Volgens mij kent iedere (nieuwe) moeder deze gedachte of dit gevoel wel: “Doet ‘ie het nog?” Vooral als je net moeder bent geworden en je baby ineens wat langer rustig is. Toen Jim net geboren was had ík dit gevoel in elk geval heel vaak. Ik moest luisteren en voelen of hij nog ademde. De eerste zes maanden hebben we daarom zijn bedje bij ons in de slaapkamer gezet. Als ik dan wakker werd midden in de nacht werd ik snel gerustgesteld, omdat ik hem hoorde ademen. Ik wilde Jim zelfs liever niet in zijn eigen bedje leggen overdag, maar verwachtte dat hij gewoon op de bank naast me, of in de wipper in slaap viel. Dit bleek niet te werken voor hem, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Het duurde bij mij best een tijd voor ik over dit gevoel heen was. Ik denk dat ik het pas echt kwijt was toen Jim een maand of acht was. Toen wist ik dat ik niet bij ieder huiltje bij hem moest gaan kijken, ’s nachts, daar werd hij juist wakker van. Ook wist ik dat ik beter de deur van zijn slaapkamertje niet open kon doen, om te luisteren of hij nog ademde. Ook daar werd hij wakker van en het leverde standaard een huilbui op. Sinds we Jim zelf weer in slaap laten vallen wanneer hij een beetje huilend wakker wordt, is zijn slaapritme enorm verbeterd. Dat is gewoon wat het beste werkt voor hem. Sinds zaterdag vind ik het echter ineens weer héél moeilijk.
Zaterdag was schrikken
Zaterdag was Jim hangerig en huilerig. Hij was een beetje warm, verhoging dacht ik. Hij wilde zijn avondeten nog niet, maar hij was wel heel moe. Daarom legde ik hem rond half zes toch maar in bed. Als hij wakker werd zou ik opnieuw proberen hem eten te geven. Hij werd wakker. Om zeven uur begon hij een beetje te huilen. Heel zachtjes, echt zo’n huiltje waarvoor ik normaal gesproken niet naar hem toe zou gaan. Toevallig deze keer wel, omdat ik toch nog eens zijn avondeten wilde proberen te geven.
Toen ik hem uit bed haalde bleek hij een koortsstuip te hebben! Ontzettend schrikken natuurlijk, gelukkig viel het allemaal mee. (Lees daar hier meer over.) Het heeft me echter wel aan het denken gezet. Wat als ik niet naar boven was gegaan? Zouden we dan gewoon niet gemerkt hebben dat hij een koortsstuip had en was het daarbij gebleven? Of was het misschien erger afgelopen? Hij lag op zijn buik… De koortsstuip zelf duurde maar een paar minuutjes, maar het duurde een kwartier voordat hij zich weer kon bewegen. Wat als hij met zijn gezicht in het matras had gelegen? Had hij nog wel adem kunnen halen? Ik heb echt geen idee…
Wat als ik niet naar hem toegegaan was?
Dus nu ga ik iedere keer, juist als hij zachtjes huilt, bij hem kijken. En dan blijkt er niks aan de hand te zijn en wordt hij écht wakker… keihard huilen dus. En als ik hem een tijd niet gehoord heb doe ik zijn kamerdeur open om te checken. Ook dan wordt hij (meestal) wakker en begint keihard te huilen. En als dat niet gebeurt word ik nog ongeruster en ga ik voelen of hij nog wel ademt… en dan gaat hij keihard huilen.
Kortom, ik ben terug bij af. Ik blijf checken “of ‘ie het nog doet”. En het werkt niet voor Jim. Dus ik moet er vanaf. Heel irritant, maar ik moet mezelf in bedwang houden en niet constant bij hem gaan kijken. Ook nu, hij ligt lekker te slapen voor zijn middagdutje. Langer dan normaal, maar ik mag niet bij hem gaan kijken…
15 reacties
Als je je zo’n zorgen maakt waarom niet bij jullie op de kamer in zn eigen ledikantje? Altijd doen wat je zelf het beste vind en niet omdat het zo hoort! Of een babyfoon met camera? Voor “het geld” of “je gebruikt het maar zo kort” moet je het niet laten want stel dát, dan wil je niet hebben bespaard erop. Bovendien, altijd beter dat ie wakker wordt van de deur dan dat er echt iets aan de hand is…
Heel herkenbaar. Kijken resulteert hier ook nogal eens in een wakker jongetje. Toch blijf ik het doen. In jouw geval kan ik het me helemaal voorstellen na zo’n ervaring met en koortsstuip, ik zou me precies dezelfde ‘ wat als vragen ‘ stellen. Het vertrouwen moet dan echt weer even groeien. Achteraf had ik misschien toch wel een babyfoon met camera willen hebben. Kun je even kijken zonder ze wakker te maken!
