Saars borstvoedingsverhaal

Deze week weer een persoonlijke ervaring van een andere moeder: Saar. Lekker eerlijk en positief over borstvoeding. Saar blogt zelf ook, op haar blog Resaarcle. Over het groener en dus mooier maken van de wereld (I like!). Gezellige blogs met handige tips, vind ik.

Saars borstvoedingsverhaal

Ik heb er nooit aan getwijfeld om borstvoeding te geven aan onze kindjes. Ik vond het het proberen waard en zou wel zien hoe ver ik ermee kwam. Bij mijn vriendinnen had ik enthousiastelingen en tegenstanders, dus ik heb mijn keuze wel eens boven chocomelk (want zwanger) en pint moeten verdedigen. Mijn keuze. Dat zegt eigenlijk al genoeg: elke mama moet zelf maar kiezen wat ze wil doen want volgens mij is het wat borstvoeding-flesjesvoeding betreft ‘blije mama, blij kindje’.

Nummertje 1

Toen ons mormeltje vers van de pers op mijn buik gelegd werd, maakte ze een paar gekke hoofdbewegingen om zo in 3 keer tot bij mijn tepel te botsen. Dat beeld zie ik nog zo voor me. Ik dacht dus dat het easypeasy zou zijn om borstvoeding te geven. Maar dat was het toch ook weer niet, want het deed best wel pijn die eerste weken en daar hadden mijn enthousiaste vriendinnen niks over gelost. (Daarom vertel ik dat er nu wel bij als ik het met mama’s in spe over borstvoeding heb). Het was wat doorbijten de eerste maand. Ik kon al eens ongelukkig worden als ze ergens midden in een voeding de tepel loste want het deed pijn om haar opnieuw aan te leggen. En de nachten vond ik ook wat eenzaam want mijn vriend hielp wel om haar te verschonen, maar dan ronkte hij natuurlijk rustig verder terwijl die kleine meid al etend ook in slaap sukkelde en 1.5u lag te sabbelen (wat ik toen voor drinken aanzag). Zat ik daar zielsalleen wakker te wezen tussen al die slapende lieverds. Je kan dat voeden ook aan niemand anders doorgeven en dat vond ik wel eens zwaar wegen.

Maar wij konden rekenen op een vroedman (van La Madrugada, één van de enige mannelijke versies in België! Hij figureerde zelfs als vroedman in de soap Thuis toen Femke ‘haar baby kreeg’. Wij trots natuurlijk). Onze vroedman kwam de eerste 10 dagen elke dag langs en we konden al onze domme vragen aan hem stellen zonder vierkant uitgelachen te worden. Een godsgeschenk, zo’n vroedvrouw/man. Hij hielp met de juiste houding, liet ons ukje goed happen, gaf tips om haar tijdens het voeden wakker te kriebelen aan voetjes of oortjes, en haalde stress weg want hij stelde ons vooral ook gerust dat we het goed deden met dat kwetsbare mini-mensje. Want zo’n eerste kleintje, wij wisten gewoon niet wat ons overkwam! Wij vonden dat zo overweldigend. Dankzij die goede begeleiding heb ik ons meisje 8,5 maand de borst kunnen geven. Mijn enthousiaste vriendinnen vonden het er zelfs wat over dat ik nog de borst gaf toen mormeltje al 2 tandjes had, maar ik kreeg er maar niet genoeg van. Waar ik in het begin eerst in de zetel ging klaarzitten met een stapel kussens onder elke arm vóór mijn vriend haar aan mij mocht geven om te voeden, zo ging ik tegen het eind al voedend multitaskend in huis rondlopen om vanalles te doen.

Mijn grappigste herinnering aan die zoogtijd is een reisje met vriendinnen naar Amsterdam. Zonder baby. Met manuele afkolfmachine. Ik dacht eens gezellig een nachtje te kunnen doorslapen nu ik zonder onze meid op stap was, maar had ’s nachts borsten die op springen stonden. En terwijl de vriendinnen kleren pasten, zat ik in een pashokje wat melk af te kolven om niet te ontploffen. Goed gelachen dat weekend en op de vreemdste plekken afgekolfd.

Nummertje 2

Bij de geboorte van ons freggeltje (nu 8 maand geleden) wist ik wat me te wachten stond. Ook ons manneke kroop zelf naar de tepel. En een gewaarschuwd mama is er 2 waard dus ik had voor ons kleutertje een hele zak met spelletjes om haar bezig te houden zodat ik rustig zou kunnen voeden. Maar ons manneke doet maar 10 minuten over een voeding, dus zijn grote zus moet nooit lang op haar mama wachten. Het begin ging makkelijker dan bij mormeltje want het deed minder pijn en ik wist ook dat die pijn zou verdwijnen. Het gaat ook allemaal relaxter. Bij onze meid hield ik in het begin neurotisch bij hoe laat en hoe lang ze gegeten had en maakte ik haar wakker om te eten, bij ons manneke had ik je na dag 6 niet eens meer kunnen vertellen hoe vaak hij die dag gegeten had. Ondertussen hangt hij ook al 8 maand aan de borst en ik vind het heerlijk. Soms heeft hij grote honger, soms komt hij voor een slokje troost (gelezen bij denktrant.nl, vind ik mooi gezegd), soms durft hij tijdens het eten al eens te testen of er ook iets gebeurt als hij blaast in plaats van zuigt en één keertje stopte hij met eten om eens te voelen en bestuderen waar dat lekkers vandaan kwam.

Het is een geweldig ingenieus systeem. En het geeft ook een heerlijk verliefd gevoel, dat voeden. Vind ik toch. Binnenkort hou ik er met pijn in het hart mee op, want ik ga weer aan het werk. Ik weet wel dat werken geen pretbederver hoeft te zijn, maar ooit moét stoppen natuurlijk wel en dan is voor mij gaan werken misschien het ideale moment want anders blijf ik er gewoon eindeloos mee doorgaan (fans van Little Britain zullen begrijpen wat ik bedoel: Bitty). Ik ga het missen.