20 maanden borstvoeding. En dat is genoeg.

Jim is inmiddels ruim 20 maanden oud. Al die tijd heb ik hem borstvoeding gegeven. De eerste vier maanden volledig, daarna, tot hij zeven maanden was  bijna volledig. En vanaf toen is het aantal voedingen heel langzaam afgenomen. Jim gaf het zelf aan. Ik voedde op verzoek, en dat betekende lange tijd twee keer per dag. ’s Ochtends bij het wakker worden en ’s middags voor het avondeten. Soms vroeg hij weleens een paar slokjes tussendoor, maar dat kon je echt geen hele voeding noemen. Bovendien ben ik vier dagen per week aan het werk, dus er was gewoon geen ruimte in onze dagindeling om dat een vaste gewoonte te maken.

Een aflopende zaak?

De paar weken voor onze vakantie kreeg ik het gevoel dat het echt een aflopende zaak was. De voedingen gingen van twee naar één keer per dag, en die was echt niet te plannen. Sommige dagen sloeg Jim zelfs gewoon over. Blijkbaar had hij er geen behoefte meer aan. Stiekem begon ik er ook wel genoeg van te krijgen. De manier waarop hij borstvoeding wilde was nou eenmaal niet zo gemakkelijk. Voor mij dan. Wat hij deed om aan te geven dat hij trek had was aan de halsopening van mijn shirt hangen, me achterover duwen als ik ging zitten, en “Me’k! Me’k!” te eisen. Hij wilde alleen drinken als ik twee borsten ontbloot liet. Hij dronk dan ongeveer een halve minuut uit de één, een dan wisselde hij naar de ander. Dat vond ik écht niet de fijnste manier.

Oh, toch niet dus…

Zoals ik al zei, gelukkig vroeg hij steeds minder vaak om een voeding, en sloeg hij zelfs wel een dagje over. Ik hoopte daarom dat het in de zomermaanden helemaal af zou lopen. De eerste tien dagen van mijn vakantie bleek dat echter absoluut niet zo te zijn. In tegendeel. Het leek wel alsof Jim bij moest tanken. Vier of vijf keer per dag wilde hij drinken. En dat kon dus gewoon, want ik was vrij en dus bij hem. Mijn productie werd weer helemaal opgekrikt en ik realiseerde me dat ik een beslissing moest maken. Óf stoppen, of er vrede mee hebben dat het waarschijnlijk nog wel even door ging die borstvoeding.

Nog even doorvoeden dan maar!

Ik koos voor het laatste. Het was toch wel gezellig, en het voelt altijd een beetje als een compliment als je kindje je zó fysiek nodig heeft. We gaan nog lekker een tijdje door dus, dacht ik. En toen, vanuit het niks, weigerde Jim de borst! Precies tijdens die twee/drie warme dagen. Net nadat hij mijn melkproductie weer opgekrikt had. Ik weet niet of je ervaring hebt met borstvoeding tijdens warm weer, maar dan is je productie dus hoger. Ik zat na de eerste dag al met stuwing. Harde borsten, spierpijn in mijn nek armen en rug. Een beetje een koortsig gevoel, en dat met die hitte! Ik kon Jim er niet door tillen, zo’n spierpijn had ik en bovendien stootte hij dan tegen mijn Dolly Parton partij aan.

Stuwing.

Ik bleef maar proberen of Jim borstvoeding wilde, maar hij wilde het echt niet. Hij duwde me weg en ging zelfs huilen als ik aandrong. Ik wilde ook niet kolven, omdat dat óók weer zou zorgen voor een hogere melkproductie. Ik heb het daarom maar gewoon ‘geleden’. Drie dagen duurde het en toen werd de pijn minder. De spierpijn trok weg, ik hield nog wel een paar dagen harde borsten, maar als ze geen pijn doen is dat best uit te houden.

En nou is het genoeg!

Alleen… toen begon Jim weer met vragen om een voeding! Ik kan je vertellen, dat vond ik niet leuk. Ik werd er best een beetje geïrriteerd en zelfs boos op hem van. En dat ben ik niet snel. Juist op het moment dat mijn stuwing minder begon te worden, en het einde van borstvoeding in zicht was begon hij weer. En toen heb ik nee gezegd. Ik had het er gewoon helemaal mee gehad. Hij wilde niet toen ik het nodig had? Dan doen we het gewoon niet meer. Punt.

Het valt wel mee allemaal

Gelukkig viel het mee hoe erg Jim het allemaal vond. De eerste dag snapte hij het niet zo goed, dat we steeds nee zeiden wanneer hij aan mijn shirt begon te trekken. De dagen erna zag je al aan hem dat hij verwachtte dat het antwoord nee was. En hij vond het eigenlijk helemaal niet erg als ik nee zei, heel opvallend. Ik was bang dat hij ontroostbaar zou huilen of boos zou worden ofzo, maar dat was helemaal niet zo.

“Me’k?”

Nu komt hij heel soms nog weleens bij me, en trekt aan mijn shirt en zegt “Me’k?”. Maar eigenlijk betekent dat gewoon dat hij dorst heeft, of honger, of zuigbehoefte. Dus dan geven we hem iets te drinken, of iets te eten, of zijn speen. Want de mamamelk is echt helemaal op!

Zo, dat was de manier waarop wij gestopt zijn met borstvoeding. Een beetje onverwacht, en misschien een beetje vreemd, maar het is gedaan. Hoe ging dat bij jou, het stoppen met borstvoeding?