Één van de dingen waar ik echt héél erg aan moest wennen na Jim’s geboorte was dat ik voortaan ‘mama’ heette. Je zou zeggen dat je rustig aan dat idee kan wennen, je kindje praat immers nog lang niet. Maar vergeet het maar. Zodra de kraamverzorgster binnen komt begint het al: “En hoe is het met ‘mama’?” Het eerste wat ik dacht was: “Mijn moeder is hier helemaal niet. Ik heb haar nog niet eens gebeld. O, wacht… Ze bedoelt mij zeker.”
Ik denk dat ik dergelijke gedachten nog wel honderd keer gehad heb in mijn eerste weken als moeder. In het begin gingen zelfs mijn nekharen overeind staan als iemand mij mama noemde. “Hallo, ik ben jouw moeder toch zeker niet?!” dacht ik dan. Maar mensen bedoelen het niet rot natuurlijk. Ze bedoelen het juist leuk. Als een soort compliment, felicitatie, met die geweldige prestatie dat je nu moeder bent.
Het duurde een aantal weken, maar toen was ik er aan gewend. En eigenlijk verbaast het me nog hoe snel ik mezelf mama ging noemen wanneer ik tegen Jim praatte. “Moet mama even je luier verschonen? Kom je gezellig met mama knuffelen? Ga je mee met mama naar de Cronjé?” Alsof hij er iets van snapte, haha.
En het verbaasde me nog meer hoe snel Jim het toch wél leek te snappen. Mama en papa waren toch wel de eerste woordjes die hij leerde. Herkennen dan, bedoel ik. Want zeggen doet hij ze nog altijd niet. Ik blijf stug tegen hem praten met mama dit, mama dat, maar hij weigert het gewoon te zeggen. Ik verheug me er zó op, het lijkt me echt geweldig. Dat hij me gewoon kan roepen in plaats van een soort huil/zeik-geluid te maken.
Al ben ik wel bang dat dat gevoel ook weer snel zal gaan vervelen. Als hij het eenmaal doorheeft… Dan zal hij het vast héél vaak gaan zeggen. “Mama mama mama mama mama!” Nou ja, tot die tijd verheug ik me er nog lekker op.
Hoe vonden jullie het, toen je voor het eerst mama genoemd werd?
10 reacties
Ik was verbazingwekkend snel gewend eigenlijk. Wel wacht ik nog op de eerste ‘mama’ uit zoon zijn mond. Overigens vond ik de eerste brief aan ‘de ouders/verzorgers van’ ook wel even heel gek, haha.
Ik moest in het begin ook heel erg er aan wennen, dat ik nu ‘mama’ was. En nog steeds vind ik het soms wel gek, als ik er echt bij stil sta. Ik ben gewoon moeder! Ik heb ook een hele poos gewacht totdat mijn dochter mama tegen mij ging zeggen, maar ze begon lekker eigenwijs met andere woordjes, zoals opa en papa. Mama kwam pas later! Maar nu zegt ze het heel vaak.
Ik vind het ook wel een beetje maf. Je bent immers toch altijd nog vooral je zelf. En je bent inderdaad niet de moeder van anderen, dus zij hoeven je eigenlijk geen mama te noemen.
Haha, ik werd vandaag voor het eerst ‘papa’ genoemd door dochterlief. Ze zegt wel al ‘papa’, maar nog niet gericht ‘mama’. Wel heel aandoenlijk om te zien dat ze direct ‘papa’ zegt op het moment dat manlief thuis komt van zijn werk. Dan ben ik wel een beetje jaloers hoor, dat ze mij nog geen ‘mama’ noemt. 😉
Ik vond het in het begin ook heel erg wennen, maar ook al vrij snel heel normaal. Ik doe nu bijna niet anders dan mezelf ‘mama’ noemen. Al probeer ik soms ook gewoon bewust in de ik-vorm te spreken. Dat is alleen zo tegennatuurlijk. 😉
Denk dat het straks helemaal wennen wordt als er moeders van vriendinnetjes en vriendjes bellen (of juffen, meesters etc.) en vragen: spreek ik met de moeder van…?
Haha, ik had me voorgenomen mijn man geen Papa te gaan noemen, dat heb ik maar heel kort vol gehouden. Ik verheugde mij er ook op om Mama genoemd te worden door mijn dochter, maar in het begin was het eigenlijk helemaal niet zo leuk. Het was mijn dochter’s eerste woord en ze zei alleen Mama terwijl ze huilde omdat ze niet wilde dat ik ’s ochtends naar mijn werk ging. Nu is het wel heel leuk en roept ze me inderdaad! Mijn dochter vindt nu trouwens dat ze ook Mama heet: “Peuter heet Mama, niet Liene”, dat is ook niet ideaal (en duurt al maanden).
Haha grappig om te lezen. Ik ben nu een maandje voor het eerst moeder en heb daar ook net een blogje over geschreven. Ik dacht juist voor haar geboorte dat ik het gek vond om mezelf mama te noemen en kon me er niets bij voorstellen. Maar sinds ze er eenmaal is gaat het eigenlijk vanzelf en nu noem ik mezelf continu vol trots mama en lijkt het alsof het nooit anders is geweest. Gek hoe dat dan toch opeens verandert.
Haar eerste woordje was “eten” dus toen ze toe was aan “mama” was ik apetrots.
Mary-Lou onlangs geplaatst…Je huis inrichten met karton doe je zo
Herkenbaar! Ik moest daar zoooaan wennen en ineens ging het vanzelf! Maar mijn vriend papa noemen bleef toch wel war langer vreemd!
Volgens mij is dat een universeel gedeelde ergernis, het ge-mama van mensen die je kinderen niet zijn!
Heel raar vind ik dat. Nog steeds, ik denk dan ik ben ook nog Mathiske. Ik zou het echt niet fijn vinden als mijn man mij aan gaat spreken met mama, bijvoorbeeld net als vorige week in divorce. Hij trouwens ook niet als ik hen ineens papa ga noemen ?