De hypospadiecorrectie (deel 2: de eerste dag en nacht)

Deel 1 van het verhaal eindigde tijdens de hypospadiecorrectie. Rogier en ik zaten gespannen te wachten tot Jim klaar was. Dat duurde nog best even, voor ons gevoel. Pas rond elf uur werd ik opgehaald om naar de verkoever te gaan. Toen ik daar aankwam was Jim al wakker, en hij had al bijna een flesje glucose oplossing leeggedronken. (Deze, Nutrilon, je bent ook overal… 😉 ) Hij kon ook al meteen zijn beentjes bewegen, wat betekende dat de mini-ruggenprik genoeg was uitgewerkt en dat Jim mee naar de afdeling mocht.

Op de afdeling mocht Jim meteen iets eten. We mochten kiezen uit ontbijtkoek of ene boterham. Ik zei natuurlijk allebei, maar dat kon niet, haha. Jim kreeg twee stukjes met roomboter, die hij natuurlijk binnen no time opgegeten had. Hij is nou eenmaal een grote eten. Via Instagram, Twitter en Facebook deelde ik al meteen een foto, waar je duidelijk kan zien dat Jim toch vooral honger heeft en zich niet zo stoort aan wat er net met hem gebeurd is. Dat was heel fijn natuurlijk, maar dat had de arts ook verteld. De pijnstelling van de mini-ruggenprik werkt nog door tot de avond. Waarschijnlijk merkt het jongetje dan pas dat hij pijn heeft.

Maar goed, op dat moment had Jim nog nergens last van. Ik ging daarom even de antibiotica en de medicijnen tegen blaaskramp halen bij de apotheek en ik belde mijn ouders even om te vertellen dat het goed gegaan was. Toen ik terug kwam was Jim vrolijk met papa heen en weer aan het lopen over de afdeling. Het ging dus nog steeds prima met hem.

Al snel werd hij echter huilerig. Moe, dachten we, dus we probeerden hem te laten slapen. Dat lukte helaas niet zo heel goed. Jim kan gewoon niet slapen als er teveel om hem heen gebeurt. Op een gegeven moment huilde hij zo hard, en was het etenstijd, dus heb ik hem nog maar een boterham gegeven. Daarna was hij wel weer blij, maar slapen lukte nóg niet. Al snel was hij weer aan het huilen.

Gelukkig kwam de arts al vroeg langs om te kijken hoe het verbandje er uitzag en uit te leggen wat we de komende week kunnen verwachten. In het kort: iedere zes uur een zetpil van 240 mg paracetamol, plus de medicijnen die we net bij de apotheek gehaald hadden, tot donderdag ochtend, want dan werd het verband er afgehaald. En dat verband kon helemaal bloederig worden en ging aan het eind van de week een beetje stinken, heel normaal. Pas als het er afgehaald werd konden we zien hoe het geworden was. En pas na drie maanden is duidelijk of het helemaal gelukt is. Bij één op de tien jongens is er nog een operatie nodig om het helemaal mooi te maken.

Daarna mocht het infuus er uit en kon de verpleegkundige ons laten zien hoe we de luier/katheter-contraptie moesten verschonen. Dat is dus echt een heel gedoe. Als we het eenmaal hebben geperfectioneerd schrijf ik er wel een apart artikel over. Op dit moment wordt alles gewoon een BENDE, haha.

En toen mochten we naar huis, voor tweeën nog! Er was binnen een paar minuten een taxi en om kwart over twee waren we alweer thuis. Jim was in de auto in slaap gevallen, maar het lukte me niet om het in zijn bedje te leggen zonder hem wakker te maken helaas. Hij ging weer zo erg huilen dat we hem eerst maar weer wat te eten hebben gegeven (een hele sinaasappel en een hele peer). Toen dat op was ging hij gelukkig wel meteen slapen.

Volgens mij heeft hij wel drie uur geslapen, zo moe was hij. En toen hij wakker werd was hij nóg moe. We hebben daarom met zijn drieën op de bank Zapp Xtra gekeken en pannenkoeken gegeten. Jim heeft er drie gegeten. Weer veel honger dus. Hij zat er gewoon een beetje zielig en hangerig bij, maar geen pijn, gelukkig. Om een uur of acht hebben Rogier en ik samen de eerste poepluier verschoond (omg wat een gevecht) en Jim zijn zetpil paracetamol gegeven. Toen we hem in zijn bedje legden sliep hij bijna meteen.

So far so good. Alles leek allemaal heel redelijk te gaan. Heel mooi, want die vanavond werd de nieuwe X-Files voor het eerst uitgezonden! Rogier en ik zaten er helemaal klaar voor, 22:00 of Fox, maar het bleek te hoog gegrepen. We zijn allebei binnen een half uur in slaap gevallen… We hebben de afleveringen wel opgenomen gelukkig, dus vanavond de herkansing.

Goed, vroeg naar bed dus. Lekker, maar al snel bleek dat de pijnstilling bij Jim uitgewerkt was. Dat was natuurlijk veel erger voor Jim dan voor ons, maar wij vonden het wakker worden ook niet zo leuk. Na de eerste keer dat Jim wakker werd ging hij ook weer snel slapen gelukkig. Even bij ons in bed, borstvoeding en toen weer in zijn eigen bedje. De tweede keer werd ik wakker van héél ander gehuil. Het klink écht alsof hij pijn had. Ik keek op mijn telefoon: half 3. Paracetamol uitgewerkt.

Dat vond ik wel heel zielig, om zijn luier te verschonen en een nieuwe zetpil te geven terwijl hij zo aan het huilen was. Nadat het gebeurd was en hij weer borstvoeding gekregen had werd hij gelukkig weer snel rustig. Terug in zijn bedje en we konden allebei weer verder slapen. Daarna is hij nog één keer wakker geweest, en om half acht vond hij het écht wel genoeg met slapen. Helaas mocht hij pas om half negen weer een nieuwe paracetamol, maar we hebben hem maar flink afgeleid door hem lekker veel boterhammen met smeerkaas te geven. Dit is niet de tijd om te waken voor gezond eten, denk ik. Zodra Jim een beetje jammert geven we hem te eten. Fruit, een Nijntje koekje, of een ander tussendoortje, en lekker vele boterhammen en avondeten.

Ik had gehoopt dat ik nog wat kon werken terwijl ik thuis was met Jim, maar dat gaat echt niet. Jim is gewoon een beetje zielig en heeft veel aandacht nodig. Concentreren op andere dingen zit er niet in. Ook niet op mijn blog, dus als dit stukje niet zo goed geschreven is, sorry… Ik vind het toch wel fijn om het van me af te schrijven. En als er schrijf- en grammaticafouten in zitten, ik schaam me diep…

Ik wil jullie in elk geval heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes! Echt heel fijn om je zo gesteund te voelen. Bekijk hier deel 3 van de reeks.