Pauline voelde zich gedwongen te blijven borstvoeden

Vandaag eindelijk weer eens een borstvoedingsgastblog, en het is een hele heftige. Pauline, van het blog ‘Voor mijn kleintje‘ gaf borstvoeding toen ze er achter kwamen dat haar dochterje kanker had. Echt verschrikkelijk, ik moet er niet aan denken! Maar toen werd borstvoeding ineens extra belangrijk natuurlijk.

Gedwongen om te blijven voeden

Meestal lees je verhalen over het ‘moeten stoppen met borstvoeding’ omdat de productie op is of omdat het kleintje niet meer wil drinken uit de borst of vanwege medicijngebruik, ik noem maar een dwarsstraat. Vaak is het voor moeder dan een zware en vervelende keuze, een gevoel wat je tegen kan staan. Uiteindelijk weet je dat je kleintje van kunstvoeding ook gewoon doorgroeit, maar toch is het een soort van afscheid nemen van een fase.

Bij mij ging dat anders. Ik had mezelf voorgenomen om mijn derde kleintje een jaar lang te voeden. Ik was thuis bij de kinderen en wist van tevoren dat ik ook niet in de weer hoefde met een borstkof. Ik kon mijn kleintje gewoon altijd voeden waar en wanneer ik dat maar wilde. Ik had het geluk dat het nog lukte ook, mijn kleintje groeide er goed op en zonder problemen bleef ik toeschieten. Tuurlijk waren er momenten dat ik er helemaal klaar mee was, ik kon bijvoorbeeld nooit een dagje weg, want van een fles moest ze niks weten, maar over het algemeen vond ik het wel makkelijk. En goedkoop, laten we eerlijk wezen…

Het jaar was bijna voltooid en in mijn hoofd was ik al manieren aan het bedenken om de borstvoeding af te bouwen. Misschien nog alleen ’s morgens en ’s avonds? Gewoon voor de leuk, nou ja, ik keek wel, ik zou het wel beleven.

Maar toen kwam opeens dat verschrikkelijke nieuws als donderslag bij heldere hemel. Mijn baby, MIJN baby had kanker. Onze wereld stortte in en van de één op de andere dag werden we geleefd. Ik werd gedwongen om in een wereld te stappen, waar ik eigenlijk helemaal niet wilde zijn. Een wereld vol met kale koppies, naalden, infusen en sondes. Een wereld met kinderen die niet vrolijk buiten spelen maar een wereld waar kinderen vechten voor hun leven.

Zo onwerkelijk en zo verdrietig.

We rolde van de ene operatie in de andere operatie en van de ene dokter naar de andere dokter. Haar lot lag in de handen van de artsen. Ik wilde mijn kleintje zo graag beschermen en helpen, maar het enige wat ik kon doen was haar overgeven aan de mensen met de witte jassen.

Nou ja, dat was niet helemaal waar, ik kon namelijk iets wat niemand anders kon, ik kon haar voeden, troosten en geborgenheid geven met mijn borst.

We stapten in een trein en uitstappen was geen optie. Hoe verder we in de behandeling kwamen, hoe meer mijn kleintje aftakelde. Desondanks alle misselijkheid en het toedienen van sondevoeding bleef mijn kleintje bij mij drinken. Al was het alleen maar voor de troost.

Ik werd gedwongen om te blijven voeden. Ik kon niet stoppen. Ik had ook niet willen stoppen. Wat een geluk dat ik dit voor haar kon doen, mocht doen.

Het is allemaal goed gekomen gelukkig, inmiddels is ze bijna vier, lees dit recente blog maar.

Leuk om te lezen? Lees meer voedingsverhalen, andere gastblogs, over borstvoeding of babyvoeding. Misschien lijkt het jou wel leuk om een gastblog te schrijven?