Helaas verloopt het geven van borstvoeding niet altijd van een leien dakje. Vandaag vertelt Sanne over haar persoonlijke, helaas niet makkelijke, ervaring met borstvoeding. Normaal schrijft ze op haar persoonlijke blog La Viesagista over beauty en haar ervaringen met het moederschap. Vandaag is daar een gastblog te lezen van mij over iets dat ik lastig vond aan moeder worden: het loslaten van mijn plannetjes…
Sanne’s blog is zeker één van mijn favorieten en ik vind het een eer dat ze met mij een gastblog wilde uitwisselen. Ik weet dat ze zich iets onzeker en zelfs een beetje schuldig voelt over haar ervaring met het geven van borstvoeding. Persoonlijk vind ik dat dat niet hoeft en ik vind dat ze zelfs trots mag zijn op haar doorzettingsvermogen.
Sanne’s persoonlijke verhaal
Al toen ik zwanger was twijfelde ik over het geven van borstvoeding. Toen de verloskundige de vraag een keer of twee aan me had gesteld en ik het idee had dat ze eigenlijk er min of meer vanuit ging dat ik borstvoeding zou gaan geven, zei ik dan toch maar ‘ja’. Meteen kreeg ik allerlei folders en uitnodigingen voor borstvoedingsavonden in mijn handen gedrukt.
Naarmate mijn zwangerschap vorderde raakte ik steeds meer gewend aan het idee dat ik borstvoeding zou gaan geven. Hoe meer ik erover las, hoe meer ik besefte dat het heel mooi en bijzonder is. Ook het feit dat ik al vroeg colostrum lekte (vanaf week 28) droeg daaraan bij. Toen ze vroegen of ik in mijn bevalplan wilde opnemen dat James direct aan de borst zou worden gelegd, zei ik daarop natuurlijk meteen ja.
Zo gezegd, zo gedaan. James werd geboren na een bevalling waar ik helaas nog steeds nachtmerries over heb en hij werd direct aan de borst gelegd. Hij zoog meteen vrij hard en daar moest ik toch behoorlijk aan wennen. Maar ik gaf goed melk en dat stelde me gerust.
Eenmaal uit het ziekenhuis begon de mallemolen van elke drie uur voeden. Toen ik James de eerste keer thuis aanlegde begonnen bij mij vreselijke naweeën. Wat maakte dat ik bang werd bij elke volgende keer dat ik hem aanlegde. Gelukkig zakten deze naweeën na een dag weg.
Het aanhappen aan de borst vond ik na drie dagen nog steeds een behoorlijk pijnlijke aangelegenheid. Eigenlijk sloegen toen de twijfels al toe. Mijn verloskundige drukte me op het hart dat de pijn erbij hoorde, maar regelde wel tepelhoedjes voor mij zodat de pijn iets minder zou zijn.
Maar de pijn werd niet minder en ik ging steeds meer opzien tegen het voeden. Ook omdat mijn vriend weinig kon bijdragen in het proces (hij deed wel vreselijk zijn best maar uiteindelijk moest ik het natuurlijk zelf waarmaken). En eerlijk is eerlijk, ik was nog dood- en dood- en doodmoe van de bevalling en de strijd om James te laten aanhappen maakte de vermoeidheid alleen nog maar erger.
Toch wilde ik niet opgeven.
Na een week besloot ik het roer om te gooien en alle melk af te kolven. Ik huurde een kolf van als ik me niet vergis 1500 euro, waarmee ik in het vervolg James zijn voeding afkolfde. En dat ging prima. Helemaal toen ik na twee weken eindelijk weer kon zitten i.v.m. de hechtingen aan de onderkant en ik dus niet elke keer in allerlei rare posities hoefde te liggen om de melk eruit te krijgen. Het liep als een spreekwoordelijke tiet.
Toch merkte ik dat naar verloop van tijd, ik schat een week of 3, mijn productie minder werd. Binnen de familie waren er grote zorgen, mijn zusje van 16 jaar had net de diagnose lymfeklierkanker gekregen en die zorgen hadden natuurlijk zijn weerslag op mij en dus ook op mijn productie. Ik hing de halve dag aan de kolf om nog genoeg melk te produceren voor James en dat eist niet alleen zijn tol op je lichaam, maar ook op je gemoedstoestand. Steeds vaker propte ik met veel tegenzin de hele santemekraam weer in die kolf om er vervolgens drie kwartier aan te hangen voor twee kleine porties voeding. En dat ging zo de hele dag en de hele nacht door.