Het vertrouwen moet denk ik ook weer herstellen. Gun je zelf even de tijd.
Ik had het in het begin eige link helemaal niet echt. Maar toen sliep ze ook veel op mij. Dan merk je sowieso wel dat ze het nog doet. Nu heb ik het echter regelmatig. Voordat ik ga slapen moet ik dan ook altijd even horen of voelen of ze nog wel ademt, anders slaap ik niet.
Ik kan me heel goed voorstellen dat de schrik er bij jou wel weer FF flink in zit trouwens. En dat je daardoor weer meer wil checken. Lastig dat dat voor Jim niet zo goed werkt..
Herkenbaar, vooral in het begin vaak kijken of ie het nog doet. Doe ik af en toe nog steeds en hij is al bijna 1.
Blijft altijd eng, ik heb dat ook erg lang gehoord. Yarah is 1 en sliep pas gewoon 4 uur, ik dacht echt, gaat het wel goed en ben toch maar gaan kijken. Ze sliep gewoon heel diep. Goed dat je toch bent gaan kijken, ik zou zeggen altijd maar je gevoel achteraan gaan.
Ons zoontje is 13 maanden en ik kijk heel vaak ‘of ‘ie het nog doet’. Vooral in de auto dan zit hij zo te slapen, mond open, vind ik best een eng gezicht. Dan leg ik altijd even mijn hand op zijn buikje om te voelen of het allemaal goed gaat. Hij slaapt ook niet voor niets nog bij ons op de kamer, ik vind het gewoon heel prettig om hem goed in de gaten te houden.
Yup.. ook een van de redenen waarom mijn zoontje van bijna 1 nog bij ons slaapt. Anders loop ik heel de nacht heen en weer om te kijken of ie het nog doet, haha.
Oh niet fijn dat je met zo’n onrustig gevoel zit. Dikke digitale knuffel.
Ja dat checken doe ik ook heel erg! Wij hebben een babyfoon met een camera,dat vind ik heel fijn…als ik hem een tijdje niet zie bewegen ga ik altijd even kijken en ook mn hand op zn lijfje leggen om te voelen of hij nog ademt…ik laat zijn deur altijd op een kier staan zodat hij niet wakker wordt als ik binnen kom! In het begin was het nog erger,je hoort ook zoveel enge verhalen steeds!
Wat ontzettend schrikken zeg, een koortsstuip! Fijn dat het nu weer goed gaat. Met slapen heeft mijn dochter precies hetzelfde (en het duurde behoorlijk lang voordat ik dat door had), ik kan me je twijfels dus heel goed voorstellen. Lastig. Ik dacht inderdaad ook aan een babyfoon met beeld, maar ik heb daar zelf geen ervaring mee.
Of kinderen die heel licht slapen wennen aan geluid weet ik trouwens niet; mijn dochter heeft de eerste twee maanden (toen ik steeds bij haar bleef zitten als ze ging slapen) overdag gewoon helemaal niet geslapen.
Ik doe het ook, ook snachts als ze ineens langer slaapt. Overdag hoor ik ze op de babyfoon dus hoef ik niet naar haar kamertje
Misschien een webcam? Zou ik doen, denk ik. Want ik kan me héél goed voorstellen dat je steeds wilt kijken!
Ik doe het ook, aan de lopende band; gelukkig wordt de mijne er niet wakker van (maar we wonen in een studioappartement dus hij heeft sowieso geen eigen ruimte; dan wen je snel aan geluid op de achtergrond als je slaapt..). Ik vond het een van de meest frustrerende dingen van zwanger zijn, dat ik niet even kon checken of meneer de foetus nog leefde. Kan me dus heel goed voorstellen dat je vaak wil controleren, zéker na zaterdag!
Oh helemaal in het begin ging ik altijd zien of Warre nog ademde. Ik werd er geruster en zekerder in naar mate nummer 2 en 3 bij het gezin kwamen.
Zo’n koortsstuip moet iets akelig zijn….