Achteraf gezien… had ik best een pittige zwangerschap

Tijdens mijn zwangerschap vond ik dat het allemaal best meeviel, hoe ik me voelde. Ik had me ingesteld op veel erger, dus het viel me alles mee. Bovendien deed ik gewoon lekker rustig aan, en dat voelde gewoon héél relaxed. Achteraf gezien, als ik alle medische problemen op een rijtje zet, was het allemaal best pittig…

Standaard eerste trimester

Net als bij de zwangerschap van Jim had ik deze keer weinig last van misselijkheid. En het beetje misselijkheid dat ik had was niet zo erg, omdat ik ’s ochtends rustig aan kon doen. Ik had geen werk, en Rogier werkte ’s avonds dus was de ochtenden vrij. Fysiek ging het daarom allemaal prima. Wel was ik ontzettend moe en had ik wat last van stress. Ik wilde heel graag een nieuwe baan, maar dat is gewoon lastig als je zwanger bent. Bovendien was er wat onzekerheid over het effect dat mijn zwangerschap op mijn leveraandoening zou hebben. Mijn leverarts had me verteld dat er helemaal geen probleem zou zijn, op wat fysieke ongemakken aan het eind van de zwangerschap na. De gynaecoloog vertelde me echter een heel ander verhaal. Kans op bloedingen, inleiden met 36 weken, bevallen in Rotterdam, daar werd ik lichtelijk gestrest van (lees hier maar). Gelukkig heeft de leverarts mij (en de gynaecoloog) daarna weer gerustgesteld.

Lees ook de verslagen van eerste trimester: de zwangerschapstest, 8 weken zwanger, 10 weken zwanger, zwangerschapsupdate week 13, 14, 15

Begin tweede trimester

Aan het einde van mijn eerste trimester dacht ik heel leuk dat ik een nieuwe baan gevonden had, maar dat bleek toch niet door te gaan. Toen dat eenmaal duidelijk werd was ik zichtbaar zwanger. Ik ben gewoon doorgegaan met solliciteren hoor, maar het bleek onmogelijk om nog voor mijn verlof aan het werk te komen. Ik heb ervoor gekozen om elke keer dat ik benaderd werd voor een gesprek, per telefoon of mail, te melden dat ik zwanger was. Hierdoor heb ik slechts één gesprek gehad. Dat was wel positief gelukkig, bij een superleuk bedrijf. En daar werd ik wel aangenomen ná mijn verlof. Heel fijn dus.

Lees ook de verslagen:  zwangerschapsupdate week 16, 17, 18;  zwangerschapsupdate week 19, 20, 21;  zwangerschapsupdate week 22, 23, 24

Vervroegd verlof

In de tweede helft van het tweede trimester begon ik al snel last van het ‘ruimtegebrek’ in mijn buik te krijgen. Mijn baarmoeder begon omhoog te duwen, en mijn lever duwde mijn long naar boven en aan alle kanten op zenuwen. Het gevolg was dat ik kortademig werd als ik langer dan een uur zat of stond, en ik kreeg rug en buikwandpijn. Ik loste dit op door een paar keer per dag een uurtje te gaan liggen. Hierdoor was het goed te doen, maar kon ik écht niet meer werken of solliciteren. Gelukkig was de Arboarts het hier mee eens en kreeg ik vervroegd verlof.

Lees ook de verslagen: zwangerschapsupdate week 25 & 26;  zwangerschapsupdate week 27 & 28

En toen werd het beter!

Met zo’n 28 weken zwangerschap gebeurde er iets met mijn buikspieren waardoor ze veel slapper werden. Hierdoor kon mijn lever ineens naar voren en duwde dus niet meer op vervelende zenuwen en mijn long. Ik had het gevoel alsof ik alles weer kon doen! En dat deed ik dus ook. Schoonmaken, opruimen, in de tuin werken, winkelen, fietsen… En ik denk dat mijn lichaam dat niet zo relaxed vond, want vanaf 30 weken begon de échte pret.

