29 juli 2017

Mijn bevallingsverhaal van Antonie (Of: Hoe mijn man de bevalling miste)

Ja echt waar: Rogier heeft de bevalling gemist. Ik verklapte het al in de aankondiging van Antonies geboorte, het was een flitsbevalling. Hij verliep een beetje chaotisch, en het ging onverwacht rap. Zoals de meeste vrouwen in de eerste weken na hun bevalling, heb ik ontzettend de behoefte om het verhaal in geuren en kleuren te vertellen. Dus hier volgt het. Uitgebreid!

Lekker onder invloed van endorfinen…

Het begin

In de zwangerschapsupdate van week 37 had ik al verteld dat een arts mijn ontsluiting op maandag gecheckt had. Ik had toen nog helemaal geen ontsluiting, maar het stukje baarmoederhals was nog maar heel kort. Ook was het hoofdje van de baby al ver ingedaald. Maandagavond had ik wat harde buiken, maar dinsdag en woensdag overdag bleef alles stil. Om een uur of vier belde mijn moeder, of er al iets aan de hand was. Net als vlak voor de bevalling van Jim, verzekerde ik haar dat er vanavond écht niks ging gebeuren. Op het moment dat ik dat deed dacht ik wel terug aan dat moment hoor, maar ik vond dit toch echt wel een andere situatie.

Knetterwarm en peuter van het kdv halen

Het was die woensdag superwarm buiten, vandaar dat mijn moeder aanbood om Jim van het kinderdagverblijf te halen. Ik vond dat niet nodig, want ik moest toch nog boodschappen doen. Rogier moest werken tot 23:00 en had gevraagd of ik wat te eten voor hem kon maken of halen, zodat hij iets makkelijks had wanneer hij thuiskwam. Maken was is niet van plan, dus ik haalde een paar AH salades. Daarna haalde ik Jim van de crêche, ik had de wandelwagen mee, maar helaas wilde hij daar niet in. Het werd dus een lange en warme reis naar huis, en tegen het eind begonnen mijn harde buiken weer.

Zijn het nou harde buiken of weeën?

Ik noem het harde buiken, want ze waren dus echt niet pijnlijk. Mijn hele buik werd er rond en hard van, maar ik hoefde niet te stoppen waar ik mee bezig was. Ze kwamen dan wel weer verdacht regelmatig. Maar goed, op zich kon ik Jim gewoon te eten geven, in bad stoppen, voorlezen en in bed leggen. Voor de grap heb ik een app gedownload om weeën te timen, en die zei dat ik naar het ziekenhuis moest.

Nee hoor, het zijn harde buiken

Daar was ik het niet mee eens, want ze deden geen pijn. En bovendien was ik alleen thuis, met een peuter op bed. Het was negen uur ’s avonds en Rogier zou rond halftwaalf thuis zijn. Ik besloot dat het zeker niet voor die tijd zou gebeuren, dus dat ik daarop zou wachten. Ook nam ik een paar paracetamol en ging rustig op bed liggen. Ik zette een serietje aan, om te ontspannen, en ik wachtte af of de harde buiken weg zouden trekken of zouden veranderen in weeën.

Toch weeën?

Na een half uurtje waren de harde buiken inderdaad sterker geworden, en ik had er zelfs één die ik een beetje weg moest zuchten. Ik ging nog even naar het toilet, en daar kreeg ik er nog één. Terwijl ik die weg zuchtte voelde ik een soort plop en er liep een klein plasje water uit me. Zo klein, dat ik twijfelde of het nou plas of vruchtwater was. In elk geval was het helder. Ik liep de trap weer op, en ik merkte dat ik bleef lekken. Ok, dat is duidelijk, vruchtwater dus!

Paniek: mijn water is gebroken!

En toen schrok ik enorm. Want, ik was alleen thuis met de peuter! Ik stopte snel een handdoek tussen mijn benen en belde het ziekenhuis. Ik vertelde het verhaal, zij vond het ook op gebroken water lijken dus ik mocht langskomen. Ik belde mijn moeder, dat het waarschijnlijk tóch vannacht ging gebeuren, en dat ze mijn vader mee moest nemen. Want ze moest mij naar het ziekenhuis brengen en dan moest mijn vader bij Jim blijven. Rogier wapte ik dat hij meteen naar het ziekenhuis moest komen.