Toen ik er op een avond compleet doorheen zat en mijn vriend het niet langer aan kon zien zat stelde hij de vraag: ”San, wil je dit nog wel?” Meteen gevolgd door: “We kunnen ook overgaan op kunstvoeding. Misschien is dat beter, geeft jou dat meer rust. Je hebt je best gedaan.” En dat was alles wat ik op dat moment wilde horen.
Die avond hakte ik de knoop door.
Vier weken na de geboorte van James stopte ik met kolven en dus met borstvoeding. Of het de stress van thuis was, de opluchting van het stoppen, ik weet het niet, maar de dag erna heb ik geen druppel melk meer gehad.
Of ik er rouwig om ben? Aan de ene kant wel, want iedere moeder wil het beste voor haar kind en we weten allemaal dat borstvoeding daar zeker onder valt. Aan de andere kant kan ik uit het diepst van mijn hart zeggen dat het echt niet meer ging. Ik hing nog net niet huilend aan de kolf elke keer en als het zo’n invloed heeft op je gemoedstoestand, dan is het niet verstandig om daar nog langer mee door te gaan.
Natuurlijk was ook de situatie binnen de familie een van de oorzaken dat het voor mij een lastige periode was, maar buiten dat vond ik het kolven, de stress van het aanleggen, de pijn aan mijn tepels en de teruglopende productie dusdanig belemmerend dat ik niet meer kon genieten van James, en toen ik dat merkte, vond ik dat ik er een punt achter moest zetten. Voor James, voor mezelf, voor mijn partner, het was beter zo.
Ik stel mezelf vaak de vraag of ik bij een eventuele tweede weer borstvoeding ga geven. En eerlijk gezegd weet ik daar nog niet het antwoord op, maar dat komt ook omdat het met James zo stroef verliep dat ik nu een geheel verkeerd referentiekader heb.
Ook merk ik dat ik er tijdens dit schrijven nog best emotioneel van kan worden hoe het verlopen is. Of het frustratie is, een gevoel van falen, ik weet het niet. Zoals ik al zei wil iedere moeder voor haar kind en beste en dat is bij mij niet gelukt.
Hoe verliep de borstvoeding bij jullie? Vond je het zwaar of juist heel makkelijk?
Leuk om te lezen? Lees meer voedingsverhalen, andere gastblogs, over borstvoeding of babyvoeding. Misschien lijkt het jou wel leuk om een gastblog te schrijven?
26 reacties
[…] van mensen en verhalen van ‘falende’ borstvoedingsmoeders. Ook ik deed al eens mijn uitgebreide borstvoedingsverhaal op de blog van Elisabeth en ik zal er niet om liegen dat ik waarschijnlijk tot de groep […]
Ons zoontje is geboren op 16 april 2016. In het ziekenhuis werd hij aan me borst gelegd. Au dat was even wennen. 2 uur na de bevalling mochten we naar huis dat was om 22u30 de kraamzorg kwam om te checken of thuis alles in orde was en we gingen slapen om de 3u een wekker zetten voor de voeding. De 1e nacht n drama de 2e en de 3e net zo auw meneertje heeft naast mijn tepel gesabbeld AUW dat doet zeer . De 4e nacht hier begonnen we met bijvoeden met een spuitje en ik zei als het morgenochtend niet gewerkt heeft is het klaar! Maar toen was het zover ons mannetje was aangekomen. Dus na een gesprek met de verloskundige die hier s ochtends kwam en me wat moed insprak ging ik ervoor en nu is het alweer juli en geef nog steeds borstvoeding met 1 gewone fles in de middag zodat ik dan overal kan gaan voeden. Nu ben ik op het punt het is mooi geweest na 12 weken en een paar dagen is mama klaar met het geven van tietenpils zoals mijn man het noemt. Het word tijd voor n echte fles ! En bij een tweede kindje de borst geven . Ik moet er nog even over nadenken .
