Lori ging van twijfelaar naar borstvoedingsfanaat

Vandaag het borstvoedingsverhaal van Lori van Mama’s Jungle. Ik volg haar blog al een tijdje en vind het erg leuk dat zij haar verhaal eens wil vertellen. Het heeft best wat weg van hoe het bij mij ging. Eerst een beetje twijfelend, maar uiteindelijk met volle overgave.

 

Mijn strijd: van twijfelaar tot borstvoedingsfanaat

Borstvoeding? Wil ik wel proberen hoor.

 

Ik was een snotneus, een groentje op het gebied van borstvoeden. Er waren me geen vriendinnen voorgegaan op dit gebied. Mijn eigen zuigtijd? Weet jij dat nog dan?! Wat ik me nog wel haarscherp voor de geest kan halen, is het moment dat we naar ons zwart-witte boontje gingen kijken. Ik stapte van de bank en we namen plaats aan het bureau voor alle uitslagen, tips en adviezen. “Hoe denk je over borstvoeding?” vroeg de verloskundige. “Dat wil ik wel proberen, maar ik weet er nog niet veel over” antwoordde ik. “Hier, deze cursus geven wij gratis”.

Lipbijtend hield ik nog net mijn lach in

 

Terwijl de borstvoedingsvrouw uiterst serieus de Baby Born een grote hamburger hap voorhield, waren wij uiterst serieus bezig om het niet uit te brullen van het lachen. We moesten elkaar niet aankijken. Oh oh, wat moesten wij lachen.

 

Maar dat die grote hap, zo’n strijd is.. ik had geen idee! En wat heb ik deze borstvoedingsvrouw op mijn blote knietjes gedankt, op het heetst van de strijd. Met haar gekke tips en bizarre benamingen.

Afhankelijk van de borstvoedingskennis van anderen

 

Cursusavond voorbij. Zo. Nu wist ik het allemaal. Toen onze natte, fragiele baby op mijn buik een stukje aan mijn tepel sabbelde voelde ik het allemaal. Emotie overload. Maar na een paar uur bijkomen op de kamer in het ziekenhuis, bleek dat jij en ik nog veel moesten leren. Gelukkig hadden we nog een dagje en nachtje waarin verscheidene zusters op nog verscheidenere manieren ons met de borstvoeding hielpen. We waren “de rugby” en nog wat andere standjes rijker. Alle schaamte inmiddels voorbij.

Help en hoe moet dat voeden thuis dan?

 

Thuis aangekomen stapte we direct in de molen van voeden-verschonen-slapen, zonder zelf nou echt te slapen. Mijn inmiddels bizar grote pornotieten, stonden bizar erg op knallen en waren bizar pijnlijk. Mijn man mocht de melkfontein ervaren. Hij lachte, bij mij stond het huilen nader dan het lachen. Hij stopte gauw. Hij haalde witte koolbladeren, zodat ik weer zou lachen. En hij haalde dagelijks nog meer (WTF?)dingen, die arme onwetende man.

 

Onze piepjonge kraamhulp wist ons ongeacht haar leeftijd te motiveren en stimuleren tijdens deze rondborstige hel. Zij ontdekte vrij snel een te kort tongriempje. Met een klein knipje ging het voeden weer een stapje beter. Tijdens de eindeloze, slapeloze momenten verslond ik artikel na artikel op de borstvoedingsbijbel borstvoeding.com.

 

Mijn man vroeg regelmatig, zacht: “Gaat het wel, lief?”. Jammerend zei ik dan van ja. Maar nog geen paar uur nadat de kraamhulp ons huisje definitief had verlaten, vertrok ik weer richting ziekenhuis vanwege een borstontsteking. Kind mee. Gedoe mee. Nog minder slapen.

 

Zo. En nu ga ik door ook!

 

Na deze opstartprobleempjes ging het gestaag beter. Ik zal even verdoezelen dat ik nog vrij lang op verzoek heb gevoed ’s nachts en kindjelief pas met 14 maanden doorsliep. En over het gekloot met die kolf in onhandige ruimtes, praten we ook even niet. Maar geen koning praat mij meer van de borstvoeding af. No way! Ik verkondigde trots dat ik van plan was lang te voeden. Men keek raar terug. Wat mij weer motiveerde om juist lang te voeden. Strijdlustig was ik.

Terugkijkend op de borstvoedingsperiode

 

Dat langvoeden lukte. Twee jaar heb ik mogen voeden. Twee jaar heb ik mij volledig ten dienste gesteld aan de behoefte van mijn dochter en genoten van deze meest intieme momenten. Ik zie mijn levendige peuter gezond zijn, ik zie haar goed eten. En ik ben zo trots dat ik haar dit beginnetje heb kunnen geven.

 

Op spaarzame momenten zoekt haar handje mijn tepel voor troost of intimiteit. En ja, ook voor mij voelt dat nog steeds fijn. Voor de grap zocht laatst haar mondje mijn tepel. Ze wist niet meer hoe. Ik vond het zo schatti……….. AU! Met een boze frons brulde ik: “Niet bijten!”. Van binnen moest ik ook wel een beetje liefdevol lachen. Die gekke, bijzondere borstvoedingsperiode ook…

 

 

 

Leuk om te lezen? Lees meer voedingsverhalen, andere gastblogs, over borstvoeding of babyvoeding. Misschien lijkt het jou wel leuk om een gastblog te schrijven?