Wat zullen de buren wel niet denken?!

Wat zullen de buren wel niet denken?! – Het lijkt een beetje een achterhaalde gedachte. Vroeger, toen je nog erg afhankelijk was van de kleine hechte gemeenschap waar je in woonde, was het belangrijk dat je in de buurt paste en er niks kwalijks over je gezegd werd. Je wilde immers niet buitengesloten worden. Dat betekende in die tijd sociaal isolement, en misschien zelfs honger of de dood.

In de middeleeuwen had je waarschijnlijk een groot probleem, als jij en je man allebei hoogblond haar hadden, maar je een kind baarde met gitzwart haar. Wat zouden de buren wel niet denken? En wat zouden ze wel niet zeggen, achter je rug om? En misschien zelfs, als je niet uitkeek, werd je verstoten uit de gemeenschap. Of belandde je op de brandstapel voor hekserij!

 

 

Niet meer van deze tijd. Of toch wel?

Gelukkig doen we dit soort dingen niet meer, tegenwoordig. Onze normen en waarden zijn veranderd, en bovendien zijn de buren niet zo belangrijk meer in ons leven. Misschien ken je zelfs niet al je buren. En als je ze kent weet je waarschijnlijk van de meesten alleen hun naam en verder niets.

Toch is de angst wat anderen van ons zullen denken in deze tijd misschien zo gek nog niet. Tegenwoordig komt alles op internet terecht. Via social media, blogs, online nieuwssites zoals metro. Overal kun je reageren, en overal wordt gereageerd. Positief én negatief. En als er eenmaal iets over je geschreven is blijft dat voor altijd bestaan. En door zoekmachines als Google, blijft het altijd vindbaar.

Trots op loedermoeder

Vorige week schreef ik een column met de titel ‘Waarom ik trots ben dat ik een loedermoeder ben’. Ik begon met zeggen dat ik me geen loedermoeder voel, maar ik weet dat anderen me die (soms) wel vinden. Dat was ook de reden dat ik was uitgenodigd voor het loedermoederdiner. Wat de precieze definitie is van loedermoeder weet ik nog steeds niet. Maar als ík dus een loedermoeder ben, ben ík dus de definitie. Vervolgens heb ik, als definitie van loedermoeder, mezelf beschreven. Natuurlijk overdreven, met het nodige sarcasme, maar wel de volledige waarheid. Dit ben ik, en als dat betekent dat ik een loedermoeder ben, ben ik daar trots op.

De meeste reacties op mijn column en op de blogs van de andere aanwezigen bij het diner waren positief. Er waren echter ook een aantal reacties van dames die niet konden begrijpen waarom we verbonden wilden worden aan een dergelijke negatieve term. Zij zouden dat absoluut niet willen. Als je nu mijn naam googelt kun je immers voor altijd vinden dat ik in het Parool stond als loedermoeder. Wat als mensen niet snappen dat dat grappig bedoeld is? Wat zullen ze wel niet denken?!

Angst voor represailles

De angst voor negatieve reacties en kritiek is een hele natuurlijke en zit diep geworteld. Toen we ooit aapjes waren en afhankelijk van de goedkeuring en pikorde van de groep, betekende kritiek minder eten en soms zelfs de dood. Door de eeuwen heen is die lichamelijke noodzaak minder geworden, maar is de sociale druk veelal gebleven. Pas in de laatste honderd, honderdvijftig jaar is gedrag dat afwijkt van de toen heersende norm enigszins geaccepteerd geworden. Denk aan de seksuele revolutie, de strijd voor de homorechten, en tegen rascisme…

Maar dat stemmetje in je hoofd dat zich afvraagt wat anderen wel niet van je zullen denken blijft. Dat is het stemmetje waardoor veel mensen niet op social media gaan: “Dan weet straks iedereen alles van me!”. Dat is waarom mijn vriend naar me snauwt, als ik tijdens het winkelen een shirt met een vleugje roze aan hem geef: “Ik ben toch geen homo!”. En dat is waarom er mensen zijn die tegen me zeggen, wanneer ik mijn zoontje een roze pop of knuffel geef, of een truitje aandoe met een kanten randje: “Hij is toch geen meisje?!”.

Loeder!

