“Hoe gaat het met je?” – Ik snap dat mensen het vragen. Ik geef niet graag antwoord. Ik hou niet van klagen.
Op papier ben ik een ernstig zieke alleenstaande moeder*, die vijf dagen in de week voor haar 5-jarige en 2-jarige met Downsyndroom zorgt, op de levertransplantatielijst staat, maar waarschijnlijk pas in de herfst aan de beurt is.
In de praktijk ligt het wat genuanceerder. Ik ben doodmoe maar ik leef nog. Ik zit in de ziektewet, maar lig niet de hele dag in bed. Werken gaat niet, maar ik verveel me niet. Ik maak gewoon de hele dag keuzes.
Vijf dagen in de week gaat om 6:55 de wekker. Vijf dagen in de week heb ik het gevoel dat ik niet uit bed kan komen. Vijf dagen in de week moeten de kinderen naar school, therapie, zwemles, moet de hond eruit. Vijf dagen in de week beslis ik dat dit niet de dag wordt dat dat allemaal niet gaat lukken.
Vijf dagen in de week sta ik op. Zet een kopje koffie voor mezelf. Haal de kinderen uit bed. Smeer boterhammen. Voer pap. Voer de hond. Drink een Nutridrankje. Laat de hond uit. Zet de kinderen in de auto. Radio aan. Sia Unstoppable net één tikkie harder dan de jodelende peuter.
Elke dag is een wedstrijd. En ik win elke fucking dag.
In theorie zou ik nog makkelijk 50% kunnen werken, als ik geen kinderen gehad had om voor te zorgen. In de praktijk zou ik mijn bed niet uitkomen als ik hun niet had gehad om voor te zorgen.
Natuurlijk ga ik dit allemaal overleven, maar voor de kleine kans dat dat niet gebeurt ben ik verzekerd, heb ik nabestaandenpensioen en alvast de muziek voor mijn begrafenis uitgekozen.
Niemand twijfelt eraan dat ik 100% mijn best ga doen om weer volledig aan het werk te gaan straks, maar niemand weet of dat gaat lukken. Ik heb al twee alternatieven bedacht voor als ik mijn huidige werk niet kan blijven doen.
En voor het geval ik helemaal niks meer kan straks, een kwart tot de helft van mijn inkomen kwijt raak, mijn hypotheek niet meer kan betalen, en naar een huurwoning moet verhuizen, heb ik me alvast ingeschreven bij twee woningbouwverenigingen.
Mijn laatste vaccinaties krijg ik in juni. Met een beetje geluk ben ik dan genoeg afgevallen om een uitzonderingspositie op de transplantatielijst te krijgen. En als het weer meezit ben ik in de herfst aan de beurt.
Het plan ligt klaar voor het moment dat ik gebeld word. Het enige wat ik hoef te doen is naar het ziekenhuis te rijden.
“Maar hoe gaat het dan met je?”
“Zolang ik bezig blijf gaat het prima. Ik leef nog.”
* Nee, dat samen in één huis blijven wonen is niet gelukt.
8 reacties
Heel veel sterkte, nu de dagen je zo zwaar vallen. Je verhaal is heftig en raakt mij diep.
Ik heb respect voor je dat je, ondanks je vermoeidheid, tòch iedere dag die wedstrijd weer aangaat; je weet ook wel: je kan ook niet anders.
Hou vol om te leven bij het moment en hou vast aan al die mooie dingen die je kracht geven iedere dag weer aan te gaan.
Ik hoop dat het dit najaar ten goede zal keren met je gezondheid.
Heftig zeg, en nu in deze tijd zal het helemaal afwachten zijn met veel risico voor jou.
Zorgt jouw ex nu niet zoveel meer voor de kinderen, nu jullie niet meer samenwonen? Dat moet ook wel pittig zijn. Dat is het al als je niet ziek bent, eigenlijk.
Heel veel sterkte, hopelijk komt hulp op tijd!
Ik snap dat dit een lastige vraag voor je is, die je zeker nu niet met gewoon “goed” kan beantwoorden. Wat een nare dingen allemaal. Ik wil je heel veel sterkte toewensen en hoop dat je niet lang meer op een nieuwe lever hoeft te wachten.
Lisanne onlangs geplaatst…En toen was ik op het RTL Nieuws
Wat een verhaal. Veel sterkte, je bent een sterke meid, respect!
Jeetje ik ben er stil van … wat een krachtig verhaal. Ik heb diep respect voor je en duim dat alle muntjes straks de juiste kant opvallen. Heel dikke knuffel.
Wow respect…! Heb de afgelopen weken wel eens even aan je gedacht, mezelf afvragende hoe het met je zou gaan.
Sterkte meid… en zet ‘m op!
Ohja, hulp accepteren is niet zwak hè 😉
Wat heftig zeg Elisabeth! Gelukkig ben je supersterk maar ik denk ook dat je niet anders kunt dan doorgaan. Respect voor jou en ik hoop dat je snel aan de beurt bent voor die nieuwe lever, ik duim voor je!
Lisette onlangs geplaatst…Ik snap niks van Excel
Dank je wel voor het delen van je verhaal. Dat zal niet makkelijk zijn geweest.
Knap dat je er zo nuchter onder probeert te blijven. En het mag ook gewoon kut zijn. Je kunt het niet mooier maken dan het is. Hopelijk kijk je over een jaar hier op terug en kun je je tong uitsteken naar deze tijd en de bladzijde omslaan naar een nieuw verhaal dat jij mag bepalen.