Hoe is het nu met Antonie?

Inmiddels is Antonie alweer 10 maanden. En ja, zoals alle moeders kan ik niet geloven waar de tijd nou gebleven is. Is hij écht alweer zo oud? Maar nu heb ik dat gevoel nog veel sterker dan ik het bij Jim had. De voornaamste reden is dat Antonie een kleine baby is. Jim was een goede 10 cm langer met 10 maanden, en zeker een paar kilo zwaarder. En Antonie is nou eenmaal een andere baby. Sowieso een andere baby, en hij heeft natuurlijk Downsyndroom.

Longontsteking

Halverwege april waren we superblij: we waren de winter doorgekomen zónder ziekenhuis. Dat schijnt nogal een dingetje te zijn met Downsyndroom. Er zijn genoeg kindjes die in hun eerste jaren een longontsteking of RS-virus oplopen, maar met Down heb je daar net even meer kans op. Antonie was vanaf november al verkouden, maar daar was het bij gebleven. Dachten we. En toen werd hij écht ziek. Benauwd, ondanks het pufje dat we gebruikten, en hij hield zelfs bijna helemaal op met eten en drinken. Wij hadden de diagnose zelf al gesteld: longontsteking. En als het zo door ging zou hij uitdrogen. Doe dan maar een ziekenhuisopname.

“Jij bent de expert van je eigen kind”

Één van de eerste dingen die mijn eigen huisarts zei toen ik na Antonies geboorte langskwam was: “Jij bent de expert van je eigen kind.” Daar begreep ik op dat moment niks van, maar nu weet ik precies wat ze bedoelde. Kindjes zijn allemaal anders, en dat geldt helemaal voor kindjes met Downsyndroom. Een arts ziet alleen een kleine momentopname, tijdens een consult. Die ziet niet hoeveel slechter het kind is dan normaal. Helaas was zij niet de dienstdoende arts bij de huisartsenpost op koningsdag. Die zag niet wat wij zagen, en vond Antonie niet slecht genoeg om door te verwijzen naar de eerste hulp. Achteraf gezien hadden we door moeten zetten, en moeten eisen dat we werden doorverwezen. In het weekend werd Antonie wel iets beter, maar maandag nog niet genoeg vonden we. En toen stuurde onze eigen huisarts ons wél door. Toch een opname.

Eindelijk weer beter

Na zes nachten ziekenhuis vonden we het wel genoeg, en zijn we naar huis gegaan. Antonie voelde zich weer beter, alleen bleef hij wel wat vocht houden in zijn longetjes. We hebben daarom in plaats van de Ventolin puffer, die je alleen mag gebruiken als het echt nodig is, Flixotine gekregen. Die doe je standaard twee keer per dag. Het lijkt te helpen. Gister en vandaag hebben we eindelijk het gevoel dat Antonie weer beter is. Na een maand dus, hè! Hij rolt weer alle kanten op, begint uit zichzelf te lachen, en maakt weer dat irritante gilkabaal. Wat heb ik dát gemist. Ahem…

Ontwikkeling

Eigenlijk gaat Antonie hartstikke goed qua ontwikkeling. Hij heeft ongetwijfeld een achterstand, maar nog niet zoveel dat het erg opvalt. Hij maakt de geluiden die hij moet maken, hij maakt contact zoals hij dat moet doen, hij is nieuwsgierig en wil dolgraag overal heen rollen. Kruipen doet hij nog niet, maar dat deed Jim ook niet op deze leeftijd. Het enige wat mij erg opvalt is dat Antonie nog niet zit. Niet alleen dat hij niet zelf gaat zitten, maar hij blijft ook niet zitten als je hem overeind op zijn billen neerzet. Hij wil het wel, maar het lukt niet. We blijven oefenen, en het zal heus wel lukken op een gegeven moment, maar nu gaat het nog even niet.

Superblije en supermakkelijke baby

Afgezien van het maandje ziek zijn is Antonie een superblije en supermakkelijke baby. Hij is superschattig en superlief, en we zijn gewoon superblij met hem. Álles super dus, haha. Je komt er gewoon steeds meer achter dat het belangrijkste echt is dat hij gelukkig is. Wat hij al wel of niet kan is eigenlijk niet belangrijk. Dan duurt het wat langer, uiteindelijk zal hij er wel komen! En hopelijk zonder veel hobbels op de weg, als ziektes.

Instagram Stories

Misschien volg je me al op Instagram, misschien niet. Ik deel niet veel foto’s misschien één of twee per week, maar wel bijna dagelijks een aantal filmpjes!