Nog even over de negatieve klank van het woord loedermoeder. Het is maar welke betekenis jij er zelf aan geeft. Er was een tijd dat “Homo!” als scheldwoord gebruikt werd. Terwijl het volgens mij helemaal geen negatieve betekenis heeft. Ik denk trouwens dat het door velen nog steeds als een negatief scheldwoord gebruikt wordt. Maar die negativiteit zit in hunzelf, niet in degene die wordt uitgescholden. Ik voel hetzelfde over het begrip loedermoeder. Mensen noemen mij een loedermoeder, omdat ze aan willen geven dat ze mijn gedrag als moeder, als vrouw, als mens, niet goedkeuren. Zij geven die term zijn negatieve klank, niet ik. Ik ben gewoon mezelf, en dat ik een loedermoeder genoemd wordt zal daar geen verandering in brengen. Ook zal ik niet de schone schijn ophouden en mijn zogenaamde loedermoedergedrag achter gesloten deuren houden. Ik zal me op mijn blog ook niet anders voordoen dan ik ben, omdat mijn gedrag, dat toch écht tegen de heersende norm voor een moeder ingaat, anders voor altijd zichtbaar op internet zal zijn. Ik ben niet bang voor wat ze wel niet van me zullen denken.

Laat ze maar lekker denken wat ze willen. Ik blijf lekker mezelf en zolang ik volgens mijn eigen normen en waarden leef ben ik gelukkig. Wat anderen van mij zeggen en denken veranderd daar niks aan. Als ik dat stemmetje in mijn hoofd hoor zeggen: “Ja, maar wat als mensen deze column lezen en me helemaal de grond in boren?” Is er een andere, veel luidere stem die daar overheen buldert met: “En wat dan nog? Laat ze maar komen. Dan leg ik ze nog eens uit hoe ik over de zaken denk en voel. En dat iedereen recht heeft op zijn eigen mening, zij ook, maar dat dit de mijne is.”

En nu even overdrijven…

De angst voor wat anderen wel niet zouden denken is wat homoseksuelen in de kast houdt, wat slachtoffers van seksueel geweld laat zwijgen, wat huiselijk geweld achter gesloten deuren houdt, wat broers hun zussen laat vermoorden voor eerwraak, wat ouders hun eigen kind in de steek doet laten omdat de buurt denkt dat het een heks is, en wat ouders hun dochters laat besnijden omdat hun cultuur zegt dat ze anders onrein is.

 

 

Geuzennaam

De strijd van de loedermoeders valt in het niet ten opzichte van deze nog steeds realistische issues. Het hele loedermoederschap is ook vooral als grapje bedoeld, en dat moet het absoluut blijven, vind ik. Maar ik weet dat vrouwen achter loedermoeder óók een taak voor zichzelf zien. De taak om het heersende taboe op het zijn van een niet-perfecte moeder te doorbreken. Ze gebruiken de term loedermoeder als geuzennaam. Ik voel mezelf geen loeder, maar ik ben zeker geen perfecte moeder.

Ik weet dat de eerlijkheid over mijn imperfecte gedrag als moeder kritiek op kan leveren. Dat heeft het in het verleden gedaan, en dat doet het nog dagelijks. Geen probleem, ik kan het hebben. Er zijn echter vrouwen die zich ontzettend onzeker voelen, omdat ze niet voldoen aan dat picture perfecte plaatje, maar ze durven daar niet over te praten. Als ze dat doen worden ze voor hun zogenaamde ‘loedermoedergedrag’ veroordeeld. Ondanks de hele seksuele revolutie heerst blijkbaar nog steeds het beeld dat vrouwen en moeders perfect moeten zijn. Als ik dat beeld kan helpen doorbreken door mezelf loedermoeder te noemen, doe ik dat graag.

 

Prima als het loedermoederconcept je niet aanstaat en je vindt dat er alleen perfecte moeders zouden moeten bestaan, ieder zijn eigen mening. Ik voel me geen loeder, maar om nou te zeggen dat ik er niet mee verbonden wil worden, omdat ik bang bent wat anderen misschien van me zullen denken… Helemaal omdat ik het ‘zogenaamde loedermoedergedrag’ helemaal niet raar vind, en zelf ook weleens zulke dingen doe… Ik kan dat dus niet. Ik blijf liever mezelf. Ook als ik daardoor een loedermoeder genoemd word. Ik denk zelfs dat het me ongelukkig zou maken, als ik niet eerlijk zou doen over mijn schoonheidsfoutjes als moeder. Ja sorry, ik geloof dus echt heilig in die ‘be your true self’-praat van Oprah…

 

Ojee, ik heb mezelf weer helemaal laten gaan. “Wat zullen ze nu wel weer niet van me denken?!” Ach, who cares. Wat denk jij? Wel of niet de geuzennaam loedermoeder gebruiken?

 

– Elisabeth van der Meijde (officiële ambassadrice van Loedermoeder)