13 juli 2018

Zou je dit kereltje willen missen?

Ik blog de laatste tijd niet zo heel vaak meer. Dat komt vooral doordat ik het te druk heb, dus geen tijd heb en geen puf. Maar het is ook omdat ik moeite begin te krijgen met de soms wat negatieve reacties. Niet die over mij of mijn manier van moederen, maar wel die over Antonie. Ze komen niet vaak, gelukkig, maar als ze komen, komen ze wel binnen.

Foto is gemaakt (zoals zo vaak) door de lieve leidsters van kdv het Vosje.

Hij is zo blij en gelukkig

Voordat Antonie geboren werd vond ik al dat elk kind recht heeft op een mooi leven, met of zonder beperking. Dat was voor ons ook de reden om geen NIPT te doen. Toen had ik er wel een mening over, maar eigenlijk geen verstand van natuurlijk. En nu wel. En nu vind ik het alleen nog maar meer.

Waarom zou je iemand de kans op een mooi leven ontnemen, omdat die ‘niet perfect’ is?

Niet perfect is misschien niet de goede benaming. Een beperking wil niet zeggen dat je niet perfect bent. En bovendien is geen enkel mens perfect. Antonie is zo blij en gelukkig. Ik kan er niet over uit dat er mensen zijn die hem geen leven gunnen. Of misschien hem wel, omdat hij niet hún kind is, maar zeggen dat zij zelf nooit zo’n kind zouden willen.

Ieder moet het zelf beslissen

Ik zeg nog steeds dat iedereen zelf moet beslissen of ze een kindje met Downsyndroom of een andere beperking laten komen, of niet. Ik vind ook echt dat ik tolerant moet zijn, en dat ik moet vinden dat iedereen het lekker zelf mag beslissen, maar eigenlijk begrijp ik steeds slechter waarom je het niet zou doen.

“Ik zou het niet kunnen”

Als iemand zoiets zegt denk ik altijd “Wat dan? Wat precies zou je niet kunnen?” Antonie is tot nu toe een heel gemiddeld Downkindje. Zijn fysieke en mentale ontwikkeling gaan langzamer dan die van een kind zonder Down, maar voor een kind met Down zit hij ongeveer op het gemiddelde. Hij heeft zoals 55% van de kindjes met Down géén hartafwijking, maar heeft wel in totaal drie weken in het ziekenhuis gelegen. Ruim twee weken bij zijn geboorte, met wat opstartprobleempjes, en een midweekje met een longontsteking. Soms hebben kinderen zonder Down dat ook, maar kindjes met Down hebben er net iets meer kans op.

Is dat nou zoveel gevraagd?

Over een week is Antonie jarig, dan zijn we het eerste jaar door met slechts zo weinig problemen. Natuurlijk zijn er baby’s met Downsyndroom die het slechter doen, maar er zijn er ook genoeg die het beter doen. Die drie weken ziekenhuis, extra oefeningen van de fysio, babygebaren, is dat nou zoveel moeite en zorgen dat je ervoor zou kiezen om dit kind niet te nemen? Het is wat anders als je kind (pijn) lijdt, maar als het blij en gelukkig is, wat is er dan zo erg?

Nee maar serieus: Wat zou je dan precies niet kunnen, niet willen?

Ik begrijp het steeds slechter. En ik merk bij mezelf dat mijn mening steeds uitgesprokener wordt. Het is nog niet zo dat ik hem altijd en overal maar wil verkondigen, maar als ik dan iets schrijf dan gaat dat vanzelf. En daarom kies ik vaak om even niet te schrijven, of wat ik geschreven heb, niet online te zetten…

 

Vorige post Volgende post

19 reacties

  • Reageren nicole 30 juli 2018

    Wat is een toch een moppie

    • Reageren Melissa 15 augustus 2018

      Ik had hier nooit een uitgesproken mening over, maar na dit te lezen sluit ik me helemaal bij jou aan. Mijn eerste zwangerschap was een miskraam, dat doet je wel beseffen hoe kostbaar leven is, elk leven. Ik hoop dat je die negatieve commentaren van je kan laten afglijden, dat zijn mensen die de pracht van het leven niet snappen. Het was niet aan jou om te beslissen of jou zoontje geboren mocht worden of niet, hij is goed op de wereld geraakt en hij heeft levenskwaliteit. Goed gedaan mama, wat ben jij sterk, daar mag je trots op zijn!!

  • Reageren Machlien 16 juli 2018

    Ik vind het vooral verbijsterend dat jij degene bent die je standpunt moet verdedigen en je bijna moet verantwoorden voor je zoons bestaan. Ik hoop juist dat door je blogs mensen zien dat elk kind bestaansrecht heeft en het leven verdiend. Het leven is niet maakbaar naar een bepaald model. Ook ik ben grootgeworden met twee gehandicapte zussen, waarvan er een Down heeft. Soms is het moeilijk, soms is het vreugdevol, de helft van de tijd vergeet je het, maar vooral is het zoals het is.
    Ik hoop dat je de energie hebt om niet de negatieve reacties aan je te laten vreten. Je hebt twee prachtige zoons!