Lees ook het verslag: zwangerschapsupdate week 29 & 30

Te hoge bloeddruk

Met dertig werken zwangerschap kwam ik bij de verloskundige (op de fiets) en die stelde vast dat mijn bloeddruk te hoog was. Zo vroeg in de zwangerschap betekende dit dat ik echt langs het ziekenhuis moest en aan de CTG moest. Rogier zorgde nog net even dat ik niet op de fiets naar het ziekenhuis ging (half uur rijden) en dat was maar goed ook, want ik mocht een nachtje blijven. De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis, maar wel met medicijnen. En tot mijn bevalling ben ik eigenlijk elke ben ik week wel één, twee of zelfs drie keer op controle geweest. Steeds was er niks aan de hand, en ik was er daarom van overtuigd dat ik geen zwangerschapsvergiftiging had, maar gewoon een beetje hoge bloeddruk. Ik heb me daarom geen moment zorgen gemaakt.

Lees ook het verslag: zwangerschapsupdate week 31 & 32;  zwangerschapsupdate week 33 & 34

Stuitligging, dus uitwendige versie

Al vanaf 28 weken zwangerschap kon ik voelen hoe de baby lag, met zijn hoofd omhoog. Ik wist dat dit nog niks hoefde te betekenen, want er was nog genoeg ruimte om te draaien, maar toch vond ik het raar. Jim lag namelijk allang met zijn hoofd naar beneden. De weken verstreken, ik voelde dat er geen verandering was en de wekelijkse echo’s bevestigden dit. Baby bleef lekker met zijn hoofd naar boven liggen. Met 36 weken zwangerschap vroeg ik om een uitwendige versie, en deze was gelukkig succesvol. Het zag eruit alsof ik gewoon een normale bevalling zou krijgen!

Lees ook de verslagen: zwangerschapsupdate week 35; zwangerschapsupdate week 36;  uitwendige versie bij stuitligging

Bevallen met 37 weken

Met 37 weken en drie dagen zwangerschap had ik een afspraak in het ziekenhuis voor de stadaard CTG en urine- en bloedtesten. De gynaecoloog i.o. wilde graag een afspraak inplannen om me in te leiden, maar dit weigerde ik. Ik voelde me prima, ik had nog helemaal 0 ontsluiting, en ik vond dat de baby in mijn buik recht had op nog wat extra onsjes groei. Ik had totaal niet verwacht dat twee dagen later mijn water al uit zichzelf zou breken en de dag erna zou bevallen. Ik denk dat niemand dit verwachtte, en terwijl het gebeurde verwachtte ook niemand dat het zo snel zou gaan. Veertig minuten, volgens het verslag, en door alle hectiek was Rogier er helaas niet bij.

Lees ook de verslagen: zwangerschapsupdate week 37; de flitsbevalling

Downsyndroom

Meteen na de geboorte merkten Rogier en ik dat er iets anders was aan baby Antonie. Wat wisten we niet, maar in de loop van de eerste dag bleek dat hij waarschijnlijk Downsyndroom had. Bovendien had hij wat voedingsproblemen en werd hij dus opgenomen op de wiegenkamer. De kraamweek thuis, waar ik me zo op verheugde zat er dus niet in.

Lees ook: Onze baby is perfect. En hij heeft Down.

Die hoge bloeddruk…

De dag na mijn bevalling was mijn bloeddruk 120 over 80. Weer normaal dus, dachten we allemaal. Wat de gynaecoloog betreft mocht ik na 48 uur naar huis, maar vanwege Antonie mocht ik in totaal zeven nachtjes blijven. Elke dag werd mijn bloeddruk gemeten, en na vijf dagen ging deze elke keer iets omhoog. Niet boven de grens hoor, maar wel steeds ietsje hoger. Ook kreeg ik hoofdpijn. De eerste vijf dagen had ik geen paracetamol nodig, maar de laatste dagen in het ziekenhuis vroeg ik ze toch maar. Voor mijn hoofd. Artsen, verpleegkundigen, en ik zelf ook weten het aan stress. Na zeven nachtjes werd ik ontslagen, en Antonie bleef nog even in het ziekenhuis.

