Opeens een koortsstuip…

Een koortsstuip, ik wist wat het was, en toch schrok ik.

Lees hier wat een koortsstuip is en wat je moet doen. (website Rode Kruis)

Zaterdag begon heel normaal. Rogier moest werken, ik had weekend en ging samen met Jim wat boodschapjes doen. Bij het Kruidvat waren de Zwitsal billendoekjes in de aanbieding, dus ik laadde de kinderwagen vol en na nog een bezoekje aan de Appie gingen we weer naar huis. Toen we thuis waren was Jim een beetje moe en huilerig. Snel lunchen en dan naar bed dus, dacht ik, ook al was het pas half twaalf. Jim at niet zoveel, maar dat is wel vaker als hij moe is, haalt hij later wel weer in.

Hij ging zonder moeilijk doen slapen en werd pas na ruim drie uur slapen weer wakker. Langer dan normaal, maar ook dat komt wel vaker voor. We dronken een kopje thee en sopten wat koekjes, maar Jim bleef huilerig en hangerig. Ook voelde hij een beetje warm aan, verhoging. Ik heb de tv maar aangezet en we hebben samen een beetje op de bank gehangen. Het leek me het beste om hem weer snel naar bedje te brengen, dus om half vijf gaf ik al zijn avondeten. Daar wilde hij maar een paar hapjes van, maar een sinaasappeltje lustte hij wel. Om half zes bracht ik hem weer naar zijn bedje. Zijn trappelzak was nog niet droog, die had ik net gewassen vandaag, maar hij had een warm huispak aan dus zo heb ik hem gewoon in bed gelegd.

Hij ging gelukkig meteen weer slapen, blijkbaar had hij het nodig. Ik smste Rogier dat Jim zich ziekjes voelde en ik ging even een beetje tv kijken. Om zeven uur werd Jim weer wakker, ik hoorde hem zachtjes een beetje huilen. Normaal gesproken laat ik hem dan liggen en valt hij na en paar minuutjes weer in slaap, maar hij had nog geen avondeten gehad. Daarom liep ik naar boven om hem weer even uit bed te halen.

Toen ik zijn kamertje binnenkwam lag hij op zijn buik en maakte hij een heel zielig huilgeluid. Ik zei: “O mopje, lig je niet lekker” en ik pakte hem op. Hij was zo stijf als een plank, en was aan het stuiptrekken. Hij voelde knetterheet aan, dus ik wist het meteen: koortsstuip.

Mijn schoonzusje had me eens verteld over de keer dat haar andere neefje een koortsstuip had, dus ik wist dat het kon gebeuren. Ik wist daarom ook dat het regelmatig voorkomt bij jonge kinderen en dat het in principe geen kwaad kan. Maar toch schrok ik ontzettend. En ik wist ook niet wat ik moest doen.

Ik heb hem op getild en probeerde hem te sussen, maar dat werkte niet. Dus ik heb hem op het aankleedkussen gelegd en heb snel nagedacht: wel of niet 112 bellen? Ik had het idee dat de stuipen erger leken te worden, en Jim stopte met geluid maken, dus ik heb het wel gedaan. Inmiddels was ik natuurlijk zwaar aan het janken, dus ik moest drie keer mijn adres zeggen voor ze het verstonden. Inmiddels werd Jim een beetje blauw om zijn mond, maar de mevrouw aan de lijn stelde me gerust dat er hulp aankwam.

Gelukkig stopte het stuiptrekken toen en begon Jim heel hard te huilen. Hij was nog wel helemaal slap, maar als een baby zo hard huilt is het meestal wel een goed teken. Hij schreeuwde zo hard dat ik niks meer verstond van wat de mevrouw zei. Vaag hoorde ik ergens dat ik de voordeur vast open moest zetten. Dus ik heb Jim opgetild en mee naar beneden genomen. En ik heb alle kussens van de hoekbank afgegooid en hem in het hoekje gelegd. Toen heb ik de voordeur open gezet en ben ik naast hem gaan zitten. Hij was nog steeds helemaal slap, had wel zijn ogen open maar keek in het niets. Hij huilde nog wel, maar gelukkig niet zo hard meer.

