In de nacht van donderdag op vrijdag om een uur of drie, ik ging even naar de toilet nadat Jim me wakker had gemaakt, hoorde ik een kreet uit de woonkamer komen die ik meteen herkende. Daar werd een wee opgevangen!
Ik ging de kamer in om te kijken, en ja hoor, daar lag onze lieve kleine meid, in de kartonnen doos die we voor haar neergezet hadden. Hijgend te spinnen, want dat doen katten tijdens hun bevalling. Crazy creatures.
Er waren nog geen kittens. Ik wilde er dolgraag bij blijven, pootje vasthouden en aanmoedigen tijdens het persen, maar helaas, moest de volgende dag werken. En even zonder gekkigheid, katten kunnen dit makkelijk alleen natuurlijk. Terug in bed vergat ik die hele bevalling meteen weer en viel als een blok terug in slaap.
Toen ik die ochtend fris gedoucht beneden kwam was het dus (opnieuw) een leuke verrassing, vier prachtkittens! En een hele trotse moeder.
Het was niet de bedoeling dit nestje. Ze is nog geen jaar oud, en we dachten echt dat we haar binnen gehouden hadden, die drie keer dat ze krols is geweest. We wachtten met sterilisatie tot ons vakantiegeld binnen was. Te laat, helaas. Maar toch ook wel héél schattig en leuk hoor!
Het lijkt zo kort geleden, nog geen jaar, dat mijn vriend zei, toen we bij het zwembad lagen in Griekenland: “Kijk mopje, dat is een heel kleintje!”, en antwoordde: “Ik wil het niet zien, ik ken mezelf, dan wil ik het redden en dat kan niet en dan wordt ik heel verdrietig.”
Niet zien is niet gelukt, en ik wilde haar inderdaad redden. Gelukkig is dat gelukt. Ook een mooi verhaal, voor een andere keer.
1 reactie
[…] verliefd op haar dat we haar toch maar zelf hebben gehouden. En nu, bijna een jaar later heeft ze haar eigen bijdrage aan de evolutie gebracht. Survival of the […]