9 november 2015

Ik laat hem weleens huilen…

krokodillentranen

Dat klinkt echt heel zielig, maar volgens mij valt dat reuze mee. Jim is bijna één en hij begrijpt heel goed dat hij ons aan kan sturen door te jammeren. Als ik hem iedere keer zijn zin zou geven zou hij een verwend nest worden, volgens mij. En ik, als moeder, heb best door wanneer hij écht verdriet heeft en wanneer het gewoon niet gaat zoals hij wil. Dat denk ik tenminste…

 

Ik zal een paar voorbeelden geven. Soms moet ik gewoon iets doen en kan ik geen baby hebben die de kamer rondkruipt. Als ik iets in het huishouden doe kan ik hem niet de hele tijd in de gaten houden, en dat moet want hoe weinig er ook in onze kamer staat hij weet áltijd wel iets te vinden om gevaarlijk mee te doen. Of als ik aan het koken ben. Het liefste kruipt hij dan tussen mijn benen door en probeert zich omhoog te trekken aan mijn benen. Heel gevaarlijk, dan kan allemaal niet dus moet Jim in de box. Daar is hij het niet mee eens, terwijl het hartstikke leuk is in de box hoor. Genoeg speelgoed en meestal geef ik hem ook wel een flesje, niks om groot verdriet over te hebben. Toch gaat hij jammeren, en de enige manier waardoor het ophoudt is hem een paar minuutjes te laten huilen. Ik ga dan gewoon doen wat ik moet doen en negeer hem eventjes, dan is het het snelste klaar en heb ik weer tijd voor hem. Op een gegeven moment accepteert hij dat ik hem niet uit de box ga halen en gaat hij lekker zitten spelen.

Als we Jim naar bed brengen doen we hetzelfde. Het gaat tegenwoordig eigenlijk altijd goed, maar soms heeft hij gewoon géén zin om naar bed te gaan (terwijl hij wel moe is), en dan gaat hij uit protest liggen huilen. We laten hem dan gewoon maar, want als we hem uit bed halen slaapt hij nog uren niet. Ik geloof dat het maximum dat je een baby moet laten huilen 20 minuten is en dat haalt hij nooit, daarvoor slaapt hij eigenlijk altijd wel.

De laatste paar weken wordt Jim weer vaker wakker ’s nachts. Het is heel verleidelijk om dan meteen naar hem toe te gaan, maar het werkt echt alleen maar averechts. En je hoort ook eigenlijk het verschil wel tussen echte paniek vanwege een nachtmerrie of verveling. Als hij écht heel hard huilt ga ik naar hem toe, haal hem even in ons bed terwijl ik borstvoeding geef en leg hem dan terug in zijn eigen bedje. Hij protesteert dan altijd wel een beetje, maar is meteen weer stil als ik de deur achter me dicht trek.

Als hij wakker is geworden en zich een beetje verveelt klinkt het heel anders. Je hoort dan dat hij half aan het spelen is met zijn knuffel en speen, dus echt nodig heeft hij ons dan niet. Bovendien vindt hij het zó leuk als we komen kijken bij hem, dat hij denkt dat hij lekker kan gaan spelen met ons, midden in de nacht. Nou dan trek ik liever de deken over mijn hoofd heen en probeer ik zo verder te slapen.

Vannacht is Jim twee keer gaan huilen. De eerste keer was vlak nadat ik naar bed was gegaan, en dat was duidelijk een ‘ik verveel me’ huiltje. Hij ging vrij snel weer slapen, dus ik ben er niet uit geweest. De tweede keer was om vier uur ’s nachts en toen heb ik hem wel even uit bed gehaald. Na borstvoeding meteen weer terug zijn bedje in en toen is hij doorgeslapen tot kwart over zeven.

Ik met bekennen dat ik toen nog best moe was, twee keer wakker geweest, ook al was het maar een kwartiertje, ik had nog geen zin om er uit te gaan. Helaas was papa beneden op de bank in slaap gevallen, dus ik kon hem geen trap geven dat híj eens een keertje naar Jim toe ging. Het lukte me echter niet om uit bed te komen en ik ben weer in slaap gevallen… En Jim viel óók weer in slaap! Ik werd wakker om kwart over acht en toen sliep hij nog. Uiteindelijk ben ik toen maar uit bed gegaan en heeft Jim nog tot kwart voor negen uitgeslapen.

 

Die laatste keer laat huilen was mijn bedoeling niet, maar zelfs zonder dat vind ik mezelf eigenlijk best streng. Maar ik denk echt dat als ik minder streng zou zijn Jim ontzettend verwend zou worden. Als hij eenmaal door heeft dat we altijd naar hem toekomen als hij ook maar de kleinste kik geeft ’s nachts komen binnen de kortste keren die ‘echte’ slaapproblemen terug. Toen hij vijf maanden oud was deed ik dat namelijk wel en dat was een soort neerwaartse spiraal. En overdag helemaal, als we hem altijd zijn zin zouden geven zou hij van tantrum naar tantrum leven. Dat zie ik echt niet zitten.

Aan de ene kant vind ik mezelf dus best streng, maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat andere ouders hun kinderen steeds maar hun zin geven en meteen naar ze toegaan als ze even ontevreden zijn, helemaal ’s nachts…

 

Hoe doen jullie dat? Laat je je kindje weleens huilen en hoe lang dan?

 

Vorige post Volgende post

8 reacties

  • Reageren Daisy 2 januari 2016

    Ik heb mijn dochtertje nooit laten huilen… We slapen ook nog regelmatig samen. Ik weet niet of dat de juiste manier is, soms twijfel ik daarover omdat ik idd wel eens momenten heb waarop ik het gevoel krijg dat ze teveel wordt verwend. Ik vind het lastig.