Waar zijn die weeën nou?

En toen ging ik ‘rustig’ zitten wachten tot mijn ouders er waren. Nou ja, rustig, mijn hart klopte in mijn keel, en ik had nul weeën of harde buiken. Om de tijd te doden gooide ik nog wat spullen in mijn vluchtkoffer. Laptop, oplader, wie weet hoe lang ik in het ziekenhuis zou zijn. Mijn ouders arriveerden, mijn moeder en ik vertrokken en kwamen rond halfelf in het ziekenhuis aan. De hele reis heb ik niks gevoeld, niet eens gerommel. In het ziekenhuis werd ik aan de CTG gelegd, ik had 120 hartslag en mijn bloeddruk was 125/105. Allebei erg vreemd, maar ook op de CTG was nul buikactiviteit te zien. Na een half uur eindelijk een harde buik, en na drie kwartier een piek. Een wee dus, maar ik kon hem makkelijk wegzuchten.

Doe niet zo irritant!

Inmiddels was Rogier ook aangekomen in het ziekenhuis. Ik probeerde me uit alle macht te ontspannen, maar hij en mijn moeder waren ontzettend irritant aan het kletsen over koetjes en kalfjes. Bovendien kon het licht niet uit, op de CTG kamer. Ik draaide me op mijn zij, en probeerde me af te sluiten van alles. Ik kreeg weer een paar weeën die ik weg moest zuchten, maar ze waren nog niet echt pijnlijk. Helaas was de band van de CTG verschoven, dus waren ze daar niet op te zien. De arts kwam nog even checken voor de zekerheid of het hoofdje nog wel beneden lag (we hadden immers tien dagen daarvoor een uitwendige versie gehad). Dat was zo, gelukkig.

Je mag blijven, maar het duurt nog wel even

Ze wilden me gelukkig niet naar huis sturen, ik mocht blijven. Het was nog even twijfel of ik op een zaal zou komen of dat ik naar een verloskamer mocht. Ik ging nog even naar de wc, pufte nog een wee weg, en toen mocht ik toch naar een verloskamer. Mijn moeder stuurde ik naar huis, want die vond ik alleen maar nerveus doen en irritant (sorry mam). Ook Rogier deed het niet goed naar mijn zin, omdat hij steeds maar praatte. Ik wilde rust, verdorie!! Ik vind het daarom helemaal niet erg dat hij zich thuis even gaat omkleden, even de auto haalt en de maxi cosi. Want die waren mijn moeder en ik vergeten.

En toen ging het snel

Vanaf toen ging het ineens heel snel. In mijn kamer stond een gewoon ziekenhuisbed. Ik ging er meteen op liggen om een wee weg te puffen. De verpleegkundige zag dat, en zei dat ze tóch maar even een bevalbed haalde. Ik pufte een wee weg op de bank voor de partner, en nog eentje op de wc. Daarna was het bevalbed klaar, ik deed de lichten van de kamer uit en ik installeerde me op mijn linkerzij. De verpleegkundige probeerde de CTG weer aan te sluiten, terwijl ik drie weeën wegpufte. Er zat nog zo’n vijf à zes minuten tussen de weeën volgens mij, en ze deden nog steeds niet heel veel pijn. Ik had tot dit moment nog steeds het gevoel dat het uuuuuuuu-ren ging duren.

