Een schone luier poept het lekkerste

Het blijkt keer op keer weer: een schone luier poept het lekkerste. Gisteren nog. Ik haalde Jim uit zijn bedje na het middagslaapje en deed hem een schone luier om. Wel zo fris toch? Ik zou dat als dreumes tenminste wel waarderen. We zijn nog geen vijf minuten beneden, gaat ‘ie zitten kakken. En niet zo’n mooi drolletje dat je er stiekem uit kunt halen, hè! Zo’n fletsvlaai, hele luier vies. En stinken! Er zat gewoon niks anders op dan hem verschonen. Ik kon er niet omheen.

Ik begrijp het ook wel, want zeg nou zelf, het gevoel kennen we allemaal. Op een schoon toilet zit het gewoon het fijnste. Op die manier kun je het beste relaxen, ontspannen je spieren en gaat het allemaal net wat makkelijker. Ik snap dus heel goed dat Jim gaat poepen, nét op het moment dat hij een schone luier om heeft. Heel goed zelfs. Toch probeer ik het zo te plannen dat hij nog net in een vuile luier poept. Net voor ik hem toch al zou verschonen, bedoel ik. Dat is beter voor de portemonnee en volgens MilieuCentraal ook nog eens beter voor het milieu. En bovendien is mama liever lui dan moe. Drie hele goede redenen dus!

Ik pak het zo aan: ik weet dat zoonlief ongeveer twee à drie keer per dag poept. (Veel, hè? Of doen die van jullie dat ook…) Één daarvan is standaard tijdens of net na zijn ‘ontbijt’ en één rond het avond eten (en soms ergens op de dag nog één dus). In theorie kun je het verschonen best efficiënt plannen dus. Soms lukt dat, maar vaak ook niet. Zoals gisteren dus. Vorig jaar schreef ik al een blog over het verschoonplannen dat ik doe. Ik las het nog eens door en gelukkig zie ik wel enige verbetering.

Zo beschreef ik vorig jaar mijn verschoongedrag:

Jim wordt wakker, zijn luier verschoon ik nog niet, want hij gaat toch zo poepen. Hij krijgt gezellig in bed borstvoeding, en het is zaterdag dus hij ligt wat te spelen terwijl ik nog een beetje probeer uit te slapen (eh, nou niet dus). Na een uurtje geef ik het op en gaan we naar beneden. Ik vind het nu toch wel een beetje zielig worden, zo’n volle plasluier, dus doe een schone om. Beneden drinken papa en mama een kopje koffie, Jim eet een boterham met halvarine. Nog geen kwartier na de schone luier zit hij al te poepen. En stinken! Meteen maar weer verschonen dus, nu is het papa’s beurt. Weer beneden gaan we verder met de boterham. Als die bijna op is, toch wéér poepen. Huh? Nou blijkbaar was hij nog niet helemaal klaar net… weer verschonen dus. Mijn beurt, blêh…

En dat was een weekend-dag. Doordeweeks moet hij wel meteen als hij uit bed komt een schone luier aan, want je kan niet met zo’n vieze nachtluier aankomen op de opvang. En dan gaat hij vaak net zitten poepen wanneer je hem in de wagen wil zetten om hem weg te brengen. Wat doe je dan? Precies:

Doen alsof je het niet gemerkt hebt!

Het had immers ook kunnen gebeuren tijdens de wandeling, toch? En hij zit in de kinderwagen op net genoeg afstand om het niet te ruiken.

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ouder ben die dit doet. Zeg nou zelf, jij doet toch ook weleens of je die poepluier niet gemerkt hebt? En dropt baby lekker op de schoot van je wederhelft: ‘Ah, kijk nou wat lief, hij wil op jouw schoot zitten mopje! Oh heeft hij gepoept, nou dan moet je hem even verschonen denk ik…’

Of ben ik echt de enige?

Ik vind mezelf toch best een loedermoeder als ik het zo lees! Wat vind jij?