  • Reageren Louise Lennips 22 december 2015

    Ik moet het allemaal nog aan de lijve ondervinden de slapeloze nachten, de huilbuien de spuitluiers, amai. Zelf schrijf ik over mijn keuze Bam moeder te willen worden met behulp van een donor uit denemarken. Om me voor te bereiden op het ouderschap kan ik mezelf eerst goed inlezen op jouw blog..erg leuk!! kopje koffie erbij en in de relax stand. Ik kom dus snel bij je terug.

    groetjes Louise
    puurhappy.blogspot.nl

    • Reageren Elisabeth 22 december 2015

      Leuk ik zal jouw blog eens checken! Bam mam respect hoor

  • Reageren Nanouk 12 november 2015

    De eerste 6 a 7 maanden lieten we Roan nooit huilen. Maar we hebben ook wel geluk: hij is een makkelijke slaper. Dus als hij huilde, wisten we dat er ook echt iets was. Nu is dat eigenlijk nog steeds zo. Soms komt ie moeilijk in slaap, dan horen we aan z’n gejammer dat t een soort onvrede is, maar geen groot verdriet. Dan kijk ik op de klok en wacht ik 5 min. Maar heel soms jammert ie na 5 min nog. Dan gaat Joost of ik even naar m toe voor een aai over de bol. Dat is eigenlijk altijd voldoende.

    In de box of in de kinderstoel jammert ie ook af en toe. Logisch, hij vindt rondkruipen gewoon veel leuker. Dan praten we gewoon tegen m: ja Roan we horen je wel, je mag zo weer rondkruipen, maar nu zijn papa en mama even bezig. Zoiets. En net wat jij zegt, dan gaat ie vaak gewoon weer spelen met iets. Of wat Jose zegt: even een speeltje geven, of ik rammel met een doosje blokjes en klaar, hij is stil en begint te spelen.

    Maar lang verhaal kort hihi even laten jammeren is prima lijkt me!

  • Reageren Vlijtig Liesje 10 november 2015

    Soms liet ik ze ook wel eens huilen. Je hoort vaak ook wel verschil in huilen. Dat speelt ook een rol. Bij sommige soorten pakte ik ze wel meteen op.

  • Reageren José 9 november 2015

    Wij laten dochterlief nooit huilen. Niet alleen in ieder geval. Wanneer ze iets niet mag en ze is daar verdrietig over, vinden we het prima als ze even bij ons wil zitten om uit te huilen, uit onvrede/boosheid (want nee, ze vindt het lang niet altijd leuk als iets niet mag). Daarmee krijgt ze haar zin nog niet, maar willen we haar wel nabijheid bieden als ze verdrietig of boos is. Meestal is dat even en dan speelt ze weer verder.

    In bed laten we haar ook niet huilen. Dat kan ik niet aan en ik wil het gewoon niet hebben. Wanneer ze moe is en niet wil slapen dan blijf ik bij haar tot ze wel de rust vindt om te slapen (ze valt altijd aan de borst in slaap, of met een flesje, of in de auto, of in de draagdoek, of in de kinderwagen). En ja, ’s nachts dus ook (maar ik speel vals, want dochterlief ligt prinsheerlijk bij ons in bed). Ik vind haar nog zo klein, dat ik het prima vindt als ze me nodig heeft om in slaap te vallen. Als ze achttien is wil ze echt niet meer aan mamma’s borst in slaap vallen ;), bij mamma in bed en wil ze vast (ik weet het wel zeker) ook niet meer dat ik erbij blijf tot ze slaapt, dus ik maak me daar niet zo druk om. Die kleintjes zijn nog zo klein! Ik geloof dan ook niet in uitdagen als het gaat om jengelen in bed, maar ik bekijk het misschien vanuit een andere invalshoek. 😉

    In de box laten we haar ook niet huilen (jup, die staat weer in de kamer, ik zal er eens een blog over schrijven, helemaal nog niet weer gedaan). Als ze zich niet kan vermaken proberen we haar daarbij te helpen door haar speeltjes aan te reiken en te laten zien wat je ermee kunt en dan is het wel weer even goed. 🙂 En anders kruipt ze door de kamer, ook als ik aan het koken ben. Ze heeft er toch behoefte aan dan om bij me te zijn, dus ik heb altijd zicht op haar. En inderdaad, tegen mijn benen op gaan staan doet ze ook. Zolang ik me daar op bedacht ben vind ik dat niet levensgevaarlijk 🙂

    Ik vind dat, zolang je je grenzen wel bewaakt en aangeeft bij je kind, dat een kind niet snel wordt verwend. Als die grenzen er maar wel zijn. Wat die grenzen zijn en hoe je die grenzen aangeeft is voor iedereen verschillend en dat werkt vast ook bij elk kind weer anders.. 🙂

    Dus. Fijn dat de manier waarop jullie het doen bij jullie goed werkt en dat dat voor iedereen prima is 😀

    • Reageren José 9 november 2015

      Nooit is natuurlijk wel een relatief begrip, want soms zit ik ook wel op de wc als dochterlief begint te huilen en nee, afknijpen wordt ‘m dan niet 😉 Zo ook als ik net pasta aan het afgieten ben of iets anders aan het doen ben waar ik niet zomaar mee kan stoppen.

  • Reageren Josan 9 november 2015

    Gek genoeg was ik er bij mijn oudste dochter een stuk makkelijker in. Bij baby spring ik meteen in de veren. Inmiddels begin ik mij een beetje af te vragen of dit misschien niet averechts werkt. Heb haar vannacht voor het eerst even laten jammeren. Ze spookt nu al een paar nachten zonder dat ze dan wil drinken en ik ben er wel even helemaal gaar van 🙂

  • Laat een reactie achter

    CommentLuv badge