Wat heb je het eigenlijk lang volgehouden. Fulltime kolven doe ik je niet na. Het borstvoeden ging en gaat mij ook nu makkelijk af. Het kolven onder werktijd daarentegen valt me vies tegen. Het is elke dag een race tegen de klok om toch maar genoeg te produceren.
Zo zie je maar, wij vrouwen zijn het sterke geslacht. Full time kolven! Knap! Maar het moet natuurlijk niet ten koste gaan van je eigen lichaam.
Dapper dat je de keuze voor jezelf hebt gemaakt! Bij mij liep de borstvoeding de eerste twee weken als een trein, maar vanaf week 3 had ik overproductie waardoor mijn dochter bijna verzoop en onwijs veel buikpijn kreeg na een voeding. Daarnaast was het qua hoeveelheid ruim voldoende, maar te weinig voedingsstoffen. Na twee-drie weken krijsen(van voeding tot voeding), kon ik ook alleen nog maar huilen.. Met week 5 volledig overgestapt op kunstvoeding, met als gevolg van de ene op de andere dag een hele tevreden baby en een blije mama! Voor mij (en voor mijn dochter!) is kunstvoeding echt een verademing en het beste voor ons beiden 🙂 en tenslotte worden ze hier ook groot mee!
zo herkenbaar…
ik wou ook heel graag, maar de pijn tijdens het geven. dan maar afkolven. ik was op een gegeven moment alleen maar bezig met afkolven, kleine de fles daarna weer afkolven omdat de kleine steeds honger had.
nadat na week 3 mijn oudste zei van ”mama ik ga bij opa en oma logeren tot je weer tijd heb om met mij te spelen” heb ik besloten om te stoppen. dit brak mijn hart. natuurlijk het beste voor mijn kind, maar mijn andere kind mag er niet om lijden. ik was inderdaad alleen met voeden bezig..
nadat ik over ging op de fles . kreeg ik een heel ander kind voor terug en ik werdt dus weer een heel andere mama en mijn dochter wou niet meer logeren en gezellig bij ons blijven
Is inderdaad onderzocht, ook nog door de kinderarts maar de oorzaak ligt echt bij mij helaas. We dachten ook even aan spruw maar dat was het ook niet.
Met al mijn ervaring: als jouw tepels misvormd geraakt zijn, dan ligt het absoluut niet bij jou! Dat kan echt alleen maar komen doordat de tepel verkeerd in de mond zat. Kinderartsen weten helaas erg weinig van borstvoeding 🙁
Ik ben gisteren, na 7,5 week gestopt met fulltime kolven. Na 3 weken kwam ik erachter dat ik vasospasme heb, de doorbloeding is niet goed met het resultaat helse pijnen. Die 3 weken waren verschrikkelijk met mijn lieve Zelda aan de borst. Nu gaat het afbouwen best snel, waarschijnlijk omdat ik die knop heb omgedraaid. Ik voelde en voel me nog wel schuldig. Ik had het zo fijn gevonden om borstvoeding te kunnen geven.
Vasospasmen zijn inderdaad heel pijnlijk. Ik had ze ook, of je door de grond gaat! Mijn tepels waren blauw en daarna wit na een voeding. Maar er is echt wel iets aan te doen! Je hoeft er niet om te stoppen. Heb je wel contact gehad met een lactatiekundige? Heel vaak gaat het beter als er beter aangelegd wordt, en er een passende kolf gebruikt wordt, als er behandeld wordt voor spruw (ook als die niet zichtbaar is) en na vitamine- en mineralensuppletie (vooral vitamine D3, B6 en magnesium). https://www.borstvoeding.com/problemen/aandoeningen/raynauds2.html
Ik schrijf dit niet als aanval, maar omdat je schrijft dat je het zo fijn gevonden had om borstvoeding te geven. Ik heb de ervaring, en ik weet dat het niet zo hoeft af te lopen!
De lactatiekundige die ik heb ingeschakeld kwam alleen met het advies door te gaan, ook al doet het pijn. Ik ben blij dat ik ben gestopt, had ik nog getwijfeld dan had ik zeker wat gedaan met je tips. Fijn dat je meedenkt en dat je weet wat het is. Ik ben nog niemand tegen gekomen die weet wat het is. Mijn tepels zijn ook helemaal misvormd, dat trekt nu ook langzaam weer bij. Misschien dat ik bij een tweede kindje opnieuw een poging waag maar dan met de vitamines en andere oplossingen erbij.
