José’s boodschap over borstvoeding: leuk, grappig, fijn, irritant en volop genieten!

José is één van mijn favoriete bloggers. Haar artikelen op denktrant lees ik dus echt áltijd, en dat is met niet veel blogs zo. Het was de laatste tijd wat stil op haar blog, zal vast een goeie reden voor zijn, maar ze mailde me dat ze er binnenkort weer flink tegenaan gaat. Gelukkig, want ik miste haar verhaaltjes. En ik vind het erg leuk dat ze haar ervaring met borstvoeding wilde delen in een gastblog.

Herkennen jullie meestal positieve, maar soms ook ‘mixed feelings’ over borstvoeding? Ik wel, in elk geval 🙂

Borstvoeding: leuk, grappig, fijn, irritant en volop genieten!

Al voor ik zwanger werd wilde ik mijn toekomstige kinderen graag borstvoeding geven. Toen ik daadwerkelijk een kleine spruit in mijn buik had groeien was ik dan ook vastbesloten. Ik denk dat mijn omgeving niet verbaasd geweest is, want ik ben wel zo’n ‘geitenwollensokkentypje’ ;). Ik snap overigens nog steeds niet waarom borstvoeding iets zou zijn dat alleen weggelegd is voor een bepaald type mens, die van het hoge hippie-geitenwollensokken-kruidenthee gehalte, maar dat is een heel andere discussie. Ik zag mezelf al zitten, op de bank (of in bed), continu kijkend naar mijn mini-me, genietend en vol liefde. Inmiddels weet ik dat ik dat beeld iets te veel geromantiseerd heb en dat de momenten van volop genieten écht wel aanwezig zijn, maar dat er ook momenten zijn dat je je borsten wel even aan iemand anders wil geven.

Het begin was bijvoorbeeld iets minder rooskleuriger dan ik me had voorgesteld. Ondanks het wegblijven van de kloofjes, ontstekingen en dergelijke (die ik wél had verwacht) was dochterlief degene die de problemen ervoer. ‘Zo’n grote borst (zo groot zijn ze overigens niet hoor) en zo’n klein mondje, ik wil wel maar het lukt niet!’ Dit zorgde voor het grootste probleem. De melk was er, de wil van dochterlief om te drinken was er, maar die twee gingen toch niet helemaal samen op de een of andere manier.

Een kraamperiode met veel afvallen, weinig plasluiers, Lola Ferrari tieten, een aantal dagen fulltime kolven met zo’n gehuurde elektrische kolf, kunstvoeding in huis halen, tepelhoedjes, tepelhoedjes en flesjes uitkoken, iedere dag wegen, dreigementen voor opname in het ziekenhuis, het aantal cc dat werd gedronken precies noteren, inclusief spuugdoekjes met teruggegeven melk wegen om te kijken wat er netto binnen bleef volgde. Manlief in de stress, ik in de stress, dochterlief in de stress.. Maar toch, na een aantal dagen kolven en flesjes geven begon dochterlief te drinken aan de borst. Met een tepelhoedje. Het begin was er. Toen in de zesde week het magische moment zich aandiende dat de tepelhoedjes niet meer nodig waren was het hek van de dam.

Het voeden ging en gaat, inmiddels een jaar verder, als een tiet ;)! Maar ook nu zijn er soms nog de momenten dat ik me afvraag waarom ik in vredesnaam zo graag borstvoeding wilde geven. Momenten dat dochterlief alleen maar aan de borst wil, bijt omdat ze last heeft van doorkomende tandjes, of gewoon omdat de borst leeg is, momenten dat er slordig en daardoor pijnlijk gedronken wordt, momenten dat dochterlief minimaal ieder uur ’s nachts een slokje troost wil. Of de momenten dat ze haar hoofd omdraait, maar vergeet eerst los te laten, even wil drinken en vervolgens weer afgeleid wordt en verder speelt, maar toch na vijf minuten weer wil drinken. Dan baal ik echt wel eens van het feit dat ik die borsten draag. Maar niet te lang hoor, want wanneer ik dochterlief op de kop zie staan met een tepel in haar mond, haar blaaskusjes zie geven in plaats van dat ze drinkt, ze al headbangend drinkt of tijdens het drinken al van mijn schoot wil glijden (ja, die tepel is toch elastischer dan ik dacht, maar zit wel vast aan mijn borst, helaas) moet ik ook wel weer, soms als een boer met kiespijn, maar welgemeend lachen.

Een jaar borstvoeding alweer, best een mijlpaal. Een langvoedster. Elisabeth schreef laatst over het feit dat ze zich nog niet zo voelde en toen reageerde ik dat ik me wel zo voel. Al is het alleen al omdat men het niet meer verwacht op deze leeftijd. Maar die titel draag ik graag, want wat is er mooier dan dat je kind getroost, gevoed, geknuffeld en in slaap gebracht kan worden door jouw lichaam? Dan neem ik de ongemakken die het met zich meebrengt en de vooroordelen die erover zijn graag voor lief. Ik ben en blijf een borstvoedingsfanaat, een langvoedster, een borstvoedingsmamma en een soort van ‘geitenwollensok’ en ik ben er trots op!

Leuk om te lezen? Lees meer voedingsverhalen, andere gastblogs, over borstvoeding of babyvoeding. Misschien lijkt het jou wel leuk om een gastblog te schrijven?