En toen moest ik van houding veranderen

Het lukte de verpleegkundige echt niet om de CTG aan te sluiten met mij op mijn linkerzij. Ze kon de hartslag van de baby niet vinden. Dat is wel belangrijk, dus ik moest van houding veranderen. Ik rolde op mijn rechterzij en vroeg een spuugbakje, de laatste wee zat namelijk erg hoog in mijn buik en werd een beetje misselijk. De verpleegkundige wilde eerst de hartslag van de baby vinden, maar toen ik de volgende wee kreeg zag ze volgens mij dat ik al een beetje persdrang op het hoogtepunt kreeg. Ik pufte die keurig weg hoor, maar ze ging er tóch maar even een arts bij halen. Toen die binnenliep was ik de volgende wee aan het wegpuffen, die verdacht veel op een perswee begon te lijken. De arts zag dat en zei “Je kan het al bijna niet meer binnenhouden, hè?” En toen dacht ik “Nee, en waarom probeer ik het ook?” En op het moment dat ik mijn lijf zijn gang laat gaan gebeurt er toch iets smerigs… In drie golven schijt ik mezelf helemaal onder. Nou ja, mijn lichaam doet dat dus, uit zichzelf. Ik had mijn joggingsbroek nog aan, gelukkig. Anders had het hele bed onder gezeten…

Zo’n bijdehandte kraamvrouw

En toen ging het ongeveer zo. Ik was echt vet bijdehand. Ik weet niet meer precies wat er allemaal gezegd is hoor, maar ongeveer dit.

Ik: Gadver, wat smerig.

Arts (tegen verpleegkundige): Druk maar op het alarm hoor.

Ondertussen trekken de verpleegkundige en de co-assistent mijn broek uit, verschonen de onderlegger en maken me schoon met een washandje.

Arts (tegen mij): Er komen zo een heleboel mensen binnen lopen, dat is niet erg. Dat is gewoon omdat er nog niks klaarstaat. Dan mag je bij de volgende wee je benen helemaal uit elkaar trekken en uit alle macht persen. Durf je dat?

Ik: Nee, daar heb ik helemaal geen zin in.

Op uiterst sarcastische toon, en volgens mij heeft iedereen wel door dat ik het toch niet zal kunnen tegenhouden.

Iemand (geen idee wie): Waar is papa?

Iemand anders: Die is even was spullen halen thuis.

Ik: Die gaat het niet halen.

Arts: Ik ga even op je bed zitten en kijk even, vind je dat goed? Pers maar gewoon zo, dan ben je er heel snel denk ik.

Ik (snauwend): Mag de leuning wat omhoog?!

De verpleegkundige rent om het bed heen, naar het knopje, en samen zetten we de leuning zoals ik hem wil hebben. Daarna rent ze weer terug naar het voeteneind, want de perswee komt eraan. De coassistent en verpleegkundige nemen allebei een been en beginnen ze uit elkaar te halen. Ik ben alleen echt niet van plan meteen vanaf het begin mee te persen, dat deed ik bij Jim wel en ik had echt het gevoel dat dat niet werkte. Na tien seconden besluit ik dat ik er toch echt aan moet geloven. Ik trek mijn benen uit elkaar, haal diep adem, druk mijn kin op mijn borst en pers uit alle macht, zeker zo’n tien tot 15 seconden.

Ik (bijna schreeuwend): Godverdomme, what the fuck, waarom doet het zo’n pijn?

Arts (heel droog en een beetje streng): Het is eigenlijk de bedoeling dat je dit wegzucht.

Dus ik denk ok, ok, en begin uit alle macht te zuchten. Het werkt, het gevoel wordt minder erg. En dan denk ik: “Hè, betekent dat nou al dat het hoofdje staat?”

Arts: Bij de volgende wee moet je goed naar me luisteren hè, anders ga je helemaal stuk daarbeneden.

Ik: Jaha, dat weet ik. Ik zal het proberen.

Serieus. Hoe bijdehand wil je het hebben? De volgende wee begint, en ik pers nog niet eens mee en plop de hele baby ‘vliegt’ er in één keer uit. In mijn herinnering lijkt hij wel een kanonskogel, maar dat zal wel meegevallen zijn natuurlijk.

Ik: Ok, dat ging dus niet!

Maar het is helemaal niet erg. Antonie wordt op mijn blote buik gelegd. Mijn shirtje en voedingstopje (die ik ook nog gewoon aan had) worden naar boven geduwd.

Stiekem vond ik het heel cool, dat ik zelf de navelstreng kon doorknippen.

