Druiven en kerstomaatjes…

Sinds ik moeder ben word ik bijna bang van druiven en kerstomaatjes. Je leest en hoort zó vaak verhalen van kindertjes die er in stikken. Het advies om ze tot de leeftijd van 5 of 6 jaar in stukjes te snijden. Ik denk dat alle ouders dat wel weten, en dat ze ze minimaal in tweeën, liefst in vieren snijden. Toch hoor je steeds weer van nieuwe ongelukken. En wat me opvalt, is dat het vaak niet de ouders waren die die druifjes of tomaatjes aan hun kindje gaven. Ze hebben ze zelf uit de fruitschaal gepakt, of gekregen van een broertje of zusje. Hoe erg is dat, daar konden de ouders dus nog minder aan doen om het te voorkomen. Je mag dus blijkbaar ook geen druiven in de schaal laten liggen, en voor je oudere kinderen moet je ze ook doorsnijden, want misschien geven ze ze wel aan hun jongere broertje of zusje.

Gisteren deelde een politieagent dit bericht via Facebook. De agent probeerde het leven te redden van een peuter die zich verslikt had in een druif. Niet in stukjes gesneden, want de peuter had hem gekregen van zijn broertje van zes. Het is de agent niet gelukt de peuter te redden, en de ambulancebroeders is het later ook niet gelukt. Verschrikkelijk toch? De agent schrijft verder nog dat het eerste was hij deed toen hij thuiskwam was alle druiven in tweeën snijden.

Ik begrijp dat laatste zo goed. Jim heeft geen ouder broertje of zusje, en wij zullen druiven en kerstomaatjes nog lang in stukjes blijven snijden. Maar we zijn echt zo voorzichtig geworden door al die verhalen. Onze katten pikken druiven en kerstomaatjes als we die ergens buiten de kast laten staan, en gaan er mee spelen. Ze belanden dan ergens op de grond en kunnen zo door Jim gepakt worden. We houden ze daarom angstvallig achter slot en grendel.

Ik vraag me soms wel eens af of we niet overbezorgd aan het worden zijn tegenwoordig. Maar dan lees je wéér zo’n verhaal en dan denk je: “Nee, we nemen lekker het zekere voor het onzekere…”