Het bezoekje aan de kinderuroloog

Dinsdagochtend mochten we met Jim naar de kinderuroloog voor de nacontrole. Het was alweer vijf maanden geleden dat Jim zijn hypospadiecorrectie kreeg! Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het nog echt niet zo lang geleden kan zijn, maar aan de andere kant is er heel veel gebeurd in die zes maanden. Toen hij de operatie kreeg kon Jim nog helemaal niet lopen en praten bijvoorbeeld, en nu rent hij constant in de rondte en zegt hij alles na.

Jim eet nog even springend een krentenbol voor we op weg gaan met de bus…

Net als de vorige keren namen we de bus naar het VU medisch centrum, en na een half uurtje spelen in de kinderwachtruimte waren we aan de beurt.

Spannend… is de operatie geslaagd?

Ik vond het wel een beetje spannend. Mijn vriend en ik vonden de piemel prima gelukt. Ik weet niet hoe andere babypiemels er uitzien, maar die van Jim ziet er nu uit als een slurfje. Je kan bijna niet meer zien dat hij er aan geopereerd is. Misschien zie je een heel klein beetje een litteken, aan de onderkant van de piemel waar de huid aan elkaar gehecht is zeg maar. Maar daar hebben alle mannen een lijntje.. toch? Ahem…

De kinderuroloog heeft alles veel beter bekeken natuurlijk. Hij vond alles er ook goed uitzien. Alles wat aan elkaar moest blijven zitten is aan elkaar blijven zitten. En volgens de arts kun je als leek nu niet meer zien dat Jim ooit hypospadie had. (Het zal wel kloppen dus van dat lijntje…) Alles is op de foto gezet, want Jim doet mee aan een tevredenheidsonderzoek voor dit soort operaties.

Aangezien er nu nog geen complicaties opgetreden zijn is het erg onwaarschijnlijk dat die er nog komen. Jim hoeft daarom nog slechts twee keer terug te komen. Één keer nadat hij zindelijk is geworden, en één keer als hij vijftien is. De arts vertelde ons dat bijna alle jongetjes tussen hun derde en vierde levensjaar zindelijk worden, al zijn er natuurlijk vroegertjes. Voor de zekerheid is de volgende afspraak dus pas over drie jaar, als Jim ruim vier is.

Goedgekeurd!

Na een kleine tien minuten stonden we weer buiten en konden we weer naar huis. Helemaal tevreden natuurlijk. Het lijkt echt alsof wij bij die 90% zitten waarbij de operatie in één keer goed gaat en er geen complicaties optreden. Superfijn, want je moet er niet aan denken dat er wel iets fout gaat. En dan heb je dat als ouders dus eigenlijk ‘veroorzaakt’, omdat je zelf hebt besloten om een hypospadiecorrectie te doen… Maar goed, dat is niet gebeurd dus daar hoeven ons geen zorgen meer over te maken!

Lees ook:

• Mijn zoontje heeft hypospadie
• Over een paar maanden moet mijn zoontje onder narcose
• De hypospadiecorrectie deel 1, deel 2, deel 3

En volg alweereenmoeder op Snapchat als je onze avonturen live wil meemaken!