Ineens toch wel blij met dat ziekenhuis

De navelstreng is heel kort, dus ik mag hem snel, zelf, doorknippen. Ik mag de placenta nog even bekijken, stiekem schrik ik daar wel van. Ik weet nog hoe die van Jim er uitzag, mooi rond, dik. Deze lijkt een beetje rafelig, de navelstreng zit helemaal aan de zijkant, is deels vergroeid met het vlies en bovendien superdun. Ineens begrijp ik waarom ik nou eigenlijk in het ziekenhuis moest bevallen, en snap ik niet meer waarom ik zo eigenwijs ben geweest en zo graag thuis wilde bevallen….

Bleh alweer hechtingen

Antonie was 2742 gram met een heel klein hoofdje. Toch heb ik twee scheurtjes, omdat hij er zo snel uitkwam. Twee hechtingen, en net als bij Jim zo ver uit elkaar dat er ook twee prikjes verdoving nodig zouden zijn. Doe dan maar zonder. Gelukkig is het zo gebeurd, en voel ik er bijna niks van.

Hij lijkt wel een gremlin

Ik bekijk mijn baby eens goed, en zeg tegen de verpleegkundige dat ik vind dat hij op een gremlin lijkt. Ze moet lachen, dat zeg je toch niet van je eigen kind? Nee, das waar. Het zullen die endorfinen en adrenaline wel zijn. Het is ook niet dat ik hem niet mooi vind hoor, ik vind hem prachtig. Gewoon een beetje gekke oogjes, en een heel klein mondje. Dat heeft zijn vader ook een beetje, misschien lijkt hij gewoon op hem.

Inmiddels weten we dat Antonie Down heeft. Lees meer over hoe we dat uitvonden in:

“Onze baby is perfect. En hij heeft Down.”

Die papa, hè

Rogier komt een uur na de geboorte de kamer binnen. Vlak voordat hij binnen is roep iemand “Gefeliciteerd!”. Iemand anders “Sssssst, hij weet het nog niet!” Stomverbaasd kijkt hij naar mij met baby. “Ging het zo snel?” “Ja sorry mopje, ik kon ‘m niet binnenhouden…”

 

Nou ja, ik kan er nog uren over doorgaan, die bevalling. Had ik bij Jims bevalling ook hoor, die eerste weken erna.

 

Had jij dat ook, dat je niet op kon houden over hoe je bevalling gegaan was?

Vorige post Volgende post

28 reacties

  • Reageren Helma keijzer 20 juli 2018

    Pracht verhaal!
    En gefeliciteerd

    Bij mij ook…zonder man…!
    23.15 braken mijn vliezen. Man brengt oudste naar mijn zus
    Is 23.50 terug.
    Dan begint een weeenstorm. Niets zo erg als dat.
    De weeentimer naar mijn vriend gesmeten.
    Verloskundige gebeld. Om 0010 uur.
    Ik lig op de bank. Niet te houden , pers al van nature. Ik voel haar komen. Om 0025 klopt vk op het raam. Ze ziet dat het gaat gebeuren. Mijn vriend krijgt de keuze verlos koffer halen of bij mij blijven. Hij gaat de koffer halen. Een perswee later is ze er. Emmie 4300 gram. 0 hechtingen. Ik wilde Naar zhuis maar op de bank was ook fijn!

  • Reageren Gabi Verweij 20 juli 2018

    Ondanks de vele bevallingen die er op de afdeling plaats vinden staat dit mij nog bij als de dag van gisteren. En ja ik was de vpk die er bij was en totaal niet zag aankomen dat het zo rap zou gaan en je man doodleuk je maxicosi liet halen en ik nog weet dat ik tegen hem zei zo snel mogelijk terug! Je hebt het perfect gedaan. Ik jou perspectief heel anders dan in die van mij? ik vond dat je het super hebt gedaan! En ja zonder je man maar die zei doodleuk ik heb de eerste al meegemaakt?
    Grappig dat ik dit vandaag terug lees terwijl hij vandaag precies 1 jaar oud is! En wat doen jullie het goed en wat een bink is het al! Gelukkig hebben we nog foto’s kunnen maken na de bevalling ondanks de kleine chaos?
    Inmiddels werk ik niet meer op verloskunde maar ga ik in september starten met de opleiding neonatologie. Een nieuwe uitdaging maar hoe leuk is het om in de toekomst alles te kunnen.
    Geniet lekker van je prachtige gezin ik ik volg je gezellig mee op instagram!
    Xx