  • Reageren Suuz 15 juli 2018

    Ik begrijp wel dat jouw mening of gevoel verschuift, maar het beeld van jouw jongen met down is niet het algemene beeld.

    Welke afwijkingen het kind zal hebben, in welke mate hij klachten zal ervaren of dat hij pijn heeft, dat is niet te voorspellen. En ik zou dat risico niet willen nemen.

    Er zijn genoeg andere risico’s en een gezond kind krijgen blijft een zegen. Maar daar waar ik de keuze had, heb ik m gemaakt.

    Ik ben er zeker van dat mijn man de zorg voor zo’n kindje moeilijk zou vinden om in z’n leven te verwerken. En in m’n eentje kies ik er ook zeker niet voor.

    Hoe schattig en guitig al die foto’s zijn, de realiteit is heel divers. En ik heb er een minder tolerant en romantisch beeld bij.

    • Reageren Anna 26 juli 2018

      Ik snap het echt niet goed dat mensen een kindje weg laten halen om een mogelijk handicap. Niet alles in het leven is maakbaar. En wat nu als het kindje later autisme blijkt te hebben? Of een ernstig ongeluk krijgt en hersenletsel opdoet? Dat weet je ook niet van te voren en een kind dat ‘gezond’ geboren is en later zwaar autistisch blijkt te zijn (Wat heel moeilijk is) ga je als ouders toch ook niet dood maken… Ik zie het verschil echt niet tussen een kind vóór de geboorte weg laten halen of ná de geboorte doden. Je ontneemt in beide gevallen een kind het leven. Sorry als het hard klinkt, maar volgens mij is dit precies zoals het is.

      • Reageren Suuz 28 juli 2018

        Ik zie het als een voorrecht om m’n kind en mezelf te behoeden voor pijn en verdriet. Anthonie is geen leidraad voor hoe het altidj is. Misschien wel ‘integendeel’.

        Ik sprak ooit een moeder met een vierjarig downmeisje. Die zei: als ik er nu weer voor stond, zou ik een andere keuze gemaakt hebben.

        Als je dat als moeder hardop durft te zeggen, dan vind ik je moedig. En vind ik mijn keuze gerechtvaardigd. In dit land mag je gelukkig vrij kiezen.

  • Reageren Laura 14 juli 2018

    Hoi Elisabeth,
    Ik lees je blogs altijd graag, wat is het goed dat jouw ‘geluid’ klinkt op het internet.. want zo is het maar net: Antonie zou je toch niet willen missen? Ik wil je aanmoedigen om juist door te gaan, omdat wat je zegt door zo veel mensen wordt ondersteund: ook niet perfecte mensen (wij dus allemaal?) hebben recht op leven. Deze tijd lijkt alles maakbaar te zijn. Laat je niet weerhouden door de negatieve reacties. Jouw geluid, ik wil bijna zeggen: gezond verstand, is zo nodig in deze tijd! Weet dat je door veel lezers (die misschien niet bij elke poep of scheet kritiek afvuren) gesteund wordt. Je doet het zo goed met je beide boys. Alle support vanaf hier!

  • Reageren Rebecca 13 juli 2018

    Ik begrijp wel dat je er zo in staat, dat je geniet van je kleine, mooie man en dat het een verrijking is om hem in je leven te hebben. De onwetendheid speelt vast een rol. Ik heb eens in een van je blogs gelezen (als ik me niet vergis; ik lees dat ook nu wel weer terug) dat jullie heel blij zijn dat Antonie zo gemiddeld is voor een kindje met down. Ik kan me ook voorstellen dat, de angst voor eventuele hartproblemen e.d. zo groot is dat je het niet zou aandurven. Ik denk dat jij ook gewoon een heel sterk persoon bent, iemand die heel veel liefde heeft voor de medemens. Maar ik geloof wel, dat moederliefde zoiets groots is, dat de meeste moeders gewoon schakelen, misschien even moeite hebben dat hun kind niet perse ‘standaard’ is en weer doorgaan, van hun kind houden en dat het dan elke dag meer wordt. Of misschien ben ik nu heel naïef.
    Maar weet je, elk kind verdient liefde, verdient geluk en blijheid. Gewoon, zo hoort dat.

  • Reageren maai 13 juli 2018

    Ik vind het echt heel naar voor jullie dat jullie dat soort dingen horen over jullie kindje. Wij stonden er precies zo in. Geen testen want we zouden nooit een kindje met down laten weghalen. Ik denk serieus dat het te maken heeft met onwetendheid. Ik ben ooit als begeleider meegewerkt met mensen met verschillende beperkingen waaronder ook down (en spasme en autisme ….) en in een pretpark merkten we echt dat mensen plaatsen verschoven. Bijna alsof het besmettelijk is. Terwijl het meestal juist zo’n lieve vrolijke mensen zijn om mee om te gaan. Alles wat je niet kent is hartstikke eng natuurlijk….

