Hypospadie

Jim’s piemel is perfect, vind ik. Maar ik ben zijn moeder natuurlijk. Strikt gezien is hij dat dus niet, Jim heeft namelijk hypospadie. Hij kan gewoon plassen hoor, als het moet tegen het plafond. Ook als het niet moet trouwens.

Bij het groeien van de foetus in de baarmoeder is iets mis gegaan. Toen de plasbuis gevormd werd heeft deze zich niet helemaal gesloten, met als resultaat dat het gaatje niet bovenaan de penis zit, maar lager. Meestal is dit een beetje lager, op de eikel of hoog op de schacht van de penis, maar in zeldzame ernstige gevallen kan het gaatje helemaal onderaan het scrotum zitten. Aldus mijn interpretatie van de uitleg van de kinder-uroloog, het foldertje van het ziekenhuis en wiki.

Gelukkig heeft Jim één van de minst erge vormen, zijn plasgaatje zit op de rand van de eikel en de schacht van zijn penisje. Precies waar de voorhuid normaal begint. Ook deze is daarom aan die kant van de penis niet gesloten, maar hij is er wel, er zit gewoon meer aan de andere kant. Dit is overigens normaal voor een piemel met hypospadie, hebben ze eigenlijk allemaal.

Voor de slimmerikken: het andere gaatje zit nog redelijk aan de bovenkant. Het is dus geen makkelijke vorm van geboortebeperking.

Het gaat misschien wat ver om hier graphic foto’s van babypiemels in het bericht te plakken, maar voor de geïnteresseerden, dit is een link naar een schematisch getekend voorbeeld. Jim heeft dus de op één na mildste vorm. Het is een redelijk vaak voorkomende afwijking, bij 1 op de 200 tot 300 jongetjes. Het kan erfelijk zijn, maar naar ons weten komt het niet in onze families voor. Dat zegt verder niet zoveel, zei de arts ons, want vroeger werd hier gewoon niet over gesproken. Mannen met hypospadie trouwden gewoon, kregen ook gewoon tien kinderen. Hooguit werd van een babytje met hypospadie gezegd dat het ‘besneden geboren’ was. Met een lichte vorm van hypospadie kunnen mannen zelfs gewoon staand plassen.

Vroeger was er niks tegen hypospadie te doen, maar tegenwoordig kunnen ze de plasbuis heel mooi operatief sluiten. Desgewenst kunnen ze dat met de voorhuid ook doen, maar besnijden kan uiteraard ook. Dit gebeurt rond het eerste levensjaar onder algehele narcose. Het jongetje overnacht minstens één nacht in het ziekenhuis en krijgt een katheter voor ongeveer een week.

Als een milde vorm maar zo weinig problemen oplevert, zou je je zoontje dit dan wel aandoen, vraag je je als ouder misschien af. Jawel, zegt de arts. Vroeger hadden mannen er misschien geen problemen mee, tegenwoordig zie je eigenlijk altijd dat er psychische problemen ontstaan bij jongens waarbij dit defect niet verholpen wordt. Met name in de puberteit. Niemand durft uiteraard zijn handen te branden aan de precieze reden (*kuch* porno *kuch*), er is geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan.

Ook al ben ik meer van het ‘don’t fix what isn’t broken’ zal ik hier natuurlijk niet tegenin gaan. Geen moeder wil een puber met een trauma. Pubers zijn al moeilijk genoeg. Het zal wel even slikken worden, over een half jaar. Algehele narcose en (minstens) een nacht in het ziekenhuis… ik knijp hem nu al.

Update: Inmiddels is Jim al een keer terug geweest bij de arts en zelfs al geopereerd. In deze artikelen kun je lezen hoe dat ging:

• Straks moet hij onder narcose
• “Een gewone Hollandse piemel”
• De hypospadiecorrectie

Of heb je misschien zin om wat positievere artikelen te lezen? Probeer dan deze:

• 10 dingen over borstvoeding die ik niet bedacht had voor ik er aan begon
• 7 dingen over baby’s die ik niet bedacht had voor ik er aan begon
• Dingen waar ik me als moeder dus niet schuldig over voel
• De keus voor opvolgmelk of koemelk vanaf 1 jaar
• Moet ik me schamen als moeder…
• Zullen we even relaxed doen over borstvoeding?
• Wat denkt papa nou over die borstvoeding?
• Dat kruis op de Nutrilon-verpakking, helpt het echt?