    • Reageren Elisabeth 20 juli 2018

      Hoi Gabi, wat superleuk om dit te lezen!! Die bevalling voelt nog steeds als een soort surrealistische droom, haha. Maar het was echt, en we hebben een prachtzoon. Bedankt en veel succes bij neonatologie (daar waren ze ook zo superlief voor ons trouwens)! Groetjes Elisabeth

  • Reageren Monique 21 november 2017

    Wat jammer dat je man er niet bij was, maar wat een snelle bevalling! Ik ken het gevoel dat je je hele bevalling in geuren en kleuren wil vertellen. Het is ook de reden dat ik voorzichtig met bloggen ben begonnen. Binnenkort ga ik eindelijk mijn bevallingsverhaal opschrijven (een jaar na de geboorte, Evi is vandaag 1 geworden). Mijn bevalling ging ook heel snel, zeker voor de eerste (3,5u) en ze is kerngezond, thuis ter wereld gekomen! Leuk om je verhaal te lezen!
    Monique onlangs geplaatst…Evi’s eerste verjaardagMy Profile

  • Reageren mieke 5 november 2017

    ik kreeg om 13.00 een ruggenprik bij 3cm en om 14.00 was de kleine man er al! dat ging ook ineens super snel!

  • Reageren S 10 augustus 2017

    Stiekem moet ik tien jaar na m’n bevalling nog altijd iets wegslikken als ik zulke verhalen lees. Ik kan nog steeds niet met een goed gevoel nadenken over wat me overkwam toen en het houdt me nog steeds tegen om (inmiddels met nieuwe partner) vol goede moed aan een nieuwe poging te werken. We doen t wel (leeftijd gaat maar door natuurlijk), maar de gedachte aan een bevalling geven me veel stress.
    Superfijn voor jou dat het zo voorspoedig ging. Ik ben er jaloers op!
    Veel geluk met je kleine man.

  • Reageren Margot 7 augustus 2017

    Hallo, hier spuit elf! Ik lees nu pas je bevallingsverhaal, en wat een verhaal is het… Van harte gefeliciteerd met jullie Antonie!

  • Reageren Sanne 2 augustus 2017

    Wat leuk geschreven! Ik kan mijn bevallingsverhaal ook steeds maar opnieuw vertellen, ondertussen ook al bijna 2 jaar en een half geleden. Is ook de laatste post op mijn blog, trouwens.
    Ik had net als jij ook heel snel opeenvolgende weeën en geloofde er ook helemaal niets van. Mijn water is ook niet thuis gebroken. Pas drie uur later, toen ik al op de verlostafel lag heb ik mijn vliezen zelf stuk moeten persen.
    Ik was er daarna op een halfuurtje vanaf, maar dat van jou zou wel eens een record kunnen zijn. Jammer voor je man natuurlijk, vond hij het heel erg?

  • Reageren mariska 31 juli 2017

    Cool verhaal! 🙂 En gefeliciteerd!

    Zoals ik het nu lees, lijkt het wel of je erop aan het wachten was tot je eindelijk “alleen” was, haha! Maar kan ik me ook voorstellen hoor, ik moest ook compleet in mijn eigen wereld zijn om te kunnen bevallen.

  • Reageren G.T. 30 juli 2017

    Wat een bevalling! Had je geen behoefte om je man te (laten) bellen?
    Ik had niet de behoefte om over de bevalling te praten, maar mensen wilden wel graag het verhaal weten (hadden al wel gehoord dat ik een ambulanceritje had gehad), dus vroegen ze ernaar.

    • Reageren Elisabeth 30 juli 2017

      Met bellen had ie t ook niet gehaald. Misschien als iemand m achterna gerend was…

  • Reageren mieke 30 juli 2017

    wauw wat ging dat snel! dat lijkt me toch beter dat uuuuuuren weeën! hoewel t natuurlijk wel zuur is als papa t mist…!
    met hoeveel weken is hij nou geboren? wel wat te vroeg toch?

