Dus… we zijn uit elkaar.

Dus… we zijn uit elkaar. Al een tijdje. Sinds kerst, om precies te zijn. Nou zullen veel van jullie schrikken, enorm met me meevoelen, maar weet je: dat hoeft dus niet. Dit is wat ik wil. Het is niet wat ik gepland had hoor, echt niet, maar het is beter zo. Ik voelde me niet prettig meer in mijn relatie. En eerlijk gezegd, denk ik dat ik gewoon niet zo geschikt ben voor relaties…

Ooit, lang geleden, heb ik besloten dat ik kinderen wilde. En dat is gewoon het makkelijkste in een relatie. Dat klinkt heel hard en gevoelloos, maar voor mij zelf is een relatie gewoon niet zo heel belangrijk. Dat betekent niet dat ik niet van Rogier hield, en dat we het niet heel leuk gehad hebben samen, maar ik voel me gewoon minder goed in een relatie. Dat heeft waarschijnlijk meer met mij te maken dan met mijn partners. Dat denk ik echt. Ik heb vier relaties gehad, en bij elke had ik het idee dat ik een deel van mezelf moest opgeven.

De eerste was met een hele lieve jongen, die me een veilig gevoel gaf en waarmee ik samen een soort van volwassen geworden ben. We hebben een jaar samengewoond, zijn nog jaren goede vrienden gebleven. De tweede was onstuimig. Vaak uit elkaar gegaan en weer bij elkaar gekomen. Niet zo heel fijn, zou je denken, maar hem mis ik stiekem nog vaak. De derde kwam ergens tussendoor bij de tweede. Hele lieve jongen, hij werkt toevallig in hetzelfde gebouw als ik. Was gewoon verkeerde timing, ben ik bang. We waren allebei nog aan het feesten, en ik wilde serieus worden, bij hem duurde het nog een paar jaar.

En de vierde was Rogier. Ik had besloten dat ik kinderen wilde, en een relatie. Rogier ontmoette ik op Lowlands, we hadden ongeveer dezelfde smaak wat voor mij belangrijke dingen betreft: muziek, films, tv, festivals, eten. We hadden bijna nooit ruzie, samen zijn we door gaan leren en hebben we betere banen genomen, paar keer verhuisd, uiteindelijk een huis gekocht samen. Twee prachtkinderen gemaakt. Één met Downsyndroom, iets wat we allebei, en samen, heel goed aankunnen. En vind ik, ook heel goed doen samen.

Waar is het dan toch fout gegaan? Goeie vraag, we hebben allebei op onze eigen manier ons best gedaan, maar het is ons niet gelukt om onze relatie interessant te houden. We zijn op elkaar uitgekeken. En het gevolg is dat we (bijna) geen seks meer hadden. Voor ons allebei niet leuk.

Zolang ik zwanger of zogende was, viel het voor mij allemaal wel mee. Daardoor had ik gewoon minder zin, en had ik eigenlijk niet zoveel problemen met zo’n seksloze relatie. Maar goed, in november was ik ongeveer ontzwangerd, en dat merkte ik. Ik was ontzettend gefrustreerd, en ik ging me anders gedragen. Ik heb me flink voor gek gezet tegenover wat collega’s, en die ex die in hetzelfde gebouw werkt als ik. Sorry daarvoor, jongens.

Aan het begin van de kerstvakantie was het duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik wilde het uitmaken. Zoals vrouwen dat doen heb ik het eerst verteld aan mijn vriendinnen en moeder. En toen hebben Rogier en ik gepraat. Hij reageerde verbaasd en was gekwetst. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het uit te maken, maar we besloten dat we best rond mochten kijken.

Een open relatie dus. Dat is tegenwoordig heel makkelijk. Je gaat gewoon op Tinder, of een andere app of datingsite. Na een maand bleek dat we dat allebei wel prima vonden, en dat we meer aan het daten waren met anderen dan een relatie aan het hebben met elkaar. En toen hebben we het alsnog uit gemaakt.

Maar hoe ga je dat dan doen met het huis en de kinderen?! Nou we blijven voorlopig nog ‘gewoon’ samenwonen. Ik heb een eigen kamer, Rogier heeft een eigen kamer. Het gaat goed, tot nu toe. Al is het soms wel zoeken, wie wat doet in het huishouden, wie welke avond krijgt om te daten. Maar so far so good. Hopen dat we het volhouden! 😊

Nou wil ik nog wel even zeggen dat dit mijn versie van het verhaal is. Rogier zal vast een ander beeld hebben. Maar volgens mij zijn we allebei tevreden met hoe de situatie nu is. Living Together Apart, LTA dus.

Het is ook de reden dat ik wat minder blogde de laatste tijd. Ik was met andere dingen bezig. Maar ook, het voelde een beetje als een leugen. We zijn geen standaard gezinnetje op het moment. Wel gelukkig hoor, maar we lopen tegen vanalles aan, waar ik graag over wil bloggen, maar waar ik niks over kon zeggen zonder eerst te vertellen dat het uit was.

Dus, nu weten jullie het. Hopelijk schrikken jullie niet al te erg. En hopelijk krijg ik weer zin om te bloggen, en schrikken jullie niet al te veel van de onderwerpen die aan bod zullen komen.