Dat klinkt echt als een aanlegoorzaak, als je tepels misvormd zijn. Heel vaak zie je dit bij kinderen van wie het lipbandje en tongriempje te strak zijn. Daar zou ik (door gespecialiseerde lactatiekundige) naar laten kijken, want dat kan namelijk ook voor problemen aan de fles (krampjes) en bij de taal- en spraakontwikkeling zorgen. En bij volwassenheid bij het zoenen.
Oh meid, het hoort geen pijn te doen! (Tenminste, na een week of wat moet het toch echt niet continu pijn doen). Volgende keer meteen lactatiekundige inschakelen hoor! En tepelhoedjes temperen je productie 🙁 Dus dat is geen oplossing voor de lange termijn.
Dat zeiden ze tegen mij ook. Een van de redenen dat ik na 6 weken ben gestopt met borstvoeding. Achteraf genoeg mensen in mijn omgeving gezien die maanden, bijna een jaar, gevoed hebben met een tepelhoedje. Zonder dat het de productie in de weg zat. Mijn enige tip: luister naar je eigen gevoel. Dat is vaak beter als wat er in de boekjes staat!
Ik heb alle vijf kinderen lang gevoed. Soms met tepelkloven en borstontstekingen, maar ik vond het heel fijn om te doen. Bovendien vond ik het gewoon erg handig. Geen gedoe met flesjes en zo.
Heeeel dapper!
Bij mij verliep het bijna net zo, fijn een herkenbaar verhaal te lezen ipv alle rooskleurige voorbeelden.
Bij mij werd de voeding echter niet minder (ondanks de liters tranen die ik heb laten vloeien voor en tijdens de voedingen) dus door gegaan. De ellende hield 10 weken aan waarna het eindelijk begon te lopen. Maar alle voedingen kolven, wow! Dat had ik nog geen 24uur vol kunnen houden!
Echt knap van je ik weet nog heel goed dat ik echt heel graag tot 1 jaar wou gaan voeden bij de oudste.
Helaas moest ik met 3mnd al stoppen gaf geen melk meer maar kwam alleen maar bloed uit ook bij mij deed voeden heel veel pijn. En achteraf heel blij dat ik op kv ben overgestapt gaf ons iig veel meer rust!bij de 2de ging het allemaal als een trein heb haar tot een week voor haar 1ste jaar mogen voeden helaas moest ik stoppen vd docter.
Zo zie je maar weer dat geen een zwangerschap of bevalling of voeden van een kindje hetzelfde is hoop dat deze ervaring van jou je niet zal tegenhouden om het volgende keer gewoon weer te proberen
Ach wat heb jij in een korte tijd veel op je bord gehad! Dat maakt het allemaal niet gemakkelijker. Borstvoeding is heel natuurlijk, maar het is wel iets dat zowel moeder als kind moeten leren. En dat kost tijd, moeite, en daar heb je goede begeleiding bij nodig. Ik weet hoe zwaar fulltime kolven is. Ik moest het voor mijn jongste ook de eerste 2,5 maand doen. Elke 2 uur, met alleen in de nacht een pauze van 4 uur. Maar ik had wel het geluk dat ik een partner had die 200% voor bv was en een lieve vriendin die lactatiekundige is en me op veel punten hielp. En ik had al een kind dat al 3,5 jaar borst kreeg. Bij ons was de uitkomst dan ook uiteindelijk anders als bij jullie. Maar ik snap heel goed dat het je te veel werd. Ik hoop dat je ondanks alles toch ook mooie herinneringen kunt hebben aan de momenten waarop je zelf voedde!
Wat een mooi artikel. Ik hield het helaas maar een week vol omdat het aanleggen niet ging. Ik had nog 1 dag kraamzorg te gaan en op de nacht daarvoor zat ik te huilen als een klein kind. Ik was er klaar mee en besloot sameb met mijn partner over te stappen op de fles. Wij besloten dat voeden zonder stress en huilen van mij beter was dan borstvoeding.
Of ik er spijt van heb? Ja en nee hoewel ik nu meer kan genieten van het moederschap en het voeden voelt het toch een beetje als falen. Gelukkig heb ik nog wel mooie fotos van het borstvoeden om later naar terug te kijken.
