“Hoe kijk je terug op je bevalling?”

“Hoe kijk je terug op je bevalling?” – Volgens mij is het één van de standaardvragen die de verloskundige of gynaecoloog stelt bij de nacontrole met zes weken. Als je mijn bevallingsverhaal van Antonie hebt gelezen begrijp je waarschijnlijk wel dat ik vind dat ik er niet over mag klagen. Zo’n makkelijke, snelle bevalling met maar weinig pijn. Ik wil er ook echt niet over klagen, hoor. Maar het voelt echt zo gek als ik eraan terugdenk. Een beetje surrealistisch. Ik had gewoon niet door dat Antonie bijna geboren zou worden, en daardoor heeft Rogier de geboorte gemist.

De eerste foto die Rogier van ons maakte. Mijn gezicht zegt alles wel, toch?

14 weeën

Ik kan me elke wee herinneren, en het waren er 14. Slechts 14!!! Dat is toch een belachelijk idee? En het is niet alsof ze in een storm kwamen, of heel veel pijn deden. Ik vraag me soms af hoe ik niet kon weten dat ik op het punt van bevallen stond. Rogier snapt het ook niet, “Waarom heb je me weg laten gaan?!” Maar als je elke vijf à zes minuten een wee hebt, die nog niet erg pijnlijk is, dan denk je gewoon dat je nog wel een paar uur moet. Ja toch?

Niemand had door dat het zo snel ging

De artsen en verpleegkundigen hadden het ook niet door hoor. Het ging van “Ga maar weer naar huis”, naar “Nou ok, we zoeken toch even een bed voor je”, en toen kreeg ik toch maar vast een verloskamer. Het was toch niet druk. Daar aangekomen ging ik in het gewone bed liggen, maar toen de verpleegkundige me daar één wee zag opvangen haalde ze toch maar vast een verlosbed. Na twee of drie weeën haalde ze er toch maar een arts bij, en drie weeën later werd Antonie geboren. Serieus.

Nul keer getoucheerd

Toen ik in het ziekenhuis kwam was mijn water al gebroken. Dat betekent dat ze je niet meer toucheren. Dat levert namelijk extra kans op infectie op, en als je nog geen weeën hebt (en die had ik niet op dat moment) is dat niet zo handig. Zo heb ik het begrepen tenminste, toen ze het me na afloop uitlegden. Ik begrijp het helemaal hoor, maar het voelt toch een beetje raar. Ik zit met vragen als: “Hoeveel ontsluiting had ik dan toen ik binnenkwam?” Als ze gecheckt hadden en gezien dat het al 5+ cm was dan hadden ze Rogier misschien niet weg laten gaan.

Wat een geoliede machine

Het is allemaal wat wazig in mijn herinnering, maar ik weet nog best goed wat er allemaal gebeurde. En ook al ging het heel snel, toch werd het niet chaotisch. Het ging allemaal zo soepel. Er lag bijvoorbeeld nog niks klaar voor als Antonie eruit zou komen, maar toen kwamen er ineens een heleboel verpleegkundigen binnenlopen die alles zo in een paar minuten regelden. En ook hoe de co-assistent, verpleegkundige en gynaecoloog samenwerkten. Zo vanzelfsprekend, hoe de één de schorten pakte en hielp omdoen bij de ander. En hoe ze zagen dat er een perswee aankwam en hun handen uitstaken met een blik van “moeten we je benen vasthouden?”.

En ik ook

Ik wist ook precies wat ik moest doen, en hoe ik het wilden. Niet dat ik er zin in had hoor, maar ik wist wat er moest gebeuren. Ok, ik had tot drie weeën van tevoren niet door dat Atonie er bijna uitkwam, maar toen ik het eenmaal doorhad… Ik wist nog precies wat ik de vorige keer niet prettig vond en hoe ik het dan wel wilde. De leuning van het bed op 45 graden bijvoorbeeld. En niet meteen mee persen bij een wee, maar even op laten komen en dan knallen…

Alleen die Rogier, hè…

Het enige minpuntje was echt dat Rogier er niet bij was. Op zich had ik er op het moment suprême geen moeite mee, maar achteraf vind ik het wel jammer. Juist omdat het allemaal zo snel ging zou ik er graag met hem bespreken. Nu kan dat ook wel, maar is het meer vertellen over. En voor hem is het helemaal stom natuurlijk! Ben je niet bij de geboorte van je eigen kind…. gelukkig is hij er redelijk relaxt over. Al vindt hij het echt wel heel jammer.

Verbeterpunten voor de volgende keer

Grapje, haha. Geen concrete plannen voor een volgende hoor, maar na mijn bevalling van Jim had ik echt goed bedacht wat ik anders wilde. En dat heeft geholpen volgens mij. Er is maar één ding dat ik anders wil, en dat is mijn man er wel bij. Hij gaat mooi niet weg!