Toch nog even zwangerschapsvergiftiging

De dag na mijn ontslag kwam de verloskundige langs, die meette mijn bloeddruk en hij bleek écht te hoog. Ik ging weer langs bij de afdeling gynaecologie, ik kreeg andere medicijnen en mocht weer naar huis. En bellen als ik hoofdpijn kreeg natuurlijk. ’s Nachts kreeg ik die verschrikkelijke hoofdpijn. Ik kan je vertellen, die pijn was veel erger dan ik mijn hele bevalling heb ervaren. ’s Ochtends belden we het ziekenhuis en daar werd ik opgenomen. Eiwit in mijn urine, dus het was echt waar. Negen dagen na de bevalling, tóch nog even zwangerschapsvergiftiging. Als je het nooit ervaren hebt kun je het je niet voorstellen, maar die hoofdpijn is echt zó rottig. Het voelt echt alsof er een band om je hoofd zit die heel hard aangetrokken wordt. En je voelt je zó ontzettend moe!

Vanaf dat moment ging langzaam het beter

Het ging langzaam, maar het ging daarna steeds beter. Geen hoofdpijn meer, de moeheid ging weg na ongeveer een week. Inmiddels zijn al mijn medicijnen afgebouwd en is mijn bloeddruk weer bijna normaal. Mijn buik is een ander verhaal. Ik heb helemaal geen last van mijn vergrote lever, terwijl ik dat voor mijn hele zwangerschap wel had. Mijn lever is namelijk helemaal naar voren geduwd. Zo drukt hij niet op andere organen of zenuwen, maar ik heb wel een dikke buik. Zo dik, dat iedereen nu, na tien weken, nog steeds denkt dat ik zwanger ben. Dat vind ik best jammer, maar ik vind het ook wel heel lekker dat ik geen pijn en kortademigheid heb. 🙂

Een volgende zwangerschap?

Als je weleens bevallen bent herken je het waarschijnlijk wel. Gynaecologen en verloskundigen beginnen bijna meteen, wanneer jij er nog lang niet over na wil denken, over seks en een eventuele volgende zwangerschap. Eén van de eerste dingen die de gynaecoloog tegen mij zei na de bevalling, terwijl ze nog met haar hoofd tussen mijn benen zat, bij wijze van spreken, was: “Bij een eventuele derde moet je écht bij de eerste wee de verloskundige bellen, anders is die te laat!” Jaaaaaaahaaa, denk je dan. En toen ik zwangerschapsvergiftiging had, vertelden ze me dat ik me niet ongerust hoefde te maken bij een volgende zwangerschap. Als ik vanaf week 12 aspirine zou slikken was er slechts een hele kleine kans dat ik het weer zou ontwikkelen. En die last die ik van mijn lever had? Waarschijnlijk zal ik daar de volgende keer ook geen last van hebben. Mijn lever wordt dan naar voren geduwd, in plaats van naar boven. Resultaat is een hele dikke buik, maar waarschijnlijk weinig lichamelijke klachten.

Komt er dan nog één?!

Na de 20-weken echo, toen bleek dat Antonie toch echt een jongen was, zeiden Rogier en ik meteen tegen elkaar dat er nog een derde moest komen. Nu zegt ons hart dat nog steeds. Ons hoofd niet. We willen wel, maar we doen het alleen als we genoeg geld, ruimte en tijd hebben. Geld is geen probleem, ruimte betekent dat we moeten verhuizen, en tijd is de grote vraag. We willen allebei vier dagen werken, en we moeten bekijken hoe dat gaat met twee kleine kids. Bovendien zullen we met Antonie veel tijd kwijt zijn aan extra medische afspraken, bij artsen, maar ook fysio bijvoorbeeld. Ook is het beter als we hem echt intensief stimuleren om te praten, lopen, et cetera. Als blijkt dat het allemaal goed te doen is, gaan we denk ik zeker voor een derde. Maar niet nu. Over een jaar of twee, drie. Dan ben ik inmiddels 37 of 38. Of het dan nog lukt is maar de vraag natuurlijk. Conclusie: we weten het niet. Misschien. We sluiten in elk geval niks uit. 🙂

 

Zo op papier lijkt het echt wel een pittige zwangerschap te zijn geweest. Gelukkig heb ik het zo helemaal niet ervaren. Ik zou het zo nog een keer doen! 😉