Met baby de stad in, even oefenen…

Vorig jaar was Jim nog maar een paar maanden oud en had ik nog niet zo veel ervaring met de simpele aspecten van het moederschap. Binnenshuis had ik het wel door, maar uitjes waren best nog wel wennen. Vorige week kon je dat ook al lezen natuurlijk. Toen beschreef ik onze ervaring op een winderig strand in april. Vandaag de eerste keer dat ik met Jim de stad in ging zonder Rogier er bij, om iets te gaan drinken met twee vriendinnen. Ik had de hele kinderwagen volgeladen met luiers en reserve kleertjes natuurlijk, check. Verder wist ik dat ik een keer borstvoeding moest geven en dat Jim eigenlijk ook moest slapen, maakte ik me enigszins ongerust over. Ik hoopte maar dat het niet al te druk was in de stad…

Reconstructie

Hopen is leuk, maar plannen is beter natuurlijk, en dat hadden we niet echt gedaan. We hadden de zaterdag van het bloemencorso uitgekozen. Bepaald rustig was het niet in de stad dus, haha. Gelukkig lukte het ons toch om een café te vinden waar plaats was. Het was lekker weer buiten maar nog wat winderig, en bovendien zat het terras helemaal vol, dus we gingen binnen zitten. Dat betekende twee behoorlijke verhogingen op en door een hele smalle deur naar binnen. Tussen alle stoelen van het terras door sturen, veel botsen, sorry zeggen, zelf de kinderwagen op proberen te tillen en heel verbaasd zijn dat er zoveel mensen zijn die willen helpen. Ik weet nog dat ik me kapot schaamde, maar achteraf gezien denk ik dat de meeste mensen heus wel snapten dat het best lastig sturen was en dat ik dit nog niet vaak gedaan had.

Maar goed, na een wilde rit met zeker tien, misschien wel twintig botsingen vonden we een plekje achterin het café. Op zich wel een fijn plekje, want het was er redelijk rustig. We bestelden alle drie iets te drinken en taart, en ik nam Jim op schoot om hem een beetje bezig te houden. Ik was echt als de dood dat hij zou gaan krijsen. Toen de serveerster onze bestelling kwam brengen zette ze mijn kopje thee niet voor mijn neus neer, maar voor die van één van mijn vriendinnen. Dus ik denk: “Serieus?! Nou heeft zij twee thee, je snapt toch wel dat die ene dan voor mij is?”

En nog geen seconde later maait Jim willekeurig met zijn armen over tafel en pakt hij alles vast wat hij maar pakken kan. Gelukkig kon hij niet zo ver reiken dat hij de kopjes thee om kon gooien. “Oh… vandaar… dat was eigenlijk best slim…”

Zulke dingen heb ik in de afgelopen anderhalf jaar best vaak gehad. Gelukkig zijn er genoeg mensen die met je meedenken en er is altijd wel iemand bereid om je te helpen. Ik ga er maar van uit dat ze wel snappen dat ik dit soort dingen allemaal niet expres doe. Je doet zo je best als nieuwbakken moeder, maar het is gewoon allemaal nieuw. En je moet oefenen, anders leer je het niet. Ondertussen ben ik wel wat ervaringen rijker en heb ik in elk geval meer zelfvertrouwen gekregen. Toch beleef ik nog wekelijks momenten dat ik denk: “Dat had je toch handiger aan kunnen pakken, mama….” Ik vraag me af of dat ooit over gaat.

Hebben jullie ook van zulke momentjes gehad, toen je net moeder was? En gaan ze ooit over?