Wat ontzettend herkenbaar!
Ons zoontje kwam ruim 7 weken te vroeg en doordat hij ook al een groeiachterstand had belandde hij in de couveuse. Ik kon er niks aan doen maar voelde me toch schuldig dat hij deze start gekregen had. Borstvoeding was op dit moment het allerbeste voor hem werd me door iedereen op het hart gedrukt dus begon ik te kolven. We waren het grootse gedeelte van de dag bij ons zoontje in het ziekenhuis en ik was dan ook alle vrije tijd die ik had kwijt aan kolven. Daarnaast was ik herstellende van een keizersnee en zwangerschapsvergiftiging maar toch vond ik dat ik door moest gaan. Uiteindelijk heb ik zelf na 6 weken de knoop doorgehakt, het ging zo echt niet langer. Inmiddels zijn we een aantal weken verder en het is echt de beste beslissing geweest om over te stappen op kunstvoeding, het heeft heel veel rust met zich mee gebracht!
Ben blij om te horen dan er nog zijn die hebben doorgezet ondanks de pijn! Ik wist ook vrijwel meteen dat ik borstvoeding ging geven! In het ziekenhuis vlotte dit ook meteen maar had toen toch al wat pijn! De vroedvrouwen hebben mij daar ook super mee geholpen , eenmaal thuis had ik gewoon zoveel pijn dat ik al huilend voeding aan het geven was. Ik heb toen na 1 dag gebeld met de vroedvrouw omdat ik wou stoppen , zij heeft me er toch bovenop geholpen zodat ik ben blijven geven, zij rade ook aan om eventueel te kolven maar vanaf ik het toestel boven hield zei heel de boel stop ! Dus ik ben blijven borstvoeding geven tot 8 weken met veel tranen! Maar achteraf tranen omdat ik moest stoppen omdat ik terug moest werken! Ik ben blij dat ik toch heb doorgezet ondanks alle pijn ! Mijn zoontje wou ook continu aan de borst. 🙂
Wow Sanne, wat een verhaal. Jouw poging tot het zelf voeden en je doorzettingsvermogen bewonder ik enorm. Natuurlijk heb jij er alles aan gedaan! Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het stuk dat je vriend vroeg over te stappen op kunstvoeding. Kan me jouw gevoel zó voorstellen. Ik kolf zelf bijna vier maanden fulltime, waarvan een groot deel in combinatie met kunstvoeding. Het moment dat ik het eerste flesje kv maakte, vond ik extreem moeilijk. Het voelde alsof ik had gefaald. Nu ben ik er meer dan oké mee en stop ik over drie weken zelfs helemaal met kolven. Komt me de neus uit..
Respect hoor, fulltime kolven!
Ik vind kolven maar een hoop gedoe. Hoef het met mijn bv gelukkig weinig te doen, maar dus heel veel respect voor kolvende mama’s!
En wat betreft deze blogmama. Je schrijft dat het je niet is gelukt om je kindje het beste te geven..
Door de knoop door te hakken, te kiezen voor rust en ontspanning, te kiezen voor genieten van elkaar, is het beste doen voor je kind! Met kv wordt een kindje ook groot en gezond en met een ontspannen mama ook nog eens heel gelukkig!
Oh lieve Sanne, wat knap dat je bent gaan kolven! Ik ben na 2 weken gaan afbouwen, omdat ik het niet prettig vond. De pijn, het aanleggen was ook drama en ik had enorme borsten en ga zo maar door. Kan me dus goed vinden in jouw verhaal en je beslissing om te stoppen. En snap dat het voelt als niet het beste aan je kind geven, maar James is een gezond kereltje, dus je doet t wel degelijk heel goed! Dikke knuffel en dank je voor het delen van je verhaal x
Bregje onlangs geplaatst…Salukes, september!
Hi Bregje, wat fijn om te horen dat mensen zich herkennen in dit verhaal. Fijn als in ‘weten dat je niet de enige bent’. Want voor mijn gevoel ging het bij iedereen om me heen als een tierelier en was ik de enige die zoveel struggelde met het geven van borstvoeding.
[…] hier mijn borstvoedingsverhaal op de blog van […]