dán ineens met onze tijd doen dan?!