    • Reageren Elisabeth 30 juli 2017

      37+6. Vond ik wel wat vroeg ja, maar mijn lichaam vond het blijkbaar tijd. ?

  • Reageren Manon 30 juli 2017

    Van harte. En dank je voor de tranen en de lach.

  • Reageren Jose 30 juli 2017

    Wow, dat ging snel! Wat heb je dit weer heerlijk opgeschreven, haha.

    Enne, ik kan er nog steeds niet over ophouden 10 weken later, dus als mensen me nu nog vragen hoe de bevalling was dan pak ik mijn kans ?

    • Reageren Elisabeth 30 juli 2017

      Hoe was ie dan, José? ?

      • Reageren Jose 30 juli 2017

        Ik heb nog steeds de planning om het op te schrijven en mijn blog eindelijk nieuw leven in te blazen, maar ik denk dat dat komt als de rust hier eindelijk teruggekeerd is (jongste is onrustig en we zijn aan het uitzoeken waar dat vandaan komt)

        Maar in het kort: na tweede strippoging kwamen 03:00 uur ’s nachts de weeën op gang. Tegen vijven was de vk er, toen had ik 5-6 cm ontsluiting. Toen in bad gegaan. Om 08:00 kwam onze zoon in bad, thuis, ter wereld. Ondanks sterrenkijker en schouder die bleef hangen een droombevalling! ?

        • Reageren Jose 30 juli 2017

          Oh en wat ik nog het mooiste vond: ik mocht het allemaal zelf doen! Zonder bemoeienis van de vk (die zat rustig op de bank administratie bij te werken). Tot het moment dat ze even in moest grijpen om zoontje te helpen met de spildraai. Autsj. ?

          • Elisabeth 30 juli 2017

            Dat lijkt me ook fijn ja, al kon dat bij mij echt niet. Hij vloog eruit! ?

        • Reageren Elisabeth 30 juli 2017

          Jeetje, klinkt mooi idd. Al lijkt me die sterrenkijker en schouder dan niet zo lekker…

  • Reageren Joyce 30 juli 2017

    Wauw bijzonder verhaal! Ik ben dus ook mega bang dat ik het straks “alleen” moet doen.

    • Reageren Elisabeth 30 juli 2017

      Het is jouw derde toch? Dan zou ik m ook n btje knijpen idd. Ze gaan steeds sneller toch, die bevallingen.

  • Reageren Linda 30 juli 2017

    Bijzonder om het hele verhaal zo te lezen. Wat een avontuur. Groot gelijo dat je er niet over uitgepraat raakt.

  • Reageren Helma 30 juli 2017

    Gefeliciteerd.
    Binnen 1 1/2 uur, vliezen breken , weeenstorm, vk net Op tijd(5 minuten later wordt dochter op de bank geboren) vriend spullen halen van de verloskundige in haar auto, ook hij is niet bij de geboorte. 4280 gr 0 hechtingen. En ja ik wilde het wel 100x vertellen.

  • Reageren Bregje 30 juli 2017

    Wat een verhaal is het toch! Ik kon Er destijds ook niet over ophouden, fijn spul hoor, hormonen! ??
    Bregje onlangs geplaatst…Vijf jaar…My Profile

  • Reageren Gertiena, 29 juli 2017

    Gefeliciteerd met je zoon, ik had het inderdaad ook hoor.

  • Reageren Nicole 29 juli 2017

    Nee totaal niet. Heb er juist geen behoefte aan om over te praten haha..
    Nicole onlangs geplaatst…Het leeftijdsverschil tussen 2 kindjes, wat is ideaal?My Profile

  • Reageren Rebecca 29 juli 2017

    Wel een beetje, maar wow. Je hebt ook een verhaal zeg. Wat is het snel gegaan! Heb je fantastisch gedaan!

    Gefeliciteerd!

  • Laat een reactie achter

    CommentLuv badge