  • Reageren Jikke 13 juli 2018

    Wat vreselijk dat je nare berichten krijgt! Ik snap dat niet. Je bent zo open en eerlijk. Willen mensen je dan expres kwetsen ofzo? Ik zou het jammer vinden als je geen verhaaltjes meer zou schrijven over Anthonie en Jim.
    Bij Anthonie is zijn beperking zichtbaar. Onze zoon heeft een onzichtbare beperking, met een verstandelijke handicap. Die had niet met de NIPT of welke test dan ook ontdekt kunnen worden. Heeft hij dan ineens meer ‘recht’ op leven? Nee hoor, helemaal niet. Mensen moeten maar begrijpen dat het leven niet maakbaar is.
    Jij bent een Kanjer! En ga vooral door met je leuke blogs.

    • Reageren M 13 juli 2018

      Herkenbaar helaas. Wij hebben een meervoudig gehandicapte dochter, geadopteerd (we wisten niet dat ze gehandicapt was) Mensen hebben zo vaak gezegd: ‘als je t van tevoren geweten had, had je het dan ook gedaan?’ Alsof we haar anders hadden ‘afgeslagen’ of liever hadden ‘doorgegeven’ omdat wij een gezonde versie wilden. Jak, soms zat ik thuis aan de keukentafel gewoon te huilen van die reacties, die zomaar plompverloren op de meest alledaagse momenten als een messteek in je hart worden geramd. Kwetsbaar, je kind, je hart, je leven!

  • Reageren Kim 13 juli 2018

    Wat ontzettend stom dat er mensen zijn met negatieve reacties! Ik vind dat iedereen op z’n minst daarover een heel uitgesproken (negatieve) mening mag (moet) hebben.

  • Reageren Jennifer 13 juli 2018

    Ik werk nu 11 jaar in de kinderopvang en er zijn weinig kinderen geweest met wie ik zo’n goede klik heb gehad. Ik sta volledig achter jullie standpunt en denk er precies hetzelfde over. #nothingdownaboutit
    Want een fantastisch zoontje hebben jullie! ❤️

  • Reageren Rianne 13 juli 2018

    Wat mij altijd opvalt is dat kinderen met down echt genieters zijn. Vaak vrolijk en eerlijk. Daar kunnen heel veel volwassenen een voorbeeld aannemen. Ik hoop dat je ondanks die reacties door blijft gaan met bloggen. En ja, negatieve reacties over je kind doen altijd pijn.

  • Reageren Sann 13 juli 2018

    Wat heb je dit goed geschreven! Ik ben het zooo met je eens! En wat doet jullie zoontje het super goed! Lekker genieten van dat mooie blije koppie! En ik vind het altijd super leuk om je blogs te lezen!

  • Reageren Anna 13 juli 2018

    Fijn iets van jou/jullie te horen! En je bent een realistisch type, die het leven neemt zoals het komt, maar ik vind het mooi dat je op dit vlak juist je enthousiasme ook toont. En terecht, wat een heerlijke babybijnadreumes is Antonie!
    Zeg je trouwens altijd Antonie, of is er al een afkorting favoriet?

  • Reageren Susan 13 juli 2018

    Jammer dat je je geremd voelt om je mening te geven. Ik vind juist dat je heel goed uitlegt waarom je iets vindt en daarom kan ik niet begrijpen dat mensen dan zo negatief reageren. Kijk altijd uit naar je stukjes! Voor mij de leukste mamablog die er is
    Lieve groet, Susan

  • Reageren Marie 13 juli 2018

    Mooi geschreven!!! Ik denk net als jou en begrijp het ook niet. Een gezond kind kan net zo goed achterstand hebben. Mijn dochter is gezond maar is in alles minder ver dan haar vriendinnetje is en die is bijna een jaar jonger. Moet ik dan zeggen meid dat kan jij niet en minder van haar houden? Natuurlijk niet juist meer omdat ze zo hard haar best doet om er op haar manier te komen. En zo zie ik het ook met down kindjes ze mogen er zijn!!! Wat een ander er ook van denkt. Voordat ik mijn zoon kreeg heb ik eerst 5 miskramen gehad waarvan de langste 18 weken in buik zat. Dacht toen vaak waarom en waarom mag zo’n kindje met beperking niet bij ons komen. Heb zelf ook nooit een nipt gedaan zou het toch niet weg laten halen. Je kiest voor kind met of zonder beperking denk ik dan. Jullie zoon is een kanjer geniet van elke foto die voorbij komt. Succes en sterkte met alles wat nog komt.

  • Reageren Cora 13 juli 2018

    Mooi geschreven en ik ben het helemaal met je eens, ieder kind mag er zijn wat zijn of haar beperking zichtbaar of onzichtbaar ook is!!

  • Laat een reactie achter

    CommentLuv badge