We blijven dus echt nog samenwonen

In het break-up artikel vertelde ik het al: we zijn uit elkaar, maar van plan de komende tijd nog in hetzelfde huis te blijven wonen.

Dit bleek voor veel mensen een lastig concept. In elk geval een aantal lazen er overheen. En ik kreeg veel reacties die ervanuit gingen dat dit een noodgedwongen en dus negatieve oplossing was.

Ik geef toe, het is niet perfect. Uit elkaar gaan is verre van perfect. Met kinderen slepen is verschrikkelijk. Met een kindje met Downsyndroom slepen is waarschijnlijk nog erger.

Wij willen dit niet.

We willen niet slepen met kinderen

Er is maar één oplossing: de kinderen blijven in hetzelfde huis, en wij wonen bij hen. Je kunt dat afwisselen als ouders, maar je kunt ook gewoon in hetzelfde huis blijven wonen. Dan moet je geen schreeuwende of slaande ruzie hebben. Maar gelukkig hebben we dat ook niet. We waren al weinig samen thuis, ’s avonds. Natuurlijk moeten we nu wat meer overleggen, maar het is te doen. De eerste drie maanden is het tenminste goed gegaan. We hebben allebei een eigen kamer, met eigen bed. Jim vindt het de normaalste zaak van de wereld… Hij weet gewoon niet beter.

En als het niet meer lukt?

Dan nemen we er één of twee appartementjes bij. En zijn wij degenen die heen en weer gaan. Dat is het plan. We hopen dat we het kunnen. We doen in elk geval ons best. Als het echt niet gaat kunnen we alsnog met kinderen gaan slepen.

Wat als één van jullie iemand mee naar huis neemt?

Een ‘romantisch’ iemand…? Nou dat doen we dus niet. Dat is de belangrijkste afspraak die we gemaakt hebben. Zo voorkom je jaloezie en verwarring. En een te vol huis.

Natuurlijk zijn er andere afspraken. We hebben allebei recht op evenveel ‘vrije’ avonden/dagen. We verdelen het huishoud en kind verzorgwerk gelijk. We mogen allebei één dag in het weekend uitslapen. Rogier is nog steeds afhankelijk van wisselende werktijden, vaak last minute. Ik pas mijn rooster, en ook mijn vrije avonden, daaropaan. We houden onze gezamenlijke rekening. We leggen nog steeds allebei evenveel huishoudgeld in.

Ik vind het persoonlijk best aardig geregeld. Natuurlijk moet je ervoor werken, maar voor ons is dit werk op het moment makkelijker dan het andere werk: het geregel van uit elkaar gaan.

Wat zullen de buren wel niet denken?

Wat zullen de buren (of andere mensen) wel niet denken? Dat is een vraag die ik al eerder beantwoord heb. Korte samenvatting: WHO THE FUCK CARES. Wat als de kinderen er op aangesproken worden? Dat zou ik een klotestreek vinden van degene die dat doet. Die persoon heeft duidelijk andere normen en waarden dan ik. Ik zou een kind nooit aanspreken op wat zijn of haar ouders doen. Daar kan het kind toch niks aan doen?

Zolang we de sfeer goed blijft gaan we er mee door

Als er een negatieve sfeer, met of zonder ruzie komt, dan is het tijd om een andere oplossing te gaan zoeken. Maar op het moment is die sfeer er niet. Het is echt alleen maar beter geworden sinds het uit is en we apart slapen. Ik voel me in elk geval veel beter. Ik heb het gevoel dat Rogier dat ook heeft. En Jim lijkt zich er ook beter bij te voelen. Hij was ontzettend dwars in november en december. Hij was net aan school begonnen natuurlijk, maar ook in de vakantie was hij vervelend. Ik ben ervan overtuigd dat hij de spanning voelde. En het was over toen Rogier en ik erover gepraat hadden en er wel uit waren.

Nieuwe liefde

Natuurlijk is er nog een mogelijkheid om deze situatie te veranderen: één van ons (of allebei) vindt de liefde van zijn/haar leven. En wil samenwonen en misschien wel een tweede leg. Rogier en ik zien het allebei niet gebeuren, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Wie weet?

Dit is geen negatieve situatie

Geloof me maar. Dit is de beste oplossing voor ons.