Voor behoorlijk wat meer dan de vraagprijs. En behoorlijk wat meer dan de hypotheek die er nog opzat ook… Blijkt maar dat de woningmarkt weer aantrekt. In Amsterdam tenminste.
Vier weken geleden kwam de woning op funda, op maandag stonden er al 30 kijkers in de agenda, voor vrijdag 13.00 moesten de eind-biedingen binnen zijn. Er waren er 15 binnengekomen, de laagste was de vraagprijs, de hoogste ongelooflijk. De volgende vrijdag, twee weken nadat de woning op funda kwam, hebben we het voorlopig koopcontract getekend. Voor zowel de koper als de verkoper (ik dus) was een snelle oplevering geen probleem, de vroegste datum die de notaris kon was afgelopen vrijdag. Vonden we stiekem nóg lang wachten.
Ik heb het appartement gekocht in 2004, en ik heb er gewoond tot ik ging samenwonen met mijn vriend in Haarlem, ruim twee jaar geleden. Op dat moment was het niet zo makkelijk om een twee-kamer appartementje -waar behoorlijk wat aan moest gebeuren- te verkopen. Ook al was het Amsterdam. Gelukkig heb ik via-via-facebook een leuk jong stel gevonden die het wel wilden huren. Modelhuurders, heb ik echt veel geluk mee gehad. Eind februari belden ze dat ze zelf een huis hadden gekocht. Helemaal blij voor ze natuurlijk, maar toen moest ik ineens gaan bedenken wat ik met het appartement ging doen. Gelukkig bleek het allemaal heel makkelijk te gaan dus!
De makelaar die het verkocht heeft was Sebastiaan van Thienen van RET makelaars. Superleuke gozer, heel enthousiast en hij heeft supergoed zijn werk gedaan dus. En óók leuk, hij is pas vader geworden, zijn kindje is twee maanden ouder dan mijne. Ik heb gekozen voor variabele courtage, het incentive model, aldus de voorwaarden van RET-makelaars: “Over de verkoopopbrengst tot € 165.000 bedraagt de courtage € 1995,– Bij een verkoopopbrengst boven de € 165.000,– bedraagt de courtage € 1995,– + 12,5 % van het meerdere daarboven.” Het idee is dus dat de makelaar dan harder voor je werkt. Al denk dat Sebastiaan dat sowieso wel had gedaan, hoor. Bovendien heeft het appartement dankzij hem zoveel opgeleverd, dat ik het hem gewoon gun.
Natuurlijk vind ik het ook jammer dat ik mijn huisje in Amsterdam kwijt ben. Ik heb ik veel mooie herinneringen aan dat appartement. Ik heb er bijna tien jaar gewoond, een tijd waarin ik studeerde, werkte in de horeca en vooral ook feestte. De foto is gemaakt op een zondagochtend na zo’n feestje. Voor alle duidelijkheid, iedereen slaapt, er gebeurt niets anders! Tis wel mijn bed, maar ik lig er niet tussen. Kan je nog zo’n groot bed hebben (2.00 bij 2.20), als er vijf mensen in liggen is het vol.
Dan heb ik het nu beter voor elkaar, zondagochtend lig ik lekker met mijn vriend Rogier en baby Jim in bed!
0 reacties