Ruim drie jaar geleden begon ik mijn blog. Gewoon voor het leuk, omdat ik graag andere mamablogs las en tegen dezelfde dingen aanliep als alle andere moeders. Ik wilde mijn ervaringen delen, net als al die andere mamablogsters. Daar komt ook de naam van mijn blog vandaan, ‘alwéér een nieuwe moederblog’. Ja, alweer één. Precies hetzelfde, net als al die anderen.
Ook kindjes met Downsyndroom vinden het geweldig om met je bril te spelen.
En toen werd Antonie geboren, en bleek hij Downsyndroom te hebben. Daarna ging mijn blog een tijd lang vooral over Downsyndroom. Wat er allemaal op je afkomt als ouders, hoe het ging met Antonie, en hoe de wereld op hem reageerde. Mijn blog was, begrijpelijk, even niet zoals alle anderen. Dat eerste jaar met Downsyndroom bracht een hoop onzekerheid met zich mee, en een hoop nieuwe dingen.
Maar wat blijkt? Op een gegeven moment werd alles weer normaal. Normaal, omdat we aan Downsyndroom gewend waren, maar ook normaal, omdat kinderen met Downsyndroom nou eenmaal niet zo veel verschillen van ‘gewone’ kinderen. Ze zijn anders omdat ze zich langzamer ontwikkelen, en meer risico lopen op van alles (bijvoorbeeld longontsteking), maar het gros van de tijd zijn het heel gewone, leuke, kinderen.
Ik wil laten zien dat het hebben van een kind met Downsyndroom gewoon heel normaal is. Normaal, omdat het de meest voorkomende chromosomale afwijking is. Omdat er zo’n 250 tot 350 kinderen met Downsyndroom per jaar geboren worden. Omdat je het meteen ziet. Maar vooral, omdat de meeste kinderen (en volwassenen) met Downsyndroom een heel normaal leven hebben. Natuurlijk zijn er dingen anders, maar dat betekent echt niet vervelend.
Ik deel daarom op Instagram regelmatig foto’s met de hashtags #downsyndrome en #nothingdownaboutit. En bijna dagelijks deel ik heel normale mama is trots instastories. Bijvoorbeeld van een pap etende Antonie, of een baby-aaiende Jim. Zo saai is het leven met een baby met Downsyndroom nou eenmaal. Ook baby’s met Downsyndroom krijgen tandjes, lachen superschattig, vallen in slaap in de buggy (of niet…).
Eigenlijk wil ik die boodschap ook op mijn blog verkondigen. Ik vind alleen dat mijn dagelijkse belevenissen veel te saai zijn om te delen op mijn blog. Maar als ik ze niet deel weet niemand dat het leven met een kind met Downsyndroom eigenlijk heel saai en normaal is. Maar… goed, je begrijpt vast wat ik bedoel.
Ik heb me voorgenomen om gewoon meer te bloggen. Meer dagelijkse beslommeringen te delen, die dan maar saai zijn, maar wel normaal. Ook al heb ik een kind met Downsyndroom. Misschien als ik meer foto’s maak en deel in die artikelen, dat ze toch interessant worden. Moet ik er wel aan denken om die te maken. En anders maar zonder foto.
Dus… Bij voorbaat excuus voor de saaiheid, bij deze. Hopelijk begrijp je de motivatie erachter.
5 reacties
Tof. Hier 4 jongens. De oudste met autisme, 2de ADHD, de 3de grappen we altijd over dat die wel goed gelukt is ?. En met de 4de (met een andere partner) zitten we nu volop in de medische malle molen. En wat ik in de afgelopen jaren inmiddels heb geleerd is dat een diagnose niks aan een kind veranderd. Dus welke diagnose mijn kleine man ook gaat krijgen. Mees blijft Mees alleen dan met een stempeltje. Niks meer niks minder.
Geen kindje met down maar ik vind het interessant en je schrijft leuk. Juist de gewone, saaie verhalen…..
Ik vind júist de gewoon saaie dingen zo leuk om te lezen van andere moeders. Omdat mijn eigen leven ook niet alleen maar speciaal is.
Maar als je net bent bevallen van een kindje met ds, is het wel heel fijn om te weten dat het leven vooral heel gewoon is. Dank daarvoor?
Klopt het is ind erg fijn om te lezen en te horen dat het leven gewoon heel normaal is met een kindje met ds. En toch een ietsje pietsje minder saai. Want dat extra chromosoom zorgt echt voor net dat beetje extra in het leven.