De ambulance was er echt heel snel en ze gingen me allemaal vragen stellen. Wat er precies was gebeurd, hoe lang het duurde (geen idee), hoeveel koorts hij had (geen idee!). Samen maakten we de schatting van maximaal drie minuten en toen we zijn temperatuur opnamen bleek die 40,2 graden te zijn. Dat vond ik geen verrassing, hij was zo heet, maar ook daar schrik je van. En je vraagt je meteen af, had ik dat moeten zien voor ik hem in bed legde? Heb ik hem te warm aangekleed in bed gelegd? De mevrouw van de ambulance vertelde me dat het haar ook een koortsstuip leek, dat je die juist vaak ziet als koorts zo snel oploopt. Ze vertelde ook dat het meestal ongevaarlijk is, maar dat ze wel alle kinderen meenemen naar het ziekenhuis zodat ze voor de zekerheid even nagekeken kunnen worden door de kinderarts.

Selfie voor papa, om te laten zien dat het wel weer goed met ons ging

In de ambulance was Jim alweer geïnteresseerd om zich heen aan het kijken, dus toen was ik over mijn paniek heen. Bij de spoedpost kwamen we op de kinderkamer te liggen. De kamer werd in tweeën gesplitst met een gordijn, want er kwam nog een kindje aan. Er was een hele gezellige ziekenbroeder, die het maar druk had met twee patiëntjes in één keer, maar toch aardig bleef. En toen moesten we wachten op de kinderarts. Ondertussen smste ik mijn broer en schoonzus, want van haar wist ik wat het was natuurlijk. Ook smste ik papa, zodat hij niet thuiskwam van zijn werk in een leeg huis en niet snapte waar we waren.

Het ging allemaal heel snel, eerst kwam de co-assistent en toen de kinderarts zelf. Jim werd helemaal nagekeken, maar ze konden niks vinden wat ineens die koorts veroorzaakte. Geen infectie aan de pas gecorrigeerde piemel, geen infectie aan zijn eczeem dat sinds een paar dagen ineens heel hevig was geworden, schone longetjes en schone oortjes. Alleen een beetje een loopneus, dus blijkbaar had hij een virusje opgepikt. Ik was nog bang dat hij misschien blaasontsteking had, maar daar hoefde ik me geen zorgen over te maken zei de arts. We moesten wel weer naar de huisarts met die eczeem en waarschijnlijk naar de dermatoloog.

Ik kreeg nogmaals uitgelegd dat een koortsstuip niet erg is, zolang deze minder dan vijf minuten duurt en slechts één keer per 24 uur voorkomt. Ook kregen we een folder waarin staat wat je moet doen als je kindje een koortsstuip krijgt en een medicijn voor het geval het nog een keer zou gebeuren en langer dan vijf minuten zou duren. En toen was het half negen en mochten we weer naar huis…

Mijn ouders kwamen ons ophalen met de auto, en toen we thuiskwamen ging Jim weer naar bed. Iets minder warm aangekleed en in een dunnen trappelzak. Hij had nog 39,8 graden koorts, maar voelde zich al wel wat beter. Hij is één keer wakker geweest en toen ben ik natuurlijk gaan kijken wat er was, maar hij had niet nog een koortsstuip. Om half zes ’s ochtends vond hij het genoeg en wilde hij niet meer slapen. We hebben hem bij ons in bed genomen (niet onder de dekens), maar slapen zat er echt niet meer in. We zijn maar een beetje gaan spelen en knuffelen en om half negen uit bed gegaan. Toen had hij 36,2. Geen koorts meer dus, niet eens verhoging….

Ik moet er echt niet aan denken dat ik niet had geweten wat een koortsstuip was, dan was ik zo erg in paniek geraakt… Hadden jullie wel eens van